Γιάννης Μακρυγιάννης

Επί δύο χρόνια καλλιεργήθηκε εντέχνως μία αντιπαράθεση ανάμεσα στον δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, ανάμεσα στους δημόσιους και ιδιωτικούς υπαλλήλους. Οι δημόσιοι υπάλληλοι μπήκαν στο στόχο και θεωρήθηκαν εκείνοι οι μεγάλοι υπεύθυνοι για την κρίση στη χώρα μας. Δόθηκε η εντύπωση ότι εάν τιμωρούνταν οι δημόσιοι υπάλληλοι, με μειώσεις μισθών και απολύσεις θα λύνονταν το πρόβλημα της χώρας. Περίπου οι δημόσιοι υπάλληλοι παραδόθηκαν στην πυρά. Ήταν μία εύκολη επιχείρηση, που γοήτευσε πολλούς και παραπλάνησε ακόμη περισσότερους. Με ένα δημόσιο τομέα, αν όχι υπεράριθμο, τουλάχιστον με κακά κατανεμημένο προσωπικό, με αμφιλεγόμενες διαδικασίες προσλήψεων, με προκλητικά προνόμια σε ορισμένες υπηρεσίες, με μεγάλο  αριθμό υπαλλήλων να «συλλαμβάνονται» αδιάφοροι για την εργασία τους και τη διαφθορά να βασιλεύει σε πολλούς τομείς, οι δημόσιοι υπάλληλοι, σαν σύνολο πια, είχαν από καιρό προκαλέσει την κοινωνία και σκάψει μόνοι τους το λάκκο τους. Οι περισσότεροι δεν έφταιγαν, όμως κι όσοι μπορούσαν να κάνουν κάτι, όπως τα συνδικαλιστικά τους όργανα, δεν έκαναν το παραμικρό για να μην γίνουν εύκολη λεία στην κρίση.

Πάνω σε αυτό το έδαφος πάτησε καταρχήν η τρόικα και οι εγχώριοι υποστηρικτές της και εξαπέλυσαν μία βάρβαρη επίθεση εναντίον του δημόσιου τομέα, συχνά με την ανοχή ή και στήριξη μέσων ενημέρωσης και κοινής γνώμης, καθώς οι δημόσιοι υπάλληλοι εμφανίζονταν ως εκείνοι, που έφταιγαν για τα δεινά των ιδιωτικών υπαλλήλων.

Το αποτέλεσμα: Διέλυσαν μισθούς και δικαιώματα – καμιά φορά μάλιστα, χωρίς να θίξουν και πραγματικά προνόμια και μάλλον χωρίς να πατάξουν τη διαφθορά –, με αποτέλεσμα να μειωθεί δραματικά η αγοραστική δύναμη και να φουντώσει η ύφεση, ισοπέδωσαν τις υπηρεσίες που προσφέρει το δημόσιο και τις οποίες περιμένουν όλοι, μεταξύ αυτών και οι ιδιωτικοί υπάλληλοι. Κι όμως: Ούτε η κρίση αντιμετωπίζεται, ούτε το χρέος ελέγχεται, ούτε κανένας κίνδυνος χρεοκοπίας  αντιμετωπίστηκε, όπως υπόσχονταν η τρόικα, όταν ζητούσε να διαλυθεί το δημόσιο στη χώρα μας.

Τουναντίον. Αφού η τρόικα διέλυσε το δημόσιο, επιτίθεται τώρα ευθέως και στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα. Η πρώτη κανονιά έπεσε με την αλλαγή των εργασιακών σχέσεων και τις ρυθμίσεις από την κυβέρνηση Παπαδήμου τον περασμένο Φεβρουάριο (μετενέργεια, διάλυση συλλογικών συμβάσεων, μείωση κατώτατου μισθού κλπ). Όλα αυτά μάλιστα στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, που πάντως δεν βελτιώθηκε στο παραμικρό στο μεταξύ.

Τώρα η τρόικα ζητά ακόμη πιο βάρβαρες αλλαγές στον ιδιωτικό τομέα! Αφού κατακερματίζει την κοινωνία και την κοινή γνώμη, στη συνέχεια «χτυπάει» πότε εδώ και πότε εκεί, εκβιάζοντας ή πουλώντας ελπίδες, σε όσους δεν βρίσκονται εκείνη τη στιγμή στο στόχαστρό της.

Η τρόικα έχει ενσπείρει το μικρόβιο του εμφυλίου στην ελληνική κοινωνία, βάζοντας τη μία ομάδα εργαζομένων απέναντι στην άλλη. Κι αυτό είναι το χειρότερο που κάνει.

Το αληθινό πείραμα δεν είναι πώς να διαλύσεις το κοινωνικό κράτος και να κάνεις μία κοινωνία φτωχή. Το αληθινό πείραμα είναι πώς να το πετύχεις αυτό, βάζοντας τους εργαζόμενους σε έναν ατέλειωτο εμφύλιο και να ενσπείρεις το μίσος μεταξύ τους.