Γιάννης Αντύπας

Η θέση του Σταύρου Θεοδωράκη να απολύονται όσοι δημόσιοι υπάλληλοι αποτυγχάνουν σε δύο συνεχόμενες αξιολογήσεις και η τολμηρή δήλωση της Εύας Καϊλή ότι δε πρέπει να δίνουμε επιδόματα σε τεμπέληδες, όταν χιλιάδες άνθρωποι γύρω μας έχουν ανάγκη.

Και οι δύο δηλώσεις κακοποιήθηκαν από τους δήθεν ευαίσθητους. Από τους αυτόκλητους προστάτες των αδυνάτων. Τους ανθρώπους που χτίζουν καριέρες στις πλάτες τους. Προσωπικά δε θεωρώ κανέναν πιο ευαίσθητο από τον άλλον. Δε δίνω πιστοποιητικό υπερευαίσθητου σε κανέναν.

Όμως, για να υπάρχει κοινωνικό κράτος, πρέπει να υπάρχει κράτος. Το δημόσιο πρέπει να είναι αποτελεσματικό και να μη δημιουργεί ελλείμματα. Άρα, όποιος δεν κάνει τη δουλειά του δεν έχει θέση στο δημόσιο. Αν δεν μπορεί να την κάνει τότε αποτελεί μέρος της πρόνοιας. Αν δε θέλει, ας πάει σπίτι του.

Όπως είπε και η Εύα Καϊλή δε μπορεί να πληρώνουμε ανθρώπους που θεωρούν την καριέρα χολέρα. Η μάστιγα του κομματικού, δήθεν κοινωνικού κράτους, πρέπει να τελειώσει. Αδικεί όσους έχουν πραγματικά ανάγκη, γιατί αφαιρεί πόρους από υπηρεσίες που χρειάζονται.

Πραγματικά είναι αδιανόητο μετά από τρία ή τέσσερα μνημόνια, έχουμε χάσει πια το μέτρημα, να συνεχίζουν κάποιοι να κάνουν ότι δε συμβαίνει τίποτα. Πως χρεοκοπήσαμε απλά γιατί κάποιοι τα έφαγαν. Να επιμένουν να εξαιρούν τους εαυτούς και τους εν δυνάμει εκλογικούς τους πελάτες από το κάδρο.

Κυρίες και κύριοι δεν ξέρω* αν μαζί τα φάγαμε, αν μαζί χρεοκοπήσαμε τη χώρα, αυτό που ξέρω είναι όλοι μαζί θα πρέπει να αγωνιστούμε για να στήσουμε ξανά τις ζωές μας. Ναι στο ισχυρό κράτος. Ναι στο κοινωνικό κράτος. Γιατί αποτελούν υπηρέτες της κοινωνίας. Της αρχικής, της θεμελιώδους σύμβασης της ανθρώπινης συνύπαρξης.

Μια σύμβαση η οποία εκτός από δικαιώματα έχει καθήκοντα και υποχρεώσεις. Οι πιο δυνατοί πρέπει να προστατεύουν την κοινωνία. Οι πιο παραγωγικοί να βγάζουν χρήματα. Ώστε να πληρώνονται οι δημόσιες υπηρεσίες και να προστατεύονται οι αδύναμοι. Τόσο απλά. Από αυτό το κάδρο δεν πρέπει να εξαιρείται κανείς.

Από εκεί και πέρα χρειάζεται ρεαλισμός. Πρέπει να έχουμε το κράτος που μπορούμε να πληρώσουμε. Και αν δεν μας είναι αρκετό δεν έχουμε παρά να βγάλουμε περισσότερα ή να το κάνουμε παραγωγικό. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Τα δανεικά τελείωσαν. Μπορεί κάποιοι να το έπαιξαν αριστεροί και επιτυχημένοι στο παρελθόν, αλλά στο μέλλον αυτό δε μπορεί να συνεχιστεί.

Τους τσάμπα μάγκες τους πάτησαν τα μνημόνια.

Το δημόσιο πρέπει να σταματήσει να κανιβαλίζει την ιδιωτική οικονομία. Όσοι ανοίγουν ένα μαγαζί, όσοι δουλεύουν στον ιδιωτικό τομέα δεν είναι υποζύγια για να το παίζουν κάποιοι αριστεροί. Είναι στην πρώτη γραμμή του μετώπου και αν το δημόσιο δε μπορεί να τους υποστηρίξει τουλάχιστον να μην τους παίρνει και τα «πυρομαχικά» τα οποία έχουν ανάγκη για να δώσουν τη μάχη τους.

* Το «δεν ξέρω» είναι σχήμα λόγου. Όλοι ξέρουμε. Ο καθένας μέσα του ξέρει τις δικές του ευθύνες και τις ευθύνες των άλλων.