Γιάννης Μακρυγιάννης

Δεν παύει ωστόσο να είναι κατά βάση για γέλια η όλη ιστορία με τις… πολιτικές παρεμβάσεις του εν λόγω τραγουδιστή – το λέω και λυπάμαι το τραγούδι. Διότι αυτά που λέει ο Σφακιανάκης, όσο κι αν θέλει να τα παρουσιάσει ως… «πολιτική άποψη», δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα παραλήρημα, ανιστόρητα λογύδρια και δήθεν εθνικές μαγκιές, που όμως μοναδικό σκοπό έχουν να προκαλέσουν θόρυβο, να στρέψουν τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του και να τον κάνουν επίκεντρο. Μην τρελαθούμε τώρα… Άκου ο Νότης Σφακιανάκης έχει πολιτική άποψη… μας έκανε και γελάσαμε πάλι.

Κλασική περίπτωση μέτριου και αποτυχημένου «καλλιτεχνίζοντος», που με τα χρόνια είναι περίπου ανύπαρκτος στον χώρο του. Και που έχει μάθει την τέχνη της πρόκλησης για να κερδίζει λίγη δημοσιότητα και προσοχή. Ε, όχι και πολιτική άποψη η μπαρούφα.

Δυστυχώς όμως από κάτι τέτοιους περίσσεψε η βλακεία και η άγνοια στον τόπο. Η έλλειψη μνήμης και πραγματικής κρίσης. Χρειάζονταν κι αυτά, ώστε μαζί με τις πολιτικές των μνημονίων και την παταγώδη αποτυχία του αστικού πολιτικού συστήματος του παλιού δικομματισμού, για να φτάσουμε στο σημείο να μετράμε στην ελληνική κοινωνία και την πολιτική ζωή τόση ακροδεξιά και τόσο φασισμό, στη μορφή κυρίως της Χρυσής Αυγής.

Από κάτι τέτοιους, που με ευκολία λένε τα ληρολογήματά τους (ασυναρτησίες και κοροϊδίες είναι αυτό Νότη, όχι κέντρα διασκέδασης, μην μπερδευτείς) έχουμε φτάσει στον παραλογισμό, μία κοινωνία και μία χώρα που μαρτύρησε από ναζιστές και χούντες να έχει τώρα τόσους νοσταλγούς τέτοιων καθεστώτων.

Η όποια σοβαρή συζήτηση λοιπόν τελειώνει εδώ. Αφήστε τον Νότη στον κόσμο του. Το κομμάτι του κάνει ο άνθρωπος. Να καταδικάζουμε τις δηλώσεις τέτοιου είδους, αλλά και να κατανοούμε ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μία ακόμη παράστασή τους. Κακόγουστη παράσταση ασφαλώς. Αλλά μήπως και τα υπόλοιπα που παρουσιάζουν ως «καλλιτεχνικό» τους έργο δεν είναι για γέλια; Το γέλιο είναι η απάντηση… και στα «τραγούδια του… και στις λεγόμενες πολιτικές (!!!) απόψεις του…