Γ. Ι. Πατσόπουλος

Θεωρούμε όλοι μας δεδομένα κάποια βασικά αγαθά και ιδιαίτερα αυτά που σχετίζονται με τη διατροφή μας και έτσι έχουμε υποβαθμίσει την αξία τους. Η ευκολία με την οποία μας παρέχονται τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα μάς δημιούργησε την ψεύτικη εντύπωση ότι υπάρχουν στη φύση σε αφθονία και κανείς δεν εργάζεται για την παραγωγή και επεξεργασία τους.

Αυτός ο αδυσώπητος νόμος της προσφοράς και της ζήτησης! Ανεβάζει την αξία άχρηστων προϊόντων και υπηρεσιών που είναι επιζήμιες και υποβαθμίζει την αξία αγαθών που είναι απόλυτα απαραίτητα για την ίδια την ύπαρξη της ζωής. Συνηθισμένο παράδειγμα που διδάσκουν οι κλασικοί οικονομολόγοι είναι η ανυπαρξία τιμής και συναλλαγής για τον αέρα και το οξυγόνο που χωρίς αυτά δεν νοείται η ύπαρξη ζωής. Φτάσαμε στο απερίγραπτο και κωμικοτραγικό γεγονός να θεωρούμε σπουδαιότερο παράγοντα της ζωής μας τον τοκογλύφο διαχειριστή του χρήματος που ανακατεύει νούμερα, προβλέψεις και εκφράζει γνώμες «εκ του ασφαλούς», συνήθως γεμάτες λάθη, σε σχέση με τους παραγωγούς των πραγματικών αγαθών. 
Ξεχάσαμε ότι το χρήμα είναι μόνο η έκφραση αξιών που ή υπάρχουν στη φύση ή παράγονται από τους πάσης φύσης σκαπανείς της παραγωγής. Αποτέλεσμα αυτής της θεοποίησής του είναι η πίστη ότι το χρήμα είναι δυνατόν να αυτοδημιουργείται διαρκώς, έστω και χωρίς την πραγματική οικονομία. Αναμενόμενες οι φούσκες. Ολοι οι δείκτες, όλοι οι αριθμοί, όλα τα χρηματιστήρια, όλοι οι επενδυτικοί συνασπισμοί, όλα τα επιτόκια και κάθε σχετικό υποκατάστατο είναι ένα τίποτα χωρίς την ύπαρξη των πραγματικών αγαθών που παρέχουν η φύση και η παραγωγή με τη βοήθεια του πολιτισμού και της τεχνολογίας.

Πραγματικά αγαθά είναι τα αγροτικά και κτηνοτροφικά προϊόντα, τα προϊόντα της βιοτεχνίας και βιομηχανίας και κάθε χρήσιμο για την ανθρωπότητα προϊόν που εμπεριέχει και την παροχή υπηρεσιών. Το χρήμα, όσο και αν βοηθάει και αυξάνεται στα χέρια όσων το κατέχουν, στο σύνολο της οικονομίας δεν αυξάνεται μόνο του. Λησμόνησαν όλοι και ιδιαίτερα οι καλοζωισμένοι κάτοικοι του δυτικού κόσμου τις περιόδους των λοιμών και των ισχνών αγελάδων. Ξεχάστηκαν οι περιορισμοί, ο καλπάζων πληθωρισμός, η απομυθοποίηση της αποθησαύρισης. Χωρίς φύση και εργασία δεν δημιουργείται κεφάλαιο.

Επηρεασμένοι από την τηλεοπτική πραγματικότητα και νιώθοντας την ασφάλεια του πολιτισμού, οι εφησυχασμένοι πολιτικοί εκτιμούν περισσότερο τους ραντιέρηδες διαχειριστές που δημιούργησαν μέχρι και παγκόσμια οικονομική κρίση με τις φούσκες τους και τις δήθεν ικανότητές τους στις προβλέψεις και τις «επενδύσεις» παρά τους παραγωγούς των υπαρκτών προϊόντων ή αγαθών που είναι απαραίτητα για τη ζωή μας. Προτιμούν την κατά φαντασίαν αύξηση του πλούτου παρά την ασφάλεια της παραγωγής βασικών αγαθών. Θεωρούν ότι τα τραπεζικά προϊόντα που ικανοποιούν το ένστικτο της απληστίας έχουν μεγαλύτερη αξία από την αγροτική παραγωγή που ικανοποιεί διατροφικές ανάγκες. 

