Γιάννης Αντύπας

 Οι λέξεις κλειδιά του άρθρου είναι σοβαρότητα και αξιοπιστία. Για να μην πέφτουμε από τα σύννεφα κάθε φορά που μας «ακουμπά» η Τουρκία και καταλήγουμε να ρωτάμε όπως η Καρακώστα «και τι να κάνουμε πόλεμο;». Οι εξοπλισμοί για τα έθνη είναι κάτι σαν τη γυμναστική και την μόρφωση για τα άτομα. Κερδίζουν σεβασμό, όχι φόβο.

Για να σε λαμβάνουν στα σοβαρά φίλοι, εχθροί, απλά άγνωστοι και περαστικοί από τη ζωή σου οφείλεις να είσαι αξιόπιστος. Όταν πηγαίνεις στο εστιατόριο να έχεις να πληρώσεις, όταν δουλεύεις να κάνεις το έργο που σου αναλογεί, όταν σε χρειάζονται οι φίλοι σου να είσαι δίπλα τους με πράξεις, όταν σε απειλούν να μπορείς να χειριστείς την κατάσταση ορθολογικά και όχι με το θυμικό. 

Στην περίπτωση των κρατών αξιοπιστία σημαίνει ότι ενισχύουν όλους τους συντελεστές ισχύος: ενωμένη κοινωνία, εύρωστη οικονομία, διεθνείς συμμαχίες, καλά οργανωμένες και εξοπλισμένες ένοπλες δυνάμεις, ανάλυση κινδύνων, ολοκληρωμένη στρατηγική κοκ. Τι από όλα αυτά έχουμε σήμερα; Απάντηση δε θα δώσω σε αυτό το άρθρο. Ας το σκεφτεί όποιος θεωρήσει ότι τον αφορά το θέμα. 

Προτάσεις θέλω να κάνω, όχι κριτική:

1.

Την αύξηση της στρατιωτικής θητείας σε 12 μήνες, με ουσιαστικό περιεχόμενο, όχι απλά για φασίνα κτλ, κτλ, κτλ. Να γίνει η θητεία χρήσιμος και όχι χαμένος χρόνος. Και να δίνει προβάδισμα για να γίνει κάποιος λειτουργός του δημοσίου. 

2. Να έχουν δικαίωμα επιλογής και οι γυναίκες. Δεν υποστηρίζω την υποχρεωτική θητεία τους γιατί δε θέλω να δημιουργηθεί αίσθηση στρατικοποίησης της κοινωνίας. Το αντίθετο έχω στο μυαλό μου. Εκπαιδευμένη κοινωνία, όχι ανεκπαίδευτο στρατό. 

3. Οι στρατεύσιμοι να παρουσιάζονται σε ακριτικές μονάδες (και σε μονάδες υποστήριξης όσοι κριθεί σκόπιμο, αλλά με αιτιολόγηση) και να μένουν εκεί για το σύνολο της θητείας τους. 

4. Στο ίδιο σημείο θα σπεύδουν σε περίπτωση επιστράτευσης χωρίς άλλη ειδοποίηση.  

5. Πρόσληψη νέων μόνιμων οπλιτών. Μάχιμων και εξειδικευμένων σε τομείς υψηλής τεχνολογίας. 

6. Εξοπλιστικό πρόγραμμα στο όριο αντοχών της οικονομίας. Είναι επένδυση. Δεν είναι χαμένα χρήματα αν έχεις σχεδιασμό.

7. Συγκρότηση Συμβουλίου Εθνικής Ασφαλείας.

8. Το τελευταίο, με την υποστήριξη υπηρεσιών, πολιτικών και στρατιωτικών, ειδικών επιστημόνων, θα αποφασίσει τα μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης με την Τουρκία.

9. Έχω στο μυαλό μια γενικευμένη επίθεση φιλίας και συνεργασίας σε όλα τα μέτωπα, χωρίς να μπαίνουν στο τραπέζι κυριαρχικά δικαιώματα. 

10. Δεν έχουμε λόγο να αφήνουμε την τουρκική κοινωνία έρμαιο στα χέρια όσων χρησιμοποιούν την εχθρότητα με την Ελλάδα για τα δικά τους συμφέροντα. 

Φαντάζομαι το πρώτο που θα σκεφτούν κάποιοι είναι και «εσύ που υπηρέτησες Αντύπα;». Αυτό είναι το λάθος κυρίες και κύριοι. Θέλουμε τον διπλανό μας απολογούμενο. Ντροπιασμένο. Κάνουμε ο ένας στον άλλον ότι κάνει η Τουρκία σε όλους μας. Δε θέλουμε διπλανό σε παράταξη «μάχης». Δεν ψάχνουμε γείτονα ή εταίρο. Θέλουμε ένα άλλοθι. Για κάθε χρήση. Βασικά όμως άχρηστο. 

Κοιτάμε το δένδρο και όχι το δάσος. Το δάχτυλο και όχι το φεγγάρι. Το παρελθόν και όχι το μέλλον. Τη Novartis και όχι τα ελληνοτουρκικά. Και φθάνουμε στη δεύτερη σκέψη: «να ξεχάσουμε τα σκάνδαλα»; «Εκεί ήθελες να καταλήξεις Αντύπα»; Όχι βρε κουτά. Να διαχωρίσουμε τα πράγματα θέλω για να τελειώνουμε κάποτε και να μη συζητάμε για πάντα.  
Προτείνω:

• Την εκλογή δύο κοινοβουλίων. Ένα για όλα τα θέματα του παρελθόντος. Από το που υπηρέτησε ο Αντύπας μέχρι τα δάνεια της απελευθέρωσης. Και ένα για το σήμερα και το αύριο. Το κοινό μας μέλλον.

• Στο πρώτο υποψήφιοι θα είναι άτομα και στο δεύτερο κόμματα. Στο πρώτο το ψηφοδέλτιο θα είναι ενιαίο και στο δεύτερο τα ψηφοδέλτια θα είναι ανταγωνιστικά. Θα μου πείτε και δε θα ξέρουμε ποιος είναι τι; Θα το ξέρουμε. Αυτό σημαίνει Δημοκρατία. 

Θέλω να προχωρήσω. Χωρίς να παραγραφεί τίποτα από το χθες. Αλλά με λογική. Γιατί έχουμε καταντήσει όμηροι όχι της Τουρκίας, αλλά του παρελθόντος και τους μίσους τους ενός για τον άλλον. Και αν οι πολιτικοί έχουν ως έπαθλο την εξουσία, όλοι οι υπόλοιποι τι κερδίζουμε; Ψηφίσαμε, τιμωρήσαμε τους πασόκους και τους δεξιούς και πετύχαμε τι; Τη σκίζουμε τη γάτα ή κάνουμε το παγώνι;