Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Η δήλωση της γενικής διευθύντριας του Ταμείου Κριστίν Λαγκάρντ ότι πλεονάσματα 3,5% του ΑΕΠ δεν είναι εφικτά για τα επόμενα δέκα χρόνια είναι απόλυτα ακριβής.

Η ελληνική οικονομία πέτυχε πρωτογενές πλεόνασμα το 2016 της τάξης του 3,3% αλλά αυτό έγινε με υπερπροσπάθεια, η οποία κόστισε ακριβά στην οικονομία καθώς την καθήλωσε σε στασιμότητα.

Εάν το πλεόνασμα ήταν κοντά στο στόχο του 0,5% πιθανότατα το 2016 θα είχαμε ανάπτυξη.

Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση -όπως άλλωστε και η αξιωματική αντιπολίτευση- γνωρίζουν ότι η ελληνική οικονομία δεν μπορεί να παράγει πλεονάσματα 3,5% επί μακρόν.

Αλλά προς το παρόν το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών εμφανίζεται άκαμπτο. Εάν μειωθούν οι στόχοι για τα πλεονάσματα θα χρειάζεται μεγαλύτερη αναδιάρθρωση χρέους, κάτι που δεν συμβαδίζει με τις επιδιώξεις του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε εν όψει των εκλογών στη χώρα του.

Υπό αυτό το πρίσμα, η θέση του ΔΝΤ μπορεί να υποκρύπτει τον κίνδυνο νέων μέτρων για να «βγουν» οι στόχοι για τα πλεονάσματα που θέλει η Γερμανία, αλλά την ίδια στιγμή αναδεικνύει το αδιέξοδο των σχεδιασμών και την ανάγκη για δραστική αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους.

Το Ταμείο από τη μια πιέζει την Ελλάδα για μέτρα και σκληρές πολιτικές και από την άλλη τη Γερμανία για να δεχθεί τα μέτρα για το χρέος.

Σε αυτή τη φάση η ελληνική πλευρά έχει ελάχιστα έως μηδενικά περιθώρια παρέμβασης. Η συζήτηση για το χρέος διεξάγεται μεταξύ ΔΝΤ και Ευρωζώνης, με τους Γερμανούς να κρατάνε τη μπαγκέτα του μαέστρου και την Κομισιόν να επιχειρεί συμβιβαστική διαμεσολάβηση.

Το πρόβλημα είναι ότι το ΔΝΤ και η Ευρωζώνη δεν διαφωνούν μόνο επί της στρατηγικής, αλλά και για τα νούμερα, τόσο σε ό,τι αφορά στα πλεονάσματα, όσο και σχετικά με τις συνέπειες των μέτρων για το χρέος όπως η επιμήκυνση.

Η Ευρωζώνη, που βασίζεται στις εκτιμήσεις του «γερμανοκρατούμενου» ESM δέχεται ότι το ελληνική χρέος μπορεί να γίνει βιώσιμο και με μικρές παρεμβάσεις, όπως επιμήκυνση των δανείων για διάστημα πέντε έως δέκα ετών. Το ΔΝΤ αντίθετα, ζητεί πολύ μεγαλύτερες παρεμβάσεις.

Ο λόγος είναι ότι οι τεχνοκράτες του Ταμείου δύσκολα μπορούν να παρουσιάσουν και πάλι στο δ.σ. του οργανισμού μια πρόταση για χρηματοδότηση της Ελλάδας εάν υπάρχει στο τραπέζι μια μεσοβέζικη λύση για το χρέος. Κάτι αντίστοιχο είχαν κάνει το 2010 και το 2012, όταν δέχθηκαν στην ουσία «εικονικές» αναλύσεις βιωσιμότητας του ελληνικού χρέους, προκειμένου να διευκολύνουν την ευρωζώνη αλλά οι ενέργειες αυτές εξέθεσαν τελικά το Ταμείο διεθνώς.

Δεν μπορούν να επαναλάβουν την ίδια τακτική.

Με αυτά τα δεδομένα δύσκολα μπορεί να φανταστεί κάποιος ότι θα υπάρξει εύκολη λύση στη σύνοδο της Ουάσιγκτον όπου συζητείται και το θέμα του ελληνικού χρέους.