Γ. Ι. Πατσόπουλος

«Αν δεν τάξεις, δεν σε ψηφίζει ο λαός». Τόσο γνωστό, τόσο εύκολο, είναι ανάγκη και να λέγεται, και μάλιστα όταν δεν μας συμφέρει; Ας έλεγε τουλάχιστον ότι η παραπλάνηση αφορά μόνο στους προηγούμενους. Ο έπαινος της πετυχημένης παραπλάνησης, πασίγνωστος ιερός σκοπός που αγιάζει τα μέσα, διαχρονική κολυμπήθρα του Σιλωάμ για «πάσαν νόσον». Που μεταφράζεται σε πιο καθημερινά ελληνικά: καλά έκανε που είπε ψέματα! Πώς αλλιώς θα κέρδιζε τις εκλογές! Εξάλλου τα αντίστοιχα έκαναν και οι προηγούμενοι.

Η απόλυτη εξιλέωση: ψέματα θέλει ο λαός, άρα τα ψέματα είναι «δημοκρατικά», «συνταγματικά» καταχωρημένο δικαίωμα του πολιτικού. Οχι μόνο δικαίωμα, αλλά και υποχρέωση! Και ηθικό και νόμιμο, αναγκαίο όπλο για τους δημοκρατικούς αγώνες! Αφού δεν υπάρχει τιμωρία, ούτε προβλέπεται ποινή είναι νόμιμο. Αφού επαναλαμβάνεται διαχρονικά και δικαιώνεται από τα αποτελέσματα είναι ηθικό. Αφού τα προτιμά η πλειονότητα που μετατρέπεται σε πλειοψηφία είναι δημοκρατικό.

Το τελευταίο στάδιο του μιθριδατισμού: η απόλυτη αφασία! Ενας λαός που έχει εκπαιδευτεί όχι μόνο να συγχωρεί, αλλά και να επαινεί όλα τα ποινικά αδικήματα. Οι αλληλοκατηγορίες για ψεύτικες υποσχέσεις και ασυνέπεια εξελίχθηκαν σε έπαινο: «Μπράβο του, ο μπαγάσας, τους την έφερε!» κραυγάζει ο φουκαράς, θύμα του οπαδισμού. «Καλά έκανε και έκλεψε, αφού χρησιμοποίησε τα χρήματα για το κόμμα! Πώς αλλιώς θα νικούσαμε στις εκλογές!» φώναζε ο φανατισμένος οπαδός, βγάζοντας κάθε απωθημένο για τους πολιτικούς, τους αντίπαλους, δηλαδή τους φίλους του, τους συγγενείς του, τους γείτονές του, τους συναδέλφους του, τους συμπατριώτες του.

Ενας λαός που κανείς πολιτικός δεν καλλιέργησε τις αρετές του με σκοπό να τις αυξήσει: την εργατικότητα, την ευφυΐα, τη φιλοτιμία, το θάρρος, τη σύνεση, την ενότητα, την αποταμίευση, τη δημιουργικότητα, την υπευθυνότητα. Ολοι ασχολήθηκαν και πόνταραν στις ανατολίτικες συνήθειές του αντί να τις περιορίσουν: πελατειακή σχέση, παρανομία, πονηριά αντί εξυπνάδας, φανατισμός, εμμονή στο λάθος, σπατάλη, ανευθυνότητα, εθνικός διχασμός, κόμπλεξ της «κατσίκας του γείτονα».

Ο λαϊκισμός της Μεταπολίτευσης και τα κακέκτυπα αντίγραφά του έδωσαν το σύνθημα: λόγια που αρέσουν, ωραία ψέματα που δεν κοστίζουν, αθέτηση υποσχέσεων που ξεχνιούνται, η απόλυτη εφαρμογή του «λέω όχι ό,τι πιστεύω, αλλά ό,τι είναι ευχάριστο». «Αυτό ήθελες να ακούσεις. ελληνικέ λαέ, αυτό σου είπαμε, άρα δεν νομιμοποιείσαι να έχεις παράπονο. Κατά βάθος γνώριζες ή όφειλες να γνωρίζεις ότι πρόκειται για αερολογίες. Είχες σχεδόν σίγουρη την ασυνέπεια και της έδωσες έγκριση. Αρα σου αρέσει ο μαζοχισμός και οι διαμαρτυρίες σου γίνονται μόνο για να νιώσεις απαλλαγμένος από τις ευθύνες»! Κυνισμός και αναίδεια: το τελικό στάδιο του λαϊκιστή όταν εξαναγκάζεται να δικαιολογηθεί.

