Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Μετά τα εύσημα που εισέπραξε η κυβέρνηση από τους δανειστές για την προθυμία της να εφαρμόσει το μνημόνιο, προσγειώνεται απότομα στην πραγματικότητα και στη σύγκρουση με την κοινωνία με αφορμή τη φορολόγηση των ακινήτων.

Η προπαγάνδα περί «ευρωπαϊκού προσανατολισμού» και δήθεν «μεγάλης επιτυχίας» για την παραμονή στο ευρώ χάνει ταχύτατα τη δύναμή της, καθώς οι πολίτες βλέπουν τους μισθούς να μειώνονται από την αυξημένη παρακράτηση και μαθαίνουν ότι έρχεται ένας σχεδόν γενικευμένος φόρος επί των ακινήτων.

Το ακίνητο είχε πάντα μια ξεχωριστή θέση στο μυαλό του Ελληνα, καθώς  το «κεραμίδι» εμπνέει ασφάλεια, ενώ ήταν το μόνο «σίγουρο» μέσο αποταμίευσης λόγω της συναλλαγματικής αβεβαιότητας που υπήρχε μέχρι την εισαγωγή του ευρώ.

Σε μια αγορά που λειτουργεί ομαλά, η φορολόγηση της κατοχής ακινήτων με ταυτόχρονη μείωση των τελών μεταβίβασης είναι ένα ορθό μέτρο: επιβαρύνεται η συσσωρευμένη μη παραγωγική περιουσία ενώ διευκολύνεται η ροή των συναλλαγών.

Ωστόσο σήμερα η αγορά στην πράξη δεν λειτουργεί και υπό τις συνθήκες αυτές το μέτρο, όπως προωθείται, στρεβλώνει περαιτέρω μια αδιέξοδη κατάσταση. Και είναι ένα ερώτημα με τα δεδομένα ποιας αγοράς θα υπολογιστούν οι νέες αντικειμενικές αξίες.

Η αυξημένη και σχεδόν γενικευμένη φορολόγηση σε μια περίοδο που τα εισοδήματα μειώνονται και όλο και περισσότεροι πολίτες αδυνατούν να εξυπηρετήσουν τα στεγαστικά τους δάνεια ισοδυναμεί με θηλιά στον λαιμό της μεσαίας τάξης. Οι πολίτες βλέπουν ότι, αν γλιτώσουν το σπίτι τους από την Εφορία, θα βρεθούν σε αδιέξοδο με το δάνειο.

Μοιάζει σαν ο πραγματικός στόχος να είναι η περαιτέρω μείωση των τιμών στα ακίνητα, η «εσωτερική υποτίμηση», για να αλλάξει χέρια και να περάσει ένα σημαντικό ποσοστό ακίνητης περιουσίας σε εταιρείες εκμετάλλευσης ακινήτων (οι οποίες «συμπτωματικά» διευκολύνονται με τις αλλαγές που γίνονται στον νόμο για την κεφαλαιαγορά).
Πολύ περισσότερο που δεν φαίνεται να γίνεται ένας δίκαιος επιμερισμός, με επιβάρυνση των μεγάλων περιουσιών και όσων έχουν κλέψει φόρους τα τελευταία χρόνια.

Αλλη αντιμετώπιση πρέπει να υπάρξει για τη μικροϊδιοκτησία των φορολογουμένων που ήταν συνεπείς στις υποχρεώσεις τους και άλλη για εκείνους που συστηματικά φοροδιέφευγαν και συσσώρευσαν πλούτο για τον οποίο δεν έχουν φορολογηθεί.

Η κυβέρνηση οφείλει να κάνει τη διάκριση και διαθέτει όλα τα τεχνικά μέσα για να την πραγματοποιήσει. Ολα τα υπόλοιπα είναι δικαιολογίες και προφάσεις, όπως και τα κροκοδείλια δάκρυα ορισμένων βουλευτών της Ν.Δ. που αντιδρούν, υπερασπιζόμενοι την παραδοσιακή κομματική τους πελατεία - ανθρώπους με μεγάλη ακίνητη περιουσία και συμφέροντα στον χώρο των ακινήτων. Βρήκαν, άλλωστε, μια ευκαιρία να πλήξουν τον υπουργό Οικονομικών, τον οποίο βλέπουν ως ανταγωνιστή στον χώρο της Κεντροδεξιάς.

Επιπλέον, θα πρέπει το όλο θέμα να εξεταστεί στο πλαίσιο μιας ευρύτερης πολιτικής για τα ακίνητα, η οποία θα συνυπολογίσει τη δυνατότητα των μεσαίων και χαμηλότερων στρωμάτων να ανταποκριθούν στις πληρωμές προς το κράτος και τις τράπεζες. Είναι απαραίτητες, πρόσθετες διευκολύνσεις για τις οφειλές προς το Δημόσιο και ένα «κούρεμα» ή άλλης μορφής ελάφρυνση για τα δάνεια.