Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Σήμερα, οι μη ευρωπαϊκές χώρες του ΔΝΤ πιέζουν την Ευρώπη στο θέμα του ελληνικού κουρέματος, με πραγματικό στόχο να “στριμώξουν” τη Γερμανία για να ρίξει χρήμα στην ευρωπαϊκή οικονομία και να τονωθεί η παγκόσμια ανάπτυξη, αλλά και για να “ψαλιδίσουν” τις φιλοδοξίες των Γερμανών που θέλουν να εξελιχθούν σε παγκόσμιο παίκτη.

Η ελληνική κυβέρνηση φαίνεται να επιλέγει το δρόμο της ουδετερότητας με το σκεπτικό ότι μπορεί να “τσαλαπατηθεί” από την κόντρα των δύο μεγάλων πόλων.

Συνεχίζει δηλαδή την τακτική που εφήρμοσαν όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις από την αρχή της κρίσης μέχρι σήμερα. Χωρίς ελληνικό σχέδιο, χωρίς εγχώρια πρόταση, χωρίς επιχειρήματα, η ελληνική πλευρά φέρνει κάθε φορά τα προβλήματα στο ευρωπαϊκό τραπέζι και περιμένει από τους εταίρους να δώσουν “λύση”.

Τη στάση αυτή την έχουμε ήδη πληρώσει ακριβά στο παρελθόν. Δεν πρέπει το λάθος να επαναληφθεί.

Η εμπειρία μέχρι τώρα δείχνει ότι η “λύση” που βρίσκουν κάθε φορά “για εμάς χωρίς εμάς” επιβαρύνει τη θέση της Ελλάδας και διευκολύνει τους δανειστές.

Το 2010 δεχθήκαμε το πρώτο πακέτο “βοήθειας”, το οποίο στην ουσία διέσωσε τις ευρωπαϊκές τράπεζες, κυρίως γαλλικές και γερμανικές, οι οποίες γλίτωσαν το “κούρεμα” του μεγάλου όγκου των ομολόγων που κατείχαν, πληρώθηκαν τόκους και βρήκαν το χρόνο να τα μεταβιβάσουν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα η οποία τα αγόραζε μαζικά.

Όπως δείχνουν οι πληροφορίες που διοχετεύονται τώρα από την πλευρά του ΔΝΤ, ήταν κοινό μυστικό ήδη από τότε ότι το πρόβλημα του ελληνικού χρέους δεν θα αντιμετωπιζόταν, αλλά και ότι λιτότητα θα χειροτέρευε τη θέση της ελληνικής οικονομίας, χωρίς να λύσει τα προβλήματα.

Αλλά και στο “κούρεμα” που έγινε αργότερα, τα ίδια συνέβησαν. Ύστερα από διαδοχικές αναπροσαρμογές του ποσοστού για το κούρεμα, καταλήξαμε στην αναδιάρθρωση του 2012, η οποία άφησε και πάλι το χρέος σε μη διαχειρίσιμο (μη “βιώσιμο”) ύψος.

Οι Ευρωπαίοι κέρδισαν χρόνο και η Ελλάδα συνέχισε να βυθίζεται στο αδιέξοδο.

Αυτή τη φορά η ελληνική πλευρά πρέπει να καταθέσει τη δική της πρόταση διεκδικώντας ένα ουσιαστικό “κούρεμα” του ελληνικού χρέους και όχι να αρκεσθεί σε διαιώνιση των δανείων και της πολιτικο-οικονομικής εξάρτησης