Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Κλασσικό: Κατά την προεκλογική περίοδο, μας έλεγαν ότι η χώρα ζεί ένα success story και ότι τα πράγματα βελτιώνονται. Τώρα θυμήθηκαν τα προβλήματα και επαναφέρουν την πίεση.

Η παρέμβαση Σόιμπλε -όσο και εάν εκ των υστέρων έγινε λόγος για “παρερμηνεία”- είναι ένα σαφές μήνυμα ότι οι εταίροι δεν θα χαλαρώσουν τη θηλιά, ενώ θα επιμείνουν στη χορήγηση και νέου δανείου προς την Ελλάδα ώστε να διατηρήσουν ένα μοχλό πίεσης για την εφαρμογή του προγράμματος σε περίπτωση που η κυβέρνηση -η σημερινή ή μια μελλοντική- επιχειρήσει να “ξεφύγει”.

Η κυβέρνηση Σαμαρά θέλει να χαλαρώσει το ρυθμό εφαρμογής των σκληρών πολιτικών, ώστε να  να μετριάσει την πολιτική φθορά η οποία καταγράφηκε στις ευρωεκλογές. Οι Γερμανοί το βλέπουν αυτό και στέλνουν το μήνυμα ότι κάτι τέτοιο δεν θα γίνει αποδεκτό. Επίσης, καθώς δεν αποκλείουν πολιτικές εξελίξεις που θα φέρουν κυβερνητικέ

ς αλλαγές, πιθανότατα θα καθυστερήσουν τις συζητήσεις για την ελάφρυνση του χρέους, έτσι ώστε να αφήσουν όλα τα ζητήματα ανοιχτά και να διατηρήσουν το “πάνω χέρι” στις διαπραγματεύσεις.
Αποδεικνύεται, δηλαδή, ότι το Βερολίνο, αλλά και οι Βρυξέλλες, δεν πρόκειται να κάνουν παραχωρήσεις στην κυβέρνηση, παρότι τη θεωρούν τον προτιμότερο συνομιλητή.

Το ΔΝΤ από τη δική του πλευρά, έδωσε κιαυτό ένα σκληρό στίγμα με τις δηλώσεις στελεχών του την προηγούμενη εβδομάδα, οι οποίες έδωσαν μια πρόγευση του τι θα περιλαμβάνει η αναλυτική έκθεση του οργανισμού.

Όπως επισήμανε ο αναπληρωτής γενικός διευθυντής Ναογιούκι Σινοχάρα χρειάζονται επιπλέον δημοσιονομικά μέτρα για να διατηρηθεί η βιωσιμότητα του χρέους, πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι απαιτεί να συνεχιστεί η πίεση, με φόρους και περικοπές δαπανών, ώστε να επιτυγχάνονται υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και να αποπληρώνεται το χρέος.

Το ενδιαφέρον είναι ότι το ΔΝΤ ομολογεί την αποτυχία της πολιτικής εσωτερικής υποτίμησης, αφού  διαπιστώνει ότι παρά τις μειώσεις των μισθών, οι εξαγωγές δεν αυξάνονται.

Αντί όμως με βάση τη διαπίστωση αυτή το ΔΝΤ να προτείνει διορθώσεις στην αδιέξοδη αυτή πολιτική, αντιθέτως, προτείνει εντατικοποίησή της, με περαιτέρω μέτρα προώθησης της νεοφιλελεύθερης ατζέντας, όπως είναι η απορρύθμιση της αγοράς εργασίας (ευκολότερες απολύσεις) και μέτρα που θα αυξήσουν τον ανταγωνισμό.

Με λίγα λόγια, γίνεται πάλι σαφές ότι η πίεση της τρόικας δεν πρόκειται να χαλαρώσει και ότι δεν υπάρχουν περιθώρια ελιγμών εντός του προγράμματος που υλοποιείται. Οι σχεδιαστές των συγκεκριμένων πολιτικών δεν πτοούνται ούτε από την απαξίωση των κυβερνητικών κομμάτων ούτε από την άνοδο των ναζιστών, που έφεραν οι ανελαστικές πολιτικές και η κοινωνική απόγνωση.

Με τα δεδομένα αυτά, είναι πολύ πιθανόν ότι οι πολιτικές εξελίξεις θα επιταχυνθούν.