Ενας λαός που εκπαιδεύτηκε στην επανάληψη του λάθους. Που ο έρωτας για τις λανθασμένες επιλογές έγινε παθολογική εμμονή. Η φαυλότητα της Μεταπολίτευσης κόστισε 350 δισ. και ο ίδιος, παρά τα βάσανά του, στήριξε το υποκατάστατο του πρωταθλητή του λαϊκισμού και αναζητά τον νεότερο επιδέξιο ψεύτη του μέλλοντος. «Καταλαβαίνω ότι πρόκειται για ψέματα, αλλά μου αρέσει να τα ακούω». Λειτουργεί σαν ναρκωτικό και οι ανάλγητοι έμποροι της εξουσίας αυτό πουλάνε! Τη δουλειά τους κάνουν οι άνθρωποι!

Η δαρβίνεια εξέλιξη του πολιτικού ψέματος και της παραπλάνησης. Διαχρονικά στάδια: κατά συνθήκη ψεύδη, ψέματα ευπρεπή, ψέματα αληθοφανή, επιχειρήματα με σοφιστικά τεχνάσματα, ψέματα «ωφέλιμα», κυνισμός, ωμότητα, με επιχειρήματα υπέρ του ψεύδους, ψεύδος για το ψεύδος, εθισμός και αυτοσκοπός: η ολοκλήρωσή του! Στο πολύ κοντινό μέλλον αντί για πολιτικούς αγώνες θα απολαύσουμε διαγωνισμούς πιο πετυχημένου ψέματος. Γι’ αυτό εξάλλου τα κόμματα χρησιμοποιούν πιο πολλούς επικοινωνιολόγους παρά οικονομολόγους για θέματα οικονομίας. Με την πραγματικότητα θα ασχοληθούμε τώρα, μας είναι αντιπαθής.

Κανείς, μα κανείς Ελληνας πολιτικός δεν είπε, ούτε πρόκειται να πει, τα αυτονόητα: ας εργαστούμε όλοι μαζί πολύ περισσότερο, πολύ πιο υπεύθυνα, πολύ πιο παραγωγικά σε κάθε τομέα για το καλό της χώρας μας, άρα και το δικό μας. Ας περιορίσουμε λίγο τον χρόνο που αφιερώνουμε στην γκρίνια, στην κριτική, στην ενασχόληση με τους άλλους, στην αμπελοφιλοσοφία, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, διοχετεύοντάς τον στην εργασία μας. Ας κάνουμε συνετότερη οικονομική διαχείριση και, προπαντός, ας ενεργήσουμε περισσότερο ως ομάδα παρά ως άτομα. Ας είμαστε ενωμένοι!

Κανείς δεν πρόκειται να πει τα αυτονόητα. Μόνο μερικοί γραφικοί τύποι που δεν είναι πολιτικοί. Φοβάται ο καημένος ο πολιτικός να διατυπώσει τόσο εύκολες και σωστές απόψεις.

Ξέρει ότι, αν το τολμήσει, δεν θα πάρει ίσως ούτε την ψήφο της συζύγου του. Συνεπώς, αγαπητοί αναγνώστες, ας μην έχουμε παράπονο για τα ψέματα, ούτε για οτιδήποτε. Η σχέση μας με τους πολιτικούς μας είναι η σχέση «κότας και αυγού». Ετσι θέλουμε να είναι, έτσι μας έμαθαν. Και η ζωή συνεχίζεται, αναζητώντας την επόμενη εξαπάτηση.

Μοναδική ελπίδα: οι νέες γενιές προτιμούν την πραγματικότητα από τα παραμύθια. Είναι, βλέπετε, τα μεγαλύτερα θύματα της ναρκισσιστικής αερολογίας.