Δημήτρης Τυχάλας

«Μα γιατί σουτάρει μόνος του ενώ έχει τελειώσει η προπόνηση;» σκέφτηκα με το φτωχό μου το μυαλό, αλλά την απάντηση την πήρα κάποια χρόνια αργότερα όταν εκείνος ο περίεργος τύπος που λεγόταν Νίκος Γκάλης εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο εφιάλτη των παιδικών μου χρόνων…

Τον «μισούσα» γιατί με πλήγωνε, τον «φθονούσα» γιατί έμοιαζε ανίκητος, αλλά βαθιά μέσα μου πάντα υποκλινόμουν στο μεγαλείο του.

Αργότερα, έφηβος πια, ακόμη δε μπορούσα να αντιληφθώ το πόσο τυχερός ήμουν που είχαν την ευκαιρία να τον απολαύσω να αγωνίζεται live…

Τώρα όμως εκείνες οι εικόνες με το Παλαί μοιρασμένο στη μέση (κι ανάμεσα στους οπαδούς να υπάρχουν μια χούφτα αστυνομικοί κι ένα κορδόνι) και τον Γκάλη να ζωγραφίζει στο παρκέ, μοιάζουν (και είναι πιστέψτε με) με πραγματικό θησαυρό.

Μόνο που η έλλειψη αθλητικής παιδείας, η κακώς εννοούμενη αθλητική (οπαδική) περηφάνια δε μ’ άφηνε από τότε να το παραδεχτώ.

Στη Νάπολι την ίδια εποχή οι οπαδοί των «παρτονοπέι» τραγουδούσαν «Ho visto Maradona» («Είδα τον Μαραντόνα»), αλλά παραφράζοντας το μπορώ να πω «Είδα τον Γκάλη».

Κι ας χρειάστηκε να «απουσιάσω» επί πέντε σχεδόν χρόνια από το σχολείο τις Δευτέρες μετά τα ντέρμπι της πόλης για να αποφύγω την καζούρα.

Κι ακούγοντας τον τα ξημερώματα του Σαββάτου να μιλά κατά τη διάρκεια της τελετής εισόδου του στο Hall of Fame του μπάσκετ, ένιωσα ακόμη πιο περήφανος για αυτές τις παιδικές αναμνήσεις.

Γιατί πέρα από μεγάλος αθλητής είναι κι ένας τεράστιος άνθρωπος. Κάθε του πρόταση έκρυβε κι ένα βαθύτερο νόημα κι έμοιαζε να έχει φιλτραριστεί, όπως ακριβώς και στους αγώνες του κάθε του κίνηση έμοιαζε να την έχει επεξεργαστεί εκατοντάδες φορές…

Δεν ξέρω αν ο Γκάλης στη σημερινή εποχή θα είχε τον ίδιο αντίκτυπο στην αθλητική κοινωνία της Ελλάδας κι ούτε πρέπει να σκέφτεται κανείς τέτοιου είδους συγκρίσεις.

Ξέρω όμως πως νιώθω ευλογημένος που έζησα από κοντά όλα όσα έκανε κι έτσι μπορώ να λέω ιστορίες στην Γωγώ, την Ξένια και την Κατερίνα για τον κορυφαίο αθλητή που έβγαλε αυτός ο τόπος.

ΥΓ1: Η περηφάνια για τον Γκάλη είναι ακόμη μεγαλύτερη γιατί πίσω από την υποδοχή και τη γιορτή στο Σπρίνγκφιλντ βρισκόταν ένας άλλος σπουδαίος Έλληνας αθλητής (και άνθρωπος) ο παλαίμαχος διεθνής βολεϊμπολίστας Θεόκλητος Καριπίδης (ολοκλήρωσε τις σπουδές του στο Σπρίνγκφιλντ στην αθλητική ψυχολογία)

ΥΓ2: Αυτή η εναλλαγή συναισθημάτων στον αθλητισμό είναι που κάνει αυτή τη δουλειά μαγική. Από τις γκρίζες σκέψεις στο Ελσίνκι στο… ουράνιο τόξο που εμφανίστηκε στην Κωνσταντινούπολη.