Οι εκπρόσωποι του λαού, γνώστες της απόλυτης και καταστροφικής εξάρτησης της κοινωνίας και της οικονομίας από τους τραπεζίτες, προτιμούν την ενίσχυσή τους με μόνιμες «ανακεφαλαιοποιήσεις» από την αντίστοιχη του αγροτικού κόσμου. Οι αγρότες είναι παραγωγοί και σκαπανείς της πραγματικής οικονομίας. Δημιουργούν αξίες, αλλά ποτέ «υπεραξίες». Και βέβαια η φύση της εργασίας τους και ο τρόπος ζωής τους δεν υποστηρίζουν την εξάσκησή τους και την απόκτηση ικανοτήτων που θα τους βοηθούσαν στο ανταγωνιστικό παιχνίδι της επικοινωνίας. Συγκεκριμένα, δεν έχουν εθισμό στο ψέμα, εξάσκηση στην πολιτική και τη διπλωματία, προπόνηση στα λογοπαίγνια και τα κούφια αλλά δήθεν ωραία λόγια-κλισέ. Δεν διαθέτουν συμβούλους επικοινωνίας ούτε γραφεία Τύπου με έτοιμα κείμενα μελετημένα από γνώστες της οπαδικής ψυχολογίας. Ούτε καν διάσημους και γιαλαντζί οικονομολόγους και ξερόλες οικονομολογούντες. Με λίγα λόγια, δεν κάνουν για τηλεοπτικοί αστέρες.

Η ιστορία του νεότερου ελληνικού κράτους γράφει ότι οι σοβαρές κυβερνήσεις του μακρινού παρελθόντος πάντα υποστήριζαν τις ιερές αγελάδες της ελληνικής οικονομίας: τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, με σκοπό την επάρκεια βασικών αγαθών αλλά και την εξαγωγή τους, και τον τουρισμό και τη ναυτιλία με σκοπό την εισαγωγή του πολύτιμου συναλλάγματος.

Γνώριζαν το απλό: ότι η σωστή παραγωγή και διάθεση των προϊόντων φέρνουν ρευστότητα στο ταμείο και όχι η δήθεν καλύτερη διαχείριση των χρημάτων που δεν υπάρχουν. Με απλά λόγια: από την αγροτική παραγωγή δεν ζητάνε κεφάλαια υπερφορολόγησης. Ζητάνε προϊόντα, πολλά και ποιοτικά με στόχο την αυτάρκεια. Τα τελευταία χρόνια της ελληνικής οικονομικής κρίσης η κατεύθυνση είναι απλή: ο αγροτικός κόσμος πρέπει να ενισχυθεί και να αυξηθεί, όχι να συρρικνωθεί. Αρκεί να τους δοθούν σωστές κατευθύνσεις για μια ολοκληρωμένη επιχειρηματική δραστηριότητα. Δυστυχώς ή ευτυχώς, θα τον έχουμε ολοένα και περισσότερο ανάγκη. Κοινός νους. Τόσο σπάνιος! Δυστυχώς, όπως αποδεικνύεται, δεν είναι τόσο κοινός όσο κοινώς πιστεύεται.

ΥΓ.: Οφείλουμε να ζητήσουμε συγγνώμη από τους αναγνώστες για την επανάληψη στα αυτονόητα. Ολα όσα γράφουμε εννοούνται μόνο από όσους έχουν έστω και στοιχειωδώς εργαστεί στην πραγματική οικονομία. 

ΥΓ.2: Ας αντιγράψουμε τη διάσημη και πιασάρικη αμερικανιά: είναι η πρωτογενής παραγωγή, stupid!