Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Στην Ελλάδα- αλλά και διεθνώς- ακούγονται διάφορα αισιόδοξα σενάρια τα οποία βασίζονται στο ίδιο μοτίβο: «Θέτουμε σταδιακά την κρίση υπό έλεγχο, αποφύγαμε τα χειρότερα, αν προσέξουμε, θα γλιτώσουμε την καταστροφή». 

Πρόκειται για μια πλαστή εικόνα, μια προπαγάνδα, η οποία κατά βάση χτίζεται γύρω από το πρώτο πληθυντικό πρόσωπο, το «εμείς».  Η «ελίτ» που αναπτύχθηκε τις τελευταίες δεκαετίες μαζί με τον χρηματοπιστωτικό τομέα καταβάλλει αγωνιώδεις προσπάθειες τα τέσσερα τελευταία χρόνια προκειμένου να περιορίσει τις επιπτώσεις από το σκάσιμο της «φούσκας» και να αφήσει τα πράγματα όπως είχαν, διατηρώντας το status quo.

Σε μεγάλο βαθμό τα κατάφεραν: απώθησαν την πίεση που γεννήθηκε για ελέγχους και φραγμούς στη λειτουργία του διεθνούς τραπεζικού συστήματος μετά το σκάσιμο της «φούσκας» το 2008 και, αντιθέτως, μετέφεραν τα βάρη στις κοινωνίες και τους πολίτες. Ετσι, τα κράτη ανέλαβαν να διασώσουν τις τράπεζες, φορτώθηκαν χρέη και τα μετέφεραν στους εργαζόμενους και τους φορολογούμενους. Είναι αλήθεια, λοιπόν, ότι το διεθνές τραπεζικό λόμπι και η ελίτ των τεχνοκρατών και των πολιτικών δυνάμεων που τους υποστηρίζουν... κατάφεραν να θέσουν τα πράγματα υπό έλεγχο και έχουν αποφύγει τα χειρότερα χωρίς να υποχρεωθούν σε μεγάλες αλλαγές και ανατροπές στη δομή του συστήματος.
Αυτοί πετυχαίνουν τον στόχο τους.

Το πρόβλημα είναι ότι αυτοί δεν είναι «εμείς». Στην Ελλάδα τα προβλήματα είναι λίγο διαφορετικά, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι αναλογίες ίδιες. Η κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου συνεχίζεται στη χώρα μας, η ανεργία επελαύνει, οι πλέον έγκυροι οικονομολόγοι προβλέπουν ότι το βιοτικό επίπεδο στην Ελλάδα θα υποχωρήσει στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων δεκαετιών, αλλά «το σύστημα σταθεροποιείται», μας λένε. Σε λίγο, μάλιστα, θα γίνουν και δουλειές. Ιδιωτικοποιήσεις, επενδύσεις, εξαγορές και ανάπτυξη. Το ζήτημα, όμως, είναι ότι αυτή η νέα ανάπτυξη δεν μας περιλαμβάνει όλους.

Οπως εξελίσσονται τα πράγματα, η Ελλάδα οδηγείται σε μια κατάσταση όπου μόνο ένα μικρό τμήμα της κοινωνίας θα έχει μερίδιο στη νέα οικονομική και επιχειρηματική πραγματικότητα που διαμορφώνεται υπό την καθοδήγηση των δανειστών και την αποδοχή μιας εγχώριας πολιτικής ελίτ η οποία ακολουθεί τις επιταγές χωρίς δικό της σχέδιο.

Το μεγάλο κομμάτι της μεσαίας τάξης θα φτωχοποιείται σταδιακά, ενώ τα πιο αδύνατα στρώματα θα συνθλιβούν σε βαθμό που δεν θα μπορούν να επιβιώσουν χωρίς κοινωνική πρόνοια. Ποιος φανταζόταν ότι στην Ελλάδα του 2013 θα σχεδιάζεται διανομή πρωινού στους μαθητές των σχολείων;

Το μεγάλο ερώτημα, λοιπόν, είναι σε ποιον βαθμό η ελληνική μεσαία τάξη θα συνεχίσει να συναινεί στην καταστροφή της.

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση απο την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