Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Μέχρι σήμερα σε πολλές περιπτώσεις οι τράπεζες έβλεπαν ότι, ακόμα και αν κούρευαν τα δάνεια, η επιχείρηση θα πνιγόταν από τα χρέη στην Εφορία, οπότε υπήρχε αδιέξοδο. 
Τώρα, πλέον, εάν η επιχείρηση είναι βιώσιμη, δηλαδή μπορεί να επιβιώσει και να αναπτυχθεί χωρίς να παράγει νέες κόκκινες οφειλές εφόσον ρυθμιστούν τα δάνειά της, ο μηχανισμός δίνει τη δυνατότητα να γίνει μια νέα αρχή προς όφελος όλων. 

Οσες επιχειρήσεις, βέβαια, δεν είναι βιώσιμες θα αντιμετωπίσουν εκκαθάριση, με κατασχέσεις και πλειστηριασμούς - και μάλιστα ηλεκτρονικούς. 

Εάν υπάρξουν λογικές και συντεταγμένες αναδιαρθρώσεις, με κουρέματα όπου χρειάζονται και αποπληρωμή σύμφωνα με τις αντικειμενικές δυνατότητες του οφειλέτη, όλοι θα βγουν κερδισμένοι. Οι πιστωτές θα πάρουν περισσότερα απ’ ό,τι σε περίπτωση βίαιης εκκαθάρισης των περιουσιακών τους στοιχείων ή πώλησης σε ξένες εταιρείες-κοράκια, αφού οι τιμές που δίνουν οι τελευταίες είναι εξευτελιστικές.

Από την άλλη πλευρά, οι ενδιαφερόμενοι θα πρέπει να βάλουν στο τραπέζι όλα τα περιουσιακά τους στοιχεία, με αποτέλεσμα να δημιουργείται ένας κλοιός για όσους φόρτωσαν τα χρέη στις επιχειρήσεις, έβγαλαν τα κέρδη στο εξωτερικό και τώρα θα θελήσουν να τα διαγράψουν και να επανέλθουν σαν κύριοι.

Με λίγα λόγια, ο εξωδικαστικός είναι ένα εργαλείο αντικειμενικό, με εγγυήσεις και μια λογική διαδικασία που επιτρέπει δραστικές λύσεις, οι οποίες μπορούν να απελευθερώσουν ένα μεγάλο κομμάτι της δυναμικότητας της οικονομίας.

Ωστόσο, το θεσμικό πλαίσιο δεν είναι δεσμευτικό ως προς τις αποφάσεις που θα πάρουν οι πιστωτές. Εχουν απόλυτη ελευθερία να κάνουν αναδιάρθρωση ή όχι. Με τα δεδομένα αυτά, το μεγάλο ερώτημα είναι αν υπάρχει η ανάλογη βούληση από την πλευρά των τραπεζών, που είναι και ο μεγάλος πιστωτής. Μέχρι σήμερα δεν έχουν δείξει διάθεση για δραστικές λύσεις. 
Ηδη, πάντως, μέσω του εξωδικαστικού έκαναν ένα σημαντικό βήμα αποδεχόμενες αυτόματη διαγραφή των υπερημεριών και 120 δόσεις μέσω εξωδικαστικού για οφειλές 20.000-50.000 ευρώ. Ενα πρόβλημα είναι ότι τα φυσικά πρόσωπα εξαιρούνται από τον εξωδικαστικό και δεν διαθέτουν τα αντίστοιχα εργαλεία, αλλά επαφίενται στις πιο δύσκαμπτες και συγκρουσιακές διαδικασίες του νόμου Κατσέλη, που προϋποθέτει προσφυγή στα δικαστήρια, ενώ έχουν πολύ δυσμενέστερους όρους ρύθμισης και στην Εφορία. 

Το κλειδί, επομένως, των κόκκινων δανείων είναι πλέον στα χέρια των τραπεζών, από τη στάση των οποίων θα εξαρτηθεί αν η διαχείριση θα εξελιχθεί σε μοχλό ανάκαμψης των επιχειρήσεων και ανασύνταξης των νοικοκυριών ή, αντίθετα, θα οδηγήσει σε νέες οικονομικές και κοινωνικές τραγωδίες.