Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Στη διάρκεια της κρίσης, η στρατηγική της ελληνικής πλευράς βασίστηκε σε μια κεντρική επιλογή: παραμένουμε στο ευρώ. Κατά συνέπεια, αναζητήθηκε μια λύση σε συνεργασία με τους εταίρους και με τη στήριξή τους. Υπήρξαν ενστάσεις, αντιρρήσεις, κριτική από τους πάντες, αλλά η βασική επιλογή δεν αμφισβητήθηκε από τις βασικές κοινοβουλευτικές δυνάμεις. Μέχρι πριν από μία εβδομάδα, ακόμα και το ΚΚΕ απέρριπτε την έξοδο από το ευρώ (μόλις πριν από λίγες ημέρες άλλαξε θέση), όχι επειδή συμφωνεί με την επιλογή του κοινού νομίσματος, αλλά με το σκεπτικό ότι τα σπασμένα θα τα πλήρωναν πρώτα τα χαμηλά και μεσαία στρώματα.

Η βασική αυτή στρατηγική, όμως, μετατράπηκε σε γενικευμένη και σχεδόν τυφλή υιοθέτηση των επιλογών των εταίρων μας. Ασφαλώς, τα δύο τελευταία χρόνια η ελληνική πλευρά δεν είχε περιθώρια επιλογών, ενώ έκανε και λάθη στην πορεία, καθώς είναι όμηρος χρόνιων παθογενειών και στρεβλώσεων. Πέρα όμως από αυτά -και από τις αδιαμφισβήτητες «ελληνικές» ευθύνες-, είναι γεγονός ότι πολλές επιλογές των εταίρων ήταν λανθασμένες, καθυστερημένες, ορισμένες ίσως και σκόπιμα βλαπτικές. Και η συνέπεια είναι να οδηγείται όχι μόνο η Ελλάδα σε αδιέξοδο αλλά και συνολικά η ευρωζώνη.

Η Ευρώπη καθυστέρησε να δημιουργήσει τον Μηχανισμό Στήριξης, με αποτέλεσμα να ανέβει το κόστος της διάσωσης. Επέβαλε στην Ελλάδα ένα πρόγραμμα εσωτερικής υποτίμησης που οδηγεί στο πουθενά. Πέραν των όσων λέγονται για ελληνική ιδιομορφία και ανικανότητα, η Πορτογαλία δείχνει να είναι στον ίδιο δρόμο της παρατεινόμενης ύφεσης. Σύντομα ίσως χρειαστεί και αυτή δεύτερο πακέτο στήριξης. Σήμερα, αντί η ευρωζώνη να τυπώνει χρήμα για να στηρίξει ένα αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα δώσει δουλειές στους Ευρωπαίους, επιχειρεί να πείσει την παγκόσμια αγορά ότι η κρίση χρέους είναι ένα «ειδικό» πρόβλημα κάποιων σπάταλων Νοτίων, όπως η Ελλάδα, που θα αντιμετωπιστεί με έκτακτα μέτρα. Ετσι, ετοιμάζεται να επιβάλει λύση για το χρέος με «παραδειγματική τιμωρία», ώστε το πολιτικό και κοινωνικό κόστος να είναι τέτοιο που θα αποθαρρύνει άλλες χώρες να ζητήσουν τα ίδια στο μέλλον.

Η ίδια η ευρωζώνη αποδεικνύεται κατώτερη των περιστάσεων. Στην πραγματικότητα δεν γνωρίζει πού βαδίζει. Κι εμείς ακολουθούμε. Δεν αρκεί η ελληνική πλευρά να το διαπιστώνει. Πρέπει να προβάλει αντιρρήσεις, να αναζητήσει εναλλακτικές, να διατυπώσει συγκεκριμένες δικές της θέσεις, να διεκδικήσει ουσιαστική αναπτυξιακή βοήθεια. Σίγουρα, τα περιθώρια ελιγμών είναι ελάχιστα, καθώς η χώρα είναι «στη γωνία». Σήμερα όμως, ακριβώς λόγω της κρισιμότητας για το σύνολο της ευρωζώνης, ίσως ανοίγει ένα παράθυρο ευκαιρίας.

Αναδημοσίευση απο το Πρώτο Θέμα