Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Πολλές ελπίδες για "καλύτερες μέρες" στην Ελλάδα έχουν εναποτεθεί στην κυβερνητική συμμετοχή των σοσιαλδημοκρατών, η οποία φαίνεται να είναι το πιθανότερο σενάριο στη Γερμανία.

Ίσως ορισμένα πράγματα να αλλάξουν για την Ευρώπη και για την Ελλάδα, όμως ο πυρήνας του προβλήματος που αντιμετωπίζουν οι χώρες του Νότου -και περισσότερο από όλες η χώρα μας- είναι αμφίβολο ότι θα μεταβληθεί.
Το μεγάλο ζήτημα στην ευρωζώνη είναι ότι η Γερμανία έχει αποκτήσει υπερβολικά μεγάλο βάρος στη λήψη αποφάσεων.

Η Γαλλία, το άλλοτε αντίπαλο δέος, υποτάχθηκε πλήρως από εποχής Σαρκοζί με αποτέλεσμα η Γερμανία να “παίζει μπάλα” μόνη της. Την ίδια στιγμή, η οικονομία της ακμάζει και έτσι έχει ένα πρόσθετο όπλο, το οποίο της επιτρέπει να χρησιμοποιεί την ίδια την κρίση για να βελτιώνει τη θέση της.
Ο -σχεδόν μισητός πλέον στην Ελλάδα- κ. Σόιμπλε έπραξε το καλύτερο δυνατόν για τα συμφέροντα της χώρας του -σε βάρος, όμως των περισσότερων εταίρων του.
Είναι απολύτως βέβαιο ότι και ο νέος υπουργός Οικονομικών, όποιος κι αν είναι, θα βάλει σε προτεραιότητα τα συμφέροντα της χώρας του.
Ο Γιεργκ Άσμουσεν, για παράδειγμα, που θεωρείται υποψήφιος για τη δουλειά, μπορεί να ανήκει στο SPD, αλλά επί της ουσίας είναι ένα από τα “γεράκια” του βαθέως γερμανικού κράτους και θεωρείται το “μακρύ χέρι” του Βόλφγκανκ Σόιμπλε στην ΕΚΤ.

Το πρόβλημα, όμως, δεν είναι μόνο πολιτικό, αλλά και θεσμικό.
Οι Γερμανοί πολιτικοί λογοδοτούν στους ψηφοφόρους τους, παρόλο που οι αποφάσεις τους επηρεάζουν -δυσανάλογα- όλη την Ευρώπη. Η έλλειψη δημοκρατικών μηχανισμών ελέγχου από τους ψηφοφόρους των υπόλοιπων χωρών αποτελεί τη μεγάλη στρέβλωση της ευρωπαϊκής ενοποίησης, καθώς τελικά επικρατεί το δίκαιο του ισχυρού.

Προβάλλεται ως θετικό το γεγονός ότι τώρα θα προχωρήσουν ταχύτερα οι αλλαγές στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική, όπως π.χ. η τραπεζική ένωση.

Τι θα σημαίνει, όμως, αυτό, εάν ο παρονομαστής όλων αυτών είναι η γερμανική ηγεμονία;

Ασφαλώς, οι σοσιαλδημοκράτες έχουν ήδη θέσει ορισμένα ζωτικά για την Ελλάδα και τον υπόλοιπο Νότο ζητήματα και φαίνεται ότι θα διαπραγματευτούν σκληρά για να εντάξουν ορισμένα από αυτά στην προγραμματική συμφωνία.

Όμως η στόχευσή τους δεν είναι ευρωπαϊκή, αλλά καθαρά γερμανική.

Ακόμα και οι θέσεις τους για μέτρα υπέρ της οικονομικής ανάπτυξης στην Ευρώπη, πηγάζουν όχι από ευρωπαϊκή αλληλεγγύη, αλλά από το ένστικτο αυτοσυντήρησης της γερμανικής οικονομικής μηχανής, η οποία χρειάζεται την ευρωζώνη για να συνεχίσει να λειτουργεί.
Το κόμμα του Πέερ Στάινμπρουκ και του Ζϊγκμαρ Γκάμπριελ, μιλά για πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων, για εγγύηση κατώτατου μισθού στη Γερμανία, για διάφορα μέτρα τόνωσης της ζήτησης στη χώρα, ακόμα και για ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ στην Ευρώπη και για ευρωομόλογα.

Όλα αυτά, αν γίνουν, θα έχουν θετικό αντίκτυπο στην ευρωπαϊκή οικονομία.

Όμως είναι και οι ίδιοι εξίσου αυστηροί με τους χριστιανοδημοκράτες όταν πρόκειται για χρήματα των Γερμανών φορολογούμενων ή για τήρηση των συμφωνηθέντων, ενώ φάνηκε ξεκάθαρα ότι δεν συζητούν καν ένα νέο κούρεμα στο ελληνικό χρέος.
Ουδείς ξένος θα φροντίσει για τα ελληνικά συμφέροντα και για να επωφεληθεί η Ελλάδα από την όποια “χαραμάδα” ανοίγει για αλλαγή πορείας -έστω και μικρής- θα πρέπει να έχει μια κυβέρνηση η οποία θα διεκδικήσει, θα προβάλλει αντιρρήσεις και αιτήματα.
Μια κυβέρνηση η οποία θα είναι έτοιμη για διαπραγμάτευση και θα έχει ένα δικό της εναλλακτικό σχέδιο να προτείνει στους εταίρους.

Διαφορετικά θα βρεθούμε πάλι στη θέση του "πειραματόζωου" που βασίζεται στην... καλή διάθεση εκείνων που διεξάγουν το πείραμα.