Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Η συγκυρία στην Ευρώπη είναι η καλύτερη που αντιμετώπισε ελληνική κυβέρνηση τα τελευταία χρόνια. Από τη μια, τα σενάρια αποπομπής της Ελλάδας από το ευρώ είναι σε αποδρομή, καθώς όλοι εκτιμούν ότι το ρίσκο είναι ανυπολόγιστο όχι μόνο για την Ευρώπη αλλά και για την παγκόσμια οικονομία. Από την άλλη, δείχνει να εδραιώνεται η άποψη ότι η μεγάλη απειλή είναι η οικονομική ύφεση και ότι οι περικοπές και η λιτότητα δεν αποδίδουν.

Δεν αποκλείεται βέβαια τα δεδομένα να αλλάξουν σε λίγο καιρό, αλλά σήμερα οικονομικές αναλύσεις διαπιστώνουν την αναποτελεσματικότητα της πολιτικής που εφαρμόζεται στη χώρα μας, η οποία διαλύει τις δημόσιες υποδομές, φτωχοποιεί μαζικά τη μεσαία τάξη και οδηγεί μία ολόκληρη κοινωνία στο αδιέξοδο. Οι πολιτικοί σχεδιασμοί των Ευρωπαίων περιλαμβάνουν ενισχύσεις για τις χώρες που πέφτουν στην ύφεση και γίνονται βήματα στην κατεύθυνση της πολιτικής ένωσης - το έλλειμμα της οποίας είναι ένα από τα μεγάλα προβλήματα του κοινού νομίσματος.

Η αλλαγή των Ευρωπαίων δεν πιστώνεται στην ελληνική πλευρά. Δεν είναι αποτέλεσμα κάποιων διαπραγματεύσεων, ούτε συμπάθειας προς τον ελληνικό λαό που υποφέρει.

Οι εταίροι μας απλώς είδαν ότι το «ελληνικό πείραμα» δεν θα σκοτώσει μόνο το πειραματόζωο, αλλά απειλεί να διαλύσει και το «εργαστήριο-ευρωζώνη».

Εστω κι έτσι, όμως, ανοίγει ένα παράθυρο για να διεκδικήσει η ελληνική κυβέρνηση την αλλαγή ορισμένων δεδομένων, με στόχο να ανασχέσει την καταστροφική πορεία. Στο σημείο που έχουμε φτάσει δεν αρκούν οι λόγοι συμπάθειας, ούτε τα εύσημα προς την κυβέρνηση επειδή θα... καταφέρει να επιβάλει νέα μείωση εισοδημάτων και κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων. Ούτε, ακόμη, αρκεί να εισπράξουμε την επόμενη δόση.

Ο βαθμός επιτυχίας των κυβερνητικών χειρισμών δεν θα κριθεί από τα όποια ενθαρρυντικά χτυπήματα στην πλάτη, ούτε από τις διαβεβαιώσεις των μεγάλων χωρών ότι θέλουν την Ελλάδα στο ευρώ. Τίποτα από αυτά δεν είναι σε θέση να αναστρέψει την καταστροφική πορεία.

Αυτό που χρειάζεται είναι μια επενδυτική ένεση -και μάλιστα σημαντική-, η οποία θα πυροδοτήσει την αναπτυξιακή διαδικασία. Τέτοια ένεση μόνο από δημόσια κονδύλια μπορεί να προέλθει, διότι το ρίσκο για τα ιδιωτικά κεφάλαια στο τοξικό περιβάλλον που δημιούργησε το μνημόνιο είναι τεράστιο και αποτρεπτικό. Γι’ αυτό και τα μόνα κεφάλαια που «κοιτάζουν» τη χώρα μας αυτή την περίοδο είναι εκείνα που στοχεύουν να πάρουν κοψοχρονιά ακίνητα, γη, καθώς και επιχειρήσεις με προοπτικές, οι οποίες όμως στενάζουν λόγω της γενικής ασφυξίας.

Η επιτυχία θα κριθεί από το κατά πόσο η κυβέρνηση Σαμαρά θα καταφέρει να εκμεταλλευτεί το νέο κλίμα στην Ευρώπη για να ανασχέσει τη νέα επίθεση στα εισοδήματα και την εργασία και κατά πόσο θα εξασφαλίσει ευρωπαϊκά κονδύλια για επενδύσεις. Τίποτα λιγότερο δεν είναι αρκετό.