Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Δεν είναι η πρώτη φορά που ένας Ελληνας πρωθυπουργός επιστρέφει από την Ευρώπη με υποσχέσεις για στήριξη μαζί με απαιτήσεις για εφαρμογή του «πικρού αλλά απαραίτητου φαρμάκου». Ούτε είναι η πρώτη φορά που η Ελλάδα διεκδικεί «ανάσες».

Παρά τα «καλά λόγια», η ουσία είναι ότι για πολλοστή φορά οι ισχυροί της Ευρώπης επιμένουν σε αυτό που έχει χαρακτηριστεί ως ο ορισμός της παράνοιας, ότι δηλαδή με τις ίδιες ενέργειες θα έχουν διαφορετικά αποτελέσματα.
Η ρητορική που υιοθετούν οι ισχυροί ανάλογα με τις επιδιώξεις της στιγμής έχει κάποια σημασία, αλλά δεν είναι το καθοριστικό ζήτημα. Οσο και να μας στηρίξουν, το πρόγραμμα που θέλουν είναι αδύνατον να εφαρμοστεί. Οσο κι αν είναι πραγματικά επιτακτική ανάγκη να γίνουν βαθιές αλλαγές στην Ελλάδα (με κορυφαία την πάταξη της φοροδιαφυγής) προκειμένου η χώρα μας να επιβιώσει, το κοινωνικό κόστος των συνταγών που εφαρμόζονται ξεπερνά τις αντοχές της. Το πρόγραμμα είναι απλά ανεφάρμοστο και το ξέρουν όλοι.

Γι’ αυτό και είναι προφάσεις τα όσα λέγονται περί αναμονής της έκθεσης της τρόικας προκειμένου να ληφθούν οι αποφάσεις. Στις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στις Βρυξέλλες γνωρίζουν πλέον όλα τα στοιχεία για την πορεία της ελληνικής οικονομίας με κάθε λεπτομέρεια. Και το συμπέρασμα είναι ότι χωρίς τρίτο πακέτο διάσωσης για την Ελλάδα η εξίσωση δεν λύνεται. Στην πραγματικότητα αγοράζεται χρόνος ώστε να ληφθεί μια συνολική πολιτική απόφαση σε επίπεδο ηγετών, σε συνάρτηση με τις ευρύτερες αλλαγές στην ευρωζώνη, οι οποίες θα πρέπει να έχουν αποφασιστεί ως το τέλος του χρόνου.

Δεν πρόκειται βέβαια για μια… κακή συνεννόηση μεταξύ της χώρας μας και των υπολοίπων ή για ένα έλλειμμα επικοινωνίας, αλλά για μια σκληρή και αδυσώπητη σύγκρουση συμφερόντων.

Η ουσία της υπόθεσης είναι ότι αυτή τη στιγμή η Γερμανία έχει συγκρουόμενα συμφέροντα με την Ελλάδα, αλλά και με άλλες χώρες της περιφέρειας. Η ισχυρότερη οικονομία της ευρωζώνης θέλει σκληρό νόμισμα και χαμηλό πληθωρισμό, ενώ η χώρα μας, αλλά και όλος ο Νότος χρειάζονται υποτίμηση και πληθωρισμό για να πάρουν ανάσα και να αναπτυχθούν. Οι χρεωμένες και ελλειμματικές χώρες όπως η δική μας χρειάζονται πόρους, αλλά οι πλεονασματικές όπως η Γερμανία αρνούνται να πληρώσουν. Για την ακρίβεια, βλέπουν ότι είναι αναγκασμένες να πληρώσουν για να διατηρήσουν το ευρώ, από το οποίο κερδίζουν τα περισσότερα, αλλά επιδιώκουν να ανταλλάξουν τους πόρους που θα διαθέσουν με πολιτικό, οικονομικό και επιχειρηματικό έλεγχο επί των υπολοίπων. Κάποιες μειοψηφίες, μάλιστα, πιστεύουν ότι είναι καλύτερα να διαλύσουν το σύστημα τώρα που έπαψε να τους αποδίδει.

Η σύγκρουση των συμφερόντων είναι πολλαπλή. Οι πιστωτές θέλουν πίσω τα δανεικά, αλλά οι οφειλέτες αδυνατούν πλέον να τα δώσουν. Ο χρηματοπιστωτικός τομέας αντιστέκεται στο να πληρώσει τις ζημιές από το ξεφούσκωμα και πιέζει για να μεταφέρει τα βάρη στα κράτη και τους φορολογουμένους. Και είναι γνωστό ότι οι συγκρούσεις δεν κερδίζονται με καλά λόγια, αλλά με μάχες.

Το άρθρο είναι αναδημοσίευση από την εφημερίδα ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ

info.papageorgiou@gmail.com