Γιάννης Μακρυγιάννης

Χαίρομαι και συγκινούμαι γιατί ο Γιάννης είναι παιδί κατατρεγμένων μεταναστών και από την απόλυτη αβεβαιότητα και εξαθλίωση πραγματοποίησε τα πιο απλησίαστα όνειρά του. Που, από ένα παιδί χωρίς πατρίδα, κατάφερε να κάνει πατρίδα του όλο τον κόσμο, τουλάχιστον εκείνον που αναγνωρίζει τις μεγάλες αξίες και τις κορυφαίες προσωπικότητες στον αθλητισμό και όχι μόνο. Για να αποδειχθεί ότι (μπορεί να) υπάρχει φως για κάθε άνθρωπο, ανεξάρτητα από οποιοδήποτε εμπόδιο, φυσικό και ανθρώπινο.

Χαίρομαι και συγκινούμαι γιατί ο Γιάννης, είχε την εσωτερική δύναμη να ανταπεξέλθει στις πιο δύσκολες και απαιτητικές συνθήκες, που επιβάλλουν η φτώχεια, ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, οι διακρίσεις, η αδιαφορία, η αδικία, οι πολιτικές σκοπιμότητες, οι προσβολές θλιβερών πολιτικών παραγόντων και να δουλέψει το ταλέντο του, να μείνει συγκεντρωμένος στους στόχους του, να συνεχίσει απτόητος και αποφασιστικός. Για παράδειγμα, να κλείσει τα αυτιά του στις ακρότητες, που άκουγε σχεδόν σε διάφορα γήπεδα, όπου αγωνιζόταν ως παίκτης του Φιλαθλητικού – από άθλια ανθρωποιειδή φαστιστόμουτρα, όπως στο γήπεδο του Αιγάλεω – και να παραμείνει προσηλωμένος στο σκοπό του. Δεν είναι ο μόνος, που τα ακούει, αλλά αυτός κατάφερε και τους κατατρόπωσε παραδειγματικά.

Χαίρομαι και συγκινούμαι γιατί ο Γιάννης παρόλα τα παραπάνω (ή ίσως εξαιτίας και αυτών;) ήταν από μικρός και παρέμεινε και τώρα στην κορυφή του κόσμου ένας χαρακτήρας ακέραιος, σεμνός, ταπεινός, χωρίς να ξεχνά από πού ξεκίνησε, με αξίες και φιλοσοφώντας τη ζωή. Που αποτελεί έμπνευση για εκατομμύρια παιδιά και όχι μόνο, να κάνουν όνειρα και να τα κυνηγούν, να μην πισωγυρίζουν μπροστά σε κάθε δυσκολία, να μην μετρούν αντιδράσεις μπροστά στους στόχους τους, να μην σταματούν να εργάζονται και να βελτιώνονται, σωματικά, πνευματικά, ψυχικά. Που στέλνει το μήνυμα ότι όποιος πιστεύει στον εαυτό του και στους ανθρώπους, που είναι κοντά του, μπορεί να πετύχει πολλά.

Χαίρομαι και συγκινούμαι γιατί ο Γιάννης λέει με τα κατορθώματά του, προς κάθε κατεύθυνση, ότι δεν μετρά η καταγωγή, δεν μετρά το χρώμα, δεν μετρούν οι θρησκείες, ή το… DNA και κάθε ρατσιστική αηδία και οποιαδήποτε προκατάληψη και στερεότυπο διαχωρίζει τους ανθρώπους εξ ορισμού. Μεγάλοι άνθρωποι και μεγάλα κατορθώματα υπάρχουν παντού. Όπως και μικροί άνθρωποι και άθλιες πράξεις, όπως αυτές που συνάντησε από τους εγχώριους πατριδέμπορους, πολιτικούς αγύρτες και κάθε λογής υπάνθρωπους.

Χαίρομαι και συγκινούμαι γιατί ο Γιάννης αναγνωρίζει την Ελλάδα ως πατρίδα του – ένα δικαίωμα και μία δυνατότητα που κάποιοι έκαναν προσπάθεια να μην αποκτήσει ποτέ κι ούτε καν τώρα του αναγνωρίζουν. Που διατηρεί δεσμούς με τη γειτονιά στην οποία μεγάλωσε και με τους ανθρώπους που τον βοήθησαν σε κάθε του βήμα – ναι, γι’ αυτούς τους ανθρώπους, γι’ αυτούς τους Έλληνες νιώθω περήφανος – που νιώθει την υποχρέωση να προβάλει και να αναφέρεται στη χώρα, όπου γεννήθηκε και ανδρώθηκε, έμαθε το μπάσκετ και είχε ως εφαλτήριο για το εκπληκτικό άλμα που πέτυχε. Ελπίζω (αν και δεν το βλέπω με τόσους ακραίους που έχουμε σε καίρια πόστα) ότι το παράδειγμά του θα αποτελέσει ευκαιρία να αλλάξει ο τρόπος που αντιμετωπίζει η Πολιτεία χιλιάδες άλλα παιδιά, που βρίσκονται στη θέση, όπου ήταν ο Γιάννης πριν γίνει διάσημος. Ας μην τα αφήνουμε να πνίγονται στο Αιγαίο τουλάχιστον, είναι τόσο απλό – κι ας μην αδιαφορούμε που κάνουν «μπαλάκι» στο Αιγαίο τους κατατρεγμένους με τις περιβόητες επαναπροωθήσεις. Ας γίνει ο Γιάννης αφορμή να αφήσουμε στην άκρη κάπως το δηλητήριο του ρατσισμού και να αναγνωρίσουμε ότι η ζωή και οι σύγχρονες κοινωνίες είναι πιο σύνθετες από τις «γενετικές καθαρότητες», που έχουν ορισμένοι στο αρρωστημένο, καθυστερημένο μυαλό τους.

Χαίρομαι και συγκινούμαι από κάθε παράδειγμα αθλητή, ιδίως μεγάλου αθλητή, που ξεπερνά στα όρια του αθλήματός του, τον εγωιστικό του περίγυρο, την επίδειξη, την ωραιοπάθεια, την αυταρέσκεια και την ματαιοδοξία του, - που λογικό είναι να του τα τροφοδοτούν η δόξα, ο πλούτος και η επιτυχία - και έχει ευρύτερα ενδιαφέροντα και κοινωνικές ευαισθησίες, συμμετέχει σε δραστηριότητες, όπως ο Γιάννης στο “Black Lives Matters”, που δεν κάνει το παγώνι, αλλά εκφράζει άποψη για τα μεγάλα προβλήματα, αξιοποιεί την απήχηση και αναγνωρισιμότητά προς όφελος των αδύναμων και των προκλήσεων της εποχής.

Γι’ αυτό χαίρομαι και συγκινούμαι και με τον Γιάννη. Τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Τον Γιάννη τον Έλληνα, τον Νιγηριανό, τον Παγκόσμιο. Τον δικό μας Γιάννη…