Γ. Χ. Παπαγεωργίου

Oταν η πολιτική γίνεται με εκβιασμούς ή, για την ακρίβεια, όταν ο εκβιασμός υποκαθιστά την πολιτική, το αποτέλεσμα δεν είναι για καλό. Ιδιαίτερα όταν ο εκβιασμός γίνεται σε βάρος μιας ολόκληρης χώρας και των πολιτών της. Για να λύσουν το θέμα του ελληνικού χρέους οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, εξαναγκάζουν την Ελλάδα να εφαρμόσει ένα πρόγραμμα που είναι βέβαιο ότι θα εξοντώσει τη χώρα. Σε σημείο που ακόμα κι όταν η κατάσταση διεθνώς βελτιωθεί, οι υποδομές αλλά και το ανθρώπινο δυναμικό θα έχουν υποστεί τέτοια ζημιά που θα είναι από δύσκολο έως αδύνατο να εκμεταλλευτούν ακόμα και την -καλύτερη τότε- συγκυρία. Η στρατηγική τους βασίζεται στην εξής λογική: πρέπει να διασφαλίσουν την αποπληρωμή των χρεών και εξετάζουν διάφορα σενάρια, τα οποία περιλαμβάνουν ένα μικρό ή μεγαλύτερο «κούρεμα» και μια χρηματοδότηση. Πιέζουν λοιπόν τη χώρα μας να μειώσει τις κρατικές δαπάνες και να χρειαστούν λιγότερα χρήματα. Με λίγα λόγια, αναζητούν μια λύση στο ΔΙΚΟ τους πρόβλημα. Και μάλιστα όντας υποχρεωμένοι να κρατήσουν την Ελλάδα στο ευρώ, διότι αν αποχωρούσε κανείς δεν ξέρει ούτε θέλει να φανταστεί τι πρόκειται να συμβεί.

Το γεγονός είναι ότι ο κακός δανεισμός έχει πάντα δύο υπεύθυνους: εκείνον που δανείζεται, αλλά και εκείνον που δανείζει. Επομένως, και οι ευθύνες πρέπει να μοιράζονται. Επιπλέον, για να αποπληρώσει η Ελλάδα τα χρέη της θα πρέπει να έχει... έσοδα, δηλαδή ανάπτυξη. Εμείς πρέπει να επιδιώξουμε πάση θυσία ότι, όποια κι αν είναι η λύση για το πρόβλημα του χρέους, θα υπάρξει ένα παράθυρο για την ανάπτυξη της οικονομίας. Διαφορετικά το παιχνίδι είναι χαμένο. Για πολλά χρόνια. Διότι πλέον όλοι οι οικονομολόγοι το διαπιστώνουν: ζούμε τρία χρόνια σε καθεστώς ύφεσης και πάμε στον τέταρτο. Επιχειρήσεις, νοικοκυριά και δημόσιος τομέας, που αποτελούν τα τρία πόδια της οικονομίας, διαλύονται τη στιγμή που, αντίθετα, θα έπρεπε να οργανώνονται με ένα νέο αναπτυξιακό σχέδιο. Σίγουρα το οικονομικό μοντέλο που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια δεν ήταν βιώσιμο: εισαγωγές σχεδόν των πάντων, τα οποία εμπορευόμασταν μεταξύ μας μέσα από ένα στρεβλό, κλεπτοκρατικό σύστημα και ένας δημόσιος τομέας πληθωρικός, αντιπαραγωγικός. Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς να υπάρχει προετοιμασία, σχέδιο και υποστήριξη για ένα νέο μοντέλο που θα αντικαταστήσει το παλιό.

■  Οι επιχειρήσεις, αντί να εκσυγχρονίζονται και να γίνονται πιο ανταγωνιστικές, αποδεκατίζονται. Εξοπλισμός, εγκαταστάσεις και ανθρώπινο δυναμικό απαξιώνονται. Κάποιες βρίσκουν διεξόδους (για παράδειγμα, καταγράφεται μικρή αύξηση των εξαγωγών), αλλά είναι πολύ λίγες για να καλύψουν τις θέσεις εργασίας που χάνονται, ενώ με τον ρυθμό που κινούνται τα πράγματα θα χρειαστεί… ένας αιώνας για να δημιουργηθεί η παραγωγή που θα καλύψει το χαμένο εισόδημα.

■  Τα περισσότερα νοικοκυριά πλέον έχουν -ή πολύ σύντομα θα αντιμετωπίσουν- θέμα επιβίωσης. Αντί να αξιοποιούμε το ανθρώπινο δυναμικό, το οδηγούμε σε εξαθλίωση. Η ελληνική νεολαία, που παραδοσιακά είχε υψηλά ποσοστά μόρφωσης και κατάρτισης (οι Ελληνες πάντα επενδύαμε σε αυτό), οδηγείται στο περιθώριο. Σε λίγο η οικονομική δυσπραγία θα απομακρύνει πολλούς από τις σπουδές τους. Σε δέκα χρόνια οι νέοι θα είναι λιγότερο καταρτισμένοι, λιγότερο κοσμοπολίτες, λιγότερο παραγωγικοί. Και αυτό ισοδυναμεί με εθνική καταστροφή.

■  Το Δημόσιο γίνεται και αυτό στόχος περικοπών, οι οποίες σε κάποιο βαθμό είναι πράγματι απαραίτητες. Ας μη γελιόμαστε, όμως, όλα θα γίνουν γρήγορα, υπό καθεστώς πανικού, χωρίς σχέδιο, με μόνο σκοπό να επιδείξουμε στους δανειστές ένα «αποτέλεσμα» για να δώσουν την επόμενη δόση και να διευθετήσουν το ελληνικό χρέος. Αντί για εξυγίανση, το αποτέλεσμα θα είναι διάλυση και η «οικονομία» που θα γίνει από τη μια μεριά θα χαθεί από την άλλη. Η κυβέρνηση είναι με το πιστόλι στον κρόταφο και η τρόικα πιέζει χωρίς να έχει σχέδιο. Πότε θα το αντιληφθούν;

Αναδημοσίευση από το Πρώτο Θέμα 02/10/2011