Γιάννης Μακρυγιάννης

Όπου στη «βία» τα βάζουν σχεδόν όλα, σε έναν αχταρμά: Και τις δολοφονικές επιθέσεις της Χρυσής Αυγής (λογικό και επιβεβλημένο) και τις δυναμικές κοινωνικές διαμαρτυρίες ενάντια σε πολιτικές επιλογές (ανιστόρητο και αντιδημοκρατικό). Και τις ακραίες συμπεριφορές μεμονωμένων ομάδων, που δεν εκφράζουν παρά τους εαυτούς τους, αλλά και τις συμβολικές ενέργειες κατά της εξουσίας, που λειτουργούν ως μήνυμα για τις διαθέσεις σημαντικών κοινωνικών τμημάτων.

Ξεχνούν όμως εντέχνως και υποκριτικά κάτι: Δεν βάζουντη βία, που ασκεί η ίδια η εξουσία.

Διότι και η εξουσία ασκεί μία σκληρή και αδυσώπητη βία, την οποία μάλιστα «θεσμοθετεί» και την παρουσιάζει, ως «έκφραση της λαϊκής βούλησης μέσω της εκλεγμένης κυβέρνησης». Κι ας μην έχουν καμία σχέση αυτά που πράττει η κυβέρνηση με τις προεκλογικές της δεσμεύσεις.

Έλα όμως που το ίδιο το Σύνταγμά μας «αναγνωρίζει» όντως ότι μπορεί να υπάρχει κατάχρηση εξουσίας από τις κυβερνήσεις, ότι και οι κυβερνήσεις ασκούν βιαιότητες και γι’ αυτό προβλέπει, αν δεν επιβάλλει κιόλας την ανυπακοή στους νόμους και τις ενέργειες μίας κυβέρνησης, όταν αυτές δεν είναι σύμφωνες με το Σύνταγμα.

Στο ακροτελεύτιο άρθρο 120, παράγραφος 2, αναφέρεται συγκεκριμένα ότι «ο σεβασμός στο Σύνταγμα και τους νόμους που συμφωνούν με αυτό και η αφοσίωση στην Πατρίδα και τη Δημοκρατία αποτελούν θεμελιώδη υποχρέωση όλων των Ελλήνων».

Άρα: Πρώτον το Σύνταγμα δίδει το δικαίωμα στους πολίτες να αντιδρούν στους νόμους, που θεωρούν ότι δεν είναι σύμφωνοι με το Σύνταγμα. Αλήθεια, υπάρχουν πολλοί που λένε ότι τα όσα νομοθετήθηκαν τα τελευταία τριάμισι  χρόνια, υπό τις οδηγίες της τρόικας είναι σύμφωνα με το ελληνικό Σύνταγμα;

Δεύτερον, το Σύνταγμα αναγνωρίζει ότι οι κυβερνήσεις είναι δυνατόν να νομοθετούν και κόντρα σε αυτό. Δεν είναι κάθε νόμος λοιπόν «ιερός». Γι’ αυτό άλλοι αλλάζουν, άλλοι δεν εφαρμόζονται ποτέ και πάει λέγοντας. Άλλο ο σεβασμός στους νόμους και άλλο η επιβολή της τυφλής υπακοής δια της «νομολαγνείας».

Το ουσιαστικό θέμα λοιπόν είναι το εξής: Κυβερνήσεις, που εξελέγησαν με άλλο πρόγραμμα, επέβαλαν στη χώρα ακραίες και βίαιες πολιτικές κατά της κοινωνίας. Ένα ανίκανο, διεφθαρμένο και παρηκμασμένο πολιτικό σύστημα οδήγησε τη χώρα στα βράχια, αλλά θέλει το ίδιο να μην πληρώσει κανένα κόστος. Πιστεύουν ότι μπορεί να ισοπεδώνουν δικαιώματα δεκαετιών, κοινωνικές δομές και κατακτήσεις ιστορικές, αλλά να μην μπορεί κανείς να τους ασκήσει κριτική.

Ας το ξεκαθαρίσουμε λοιπόν:

Βία δεν είναι, ούτε τα γιαούρτια και τα γιούχα, κατά πολιτικών, ούτε οι καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, πανεπιστημίων και σχολείων, ούτε οι κοινωνικές διαμαρτυρίες, ούτε ο ακτιβισμός για την προστασία του περιβάλλοντος και άλλων κοινωνικών αγαθών.  

Όλα αυτά και πολλά άλλα είναι συμβολικές αντιδράσεις, δυναμικά μηνύματα προς μία εξουσία, που αδιαφορεί και καταστρέφει, είναι πράξεις απελπισίας και απόγνωσης για ένα παρόν, που δεν υπάρχει και ένα μέλλον που χάνεται.

Τουναντίον βία και μάλιστα αδίστακτη είναι να οδηγείς ενάμισι εκατομμύριο πολίτες στην ανεργία, άλλους τόσους και περισσότερους στη φτωχοποίηση, να διαλύεις το κοινωνικό κράτος, την υγεία, την παιδεία, να συντηρείς τη διαφθορά του πολιτικού συστήματος, να επιβάλλεις με αυταρχισμό και καταστολή τις κυβερνητικές επιλογές, να μην σέβεσαι το Σύνταγμα, παρά μόνο τις τυφλές εντολές των δανειστών.

Πώς λύνεται η εκρηκτική αυτή εξίσωση, ανάμεσα στην πραγματική βία της εξουσίας και την αποκαλούμενη ως «βία» κοινωνική αντίδραση; Μόνο με ένα τρόπο: Με διαρκή κοινωνική και πολιτική αμφισβήτηση και αναμέτρηση. Αυτή φοβούνται οι κυβερνώντες, γι’ αυτό και προσπαθούν να ενοχοποιήσουν την αντίσταση – ακόμη και να τη δικάσουν ίσως!!!