Γιάννης Μακρυγιάννης

Η επίσκεψη της καγκελαρίου στην Αθήνα ήταν μία συμβολική κίνηση, λένε τα περισσότερα διεθνή μέσα, καθώς η κυρία Μέρκελ δεν μετέφερε κάτι ουσιαστικό και χειροπιαστό στις συνομιλίες, που είχε με την ελληνική πολιτική, πολιτειακή και επιχειρηματική ηγεσία.

Ας δούμε λοιπόν τι συμβόλισε η πολυδιαφημισμένη και πολυσυζητημένη αυτή επίσκεψη, που εμένα μου θύμισε περισσότερο μία βόλτα κατακτητή σε υπό κατοχή χώρα – έστω κι αν χιλιάδες διαδηλωτές έδειξαν τις πραγματικές διαθέσεις του ελληνικού λαού.

Η επίσκεψη της Μέρκελ είχε έναν κατ’ αρχήν εξαιρετικά αρνητικό συμβολισμό: Επιχείρησε να στείλει το δυσάρεστο για μας μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση ότι για το ελληνικό πρόβλημα θα αποφασίσει η Γερμανία και κανείς άλλος. Ούτε το ΔΝΤ, ούτε η Αμερική, ούτε άλλες δυνάμεις, που διαδραματίζουν ρόλο στην κρίση χρέους, που ταλανίζει Ευρώπη και Ελλάδα.  Η Μέρκελ ήθελε να δείξει με την επίσκεψη αυτή ότι η Ελλάδα είναι ένα δικό της ζήτημα, η ίδια θα καθορίσει το πώς και το πότε θα δοθεί η όποια λύση, μόνον αυτή έχει λόγο και κανείς άλλος. Ότι, τελικά, η Ελλάδα, κατά το Γκρίχελαντ, είναι για τη δική της οπτική, μία Μέρκελαντ!

Κάποιοι μας λένε γιατί όχι ρε παιδιά, αφού η Μέρκελ είναι ο πιο ισχυρός παράγοντας στην Ευρώπη;». Ανάμεσά τους η κυβέρνηση, που πανηγυρίζει, ακόμη και η λεγόμενη αριστερά της… ευθύνης, δηλαδή η ΔΗΜΑΡ, που μόνο καλά λόγια έχει να πει για την επίσκεψη.

Ιδού γιατί η επίσκεψη της καγκελαρίου σηματοδοτεί αρνητικές εξελίξεις: Το πρόγραμμα της Μέρκελ απέτυχε. Ο στόχος για ελεγχόμενο και διαχειρίσιμο χρέος το 2020 είναι μία φενάκη. Αντί για 120% επί του ΑΕΠ θα σκαρφαλώσει στο 180%. Σε αυτή την κρίσιμη στροφή πολλές πλευρές, όπως το ΔΝΤ, προτείνουν να δοθεί μία πιο βιώσμη λύση στο χρέος – έστω κι αν υποστηρίζουν κι αυτές τη λιτότητα, την άγρια φορολογία, τη διάλυση του κοινωνικού κράτους και των εργασιών σχέσεων, αλλά και το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Της λένε ότι πρέπει να τελειώσει το ελληνικό μαρτύριο, αρκετά κάτω πήγε η ελληνική οικονομία και κοινωνία, είναι καιρός να υπάρξει μία στροφή και κυρίως ένας πάτος στο βαρέλι.

Η Μέρκελ όμως αρνείται αυτή τη λύση. Θέλει πάση θυσία να στηρίξει το δικό της πρόγραμμα της εξοντωτικής δημοσιονομικής προσαρμογής και φυσικά να αποφύγει και το κόστος, που πρέπει να καταβάλει για μία βιώσιμη λύση. Γι’ αυτό λοιπόν η Μέρκελ ήλθε στην Αθήνα, πρωτίστως για να στηρίξει τον εαυτό της, όχι τον κ. Σαμαρά. Για να καταδείξει προς όλους ότι η λύση θα είναι «γερμανική» - και μεις το μόνο, που δεν θέλουμε αυτή την ώρα είναι μία «γερμανική» λύση.

Προφανώς για να πετύχει τον κύριο στόχο της η Μέρκελ, προϋπόθεση, όπως έχουν έλθει τα πράγματα, είναι να στηριχθεί και η σημερινή κυβέρνηση. Έπρεπε λοιπόν να συμβολίσει και αυτή τη στήριξη: «Κάντε εσείς αυτά που πρέπει, υλοποιήστε τις δεσμεύσεις σας, ψηφίστε τα μέτρα και εγώ εδώ είμαι» ήταν περίπου το νόημα της παρουσίας της στην Αθήνα. Πέραν αυτού ουδέν ουσιαστικό ή θετικό.

Για όσους έχουν απορία γιατί η Μέρκελ ήλθε, χωρίς χειροπιαστές λύσεις, στο στόμα του λύκου, όπως έγραψαν διεθνή μέσα και δεν πτοήθηκε από τις διαδηλώσεις, αλλά και τα όσα επικριτικά άσκουσε από παράγοντες, που συνάντησε, τους λέω το εξής: Η Μέρκελ ήλθε στην Αθήνα για να τη δουν στη Γερμανία. Όχι για να κάνει κάτι ιδιαίτερο στην Ελλάδα. Και στη Γερμανία έπρεπε να τη δουν ως τον άνθρωπο που ελέγχει τα πράγματα, είναι το αφεντικό και καθορίζει τις εξελίξεις, δεν πετιούνται τα λεφτά των Γερμανών κάπου, όπου δεν υπάρχει γερμανικός έλεγχος. Όλες οι συναντήσεις που είχε στην Αθήνα ήταν περισσότερο ως ντεκόρ στη δική της προεκλογική εκστρατεία - όχι για να γίνουν αναμνηστικό φωτογραφικό υλικό στα σαλόνια των εδώ πολιτικών και επιχειρηματικών παραγόντων.  

Στις 9 Οκτωβρίου του 1944 οι Γερμανοί βομβάρδισαν την Αθήνα, αφήνοντας ερείπια, λίγες μέρες πριν φύγουν ηττημένοι. Η Μέρκελ βομβάρδισε τη λογική μας με την επίσκεψή της την ίδια μέρα, μετά από ακριβώς 68 χρόνια – ελπίζω να ήταν η τελευταία της παράσταση σε βάρος της χώρας μας. Γιατί Μέρκελαντ θα αγωνιστούμε να μην γίνουμε ποτέ, όσο κι αν το θέλουν κάποιοι - υπήρχαν και τότε τέτοιοι…