Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Είναι ένα από τα σημεία των καιρών το γεγονός ότι τη στιγμή που οι δείκτες τιμών στο Χρηματιστήριο ανεβαίνουν και χρησιμοποιούνται ως ένδειξη βελτίωσης, ο δείκτης ανεργίας φτάνει σε ύψη-ρεκόρ.

Η ανεργία είναι ανάλογη με εκείνη του 1961, την περίοδο της μεγάλης μετανάστευσης. Σύμφωνα με τις προβλέψεις του Ινστιτούτου Εργασίας της ΓΣΕΕ, το 2012 η ανεργία θα κλείσει κοντά στο 24%, ενώ του χρόνου υπάρχει κίνδυνος το ποσοστό να φτάσει στο 28%. Το χειρότερο είναι ότι η υψηλή ανεργία θα συνοδεύει τη χώρα για αρκετά χρόνια και θα χρειαστεί τουλάχιστον μία δεκαετία για να επιστρέψουμε στο 8%, που ήταν το ποσοστό του 2008 - το οποίο, τότε, θεωρούσαμε υψηλό.

Οι άνεργοι μένουν χωρίς απασχόληση για 4-5 χρόνια, με αποτέλεσμα το φορτίο γνώσεων και δεξιοτήτων τους να απαξιώνεται - ιδιαίτερα όταν πρόκειται για νέους πτυχιούχους, στους οποίους η ανεργία φτάνει το 50%.

Οι μισοί από τους ανέργους δηλώνουν έτοιμοι να δουλέψουν με μερική απασχόληση ή χωρίς ασφάλιση, αφού όσα τυπικά εργασιακά δικαιώματα απομένουν ακόμη όρθια καταρρέουν υπό την πίεση της πραγματικότητας.

Στόχος της τρόικας είναι η μείωση του κόστους εργασίας, και δεν υπάρχει καλύτερο εργαλείο για να επιτευχθεί αυτό από τον συνδυασμό υψηλής ανεργίας με απουσία ρυθμίσεων που κατοχυρώνουν τα εργασιακά δικαιώματα.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι οι εκπρόσωποι των δανειστών ζητούν περαιτέρω απορύθμιση της αγοράς εργασίας.

Η απαξίωση της εργασίας δεν είναι ούτε τυχαία, ούτε μια παρενέργεια του οικονομικού προγράμματος. Στο πλαίσιο του οικονομικού δόγματος που εφαρμόζεται, η ανεργία και η κατάργηση της προστασίας των εργαζομένων είναι ένα εργαλείο για να υποχωρήσει το κόστος της εργασίας και να ευνοηθούν έτσι οι επενδύσεις, η επιχειρηματικότητα και τα κέρδη.

Αυτός είναι και ο λόγος που η αύξηση της ανεργίας δεν αποθαρρύνει τους επενδυτές, είτε πρόκειται για κερδοσκοπικές τοποθετήσεις σε αγορές κεφαλαίου είτε για παραγωγικές επενδύσεις στην πραγματική οικονομία.

Αντιθέτως, στην περίπτωση της Ελλάδας το ύψος των μισθών θεωρήθηκε μια αδικαιολόγητη παραφωνία, που χρηματοδοτήθηκε με δανεικά, μια φούσκα αμοιβών, που έπρεπε να ξεφουσκώσει με την περίφημη «εσωτερική υποτίμηση».

Το γεγονός ότι το ξεφούσκωμα των αμοιβών καταστρέφει γενιές ολόκληρες μιας χώρας δεν δείχνει να πτοεί τους ταγούς της παγκόσμιας οικονομίας.

Αντίθετα, η πιστωτική φούσκα ή η φούσκα των μετοχών, που άρχισαν να σκάνε από το 2008, τροφοδοτείται συστηματικά τα τελευταία χρόνια, καθώς τα θύματα του «σκασίματος» στην περίπτωση αυτή δεν θα είναι απλοί εργαζόμενοι, αλλά πολυεθνικοί κολοσσοί της βιομηχανίας του χρήματος (τράπεζες, ασφαλιστικές, επενδυτικές εταιρείες).

Ετσι, η πιστωτική φούσκα αλλάζει συνεχώς χέρια: από τις τράπεζες πέρασε στα χέρια των κρατών και στις κεντρικές τράπεζες που τυπώνουν χρήμα για να αποτρέψουν την κατάρρευση, με παράπλευρο αποτέλεσμα τη χρηματιστηριακή ευφορία. Αργά ή γρήγορα, όμως, όλες οι φούσκες σκάνε.

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