Δημήτρης Παγαδάκης

Δηλώνουν «αριστεροί» αλλά επιχειρηματολογούν, στηρίζουν, ψηφίζουν και υλοποιούν «δεξιές» πολιτικές. Ένα αντιλαϊκό τσούρμο από κυνικούς, υποκριτές στρεψόδικους και παπατζήδες πορεύεται πλέον δίχως τύψεις, μεταμέλεια ή, έστω, αμηχανία.

Αφού διέσυραν τις αρχές τους και τις εκποίησαν για τα θέλγητρα και τα ξελογιάσματα της καρέκλας, επιδίδονται πια σκόπιμα στη παρενδυσία. Φοράνε φτηνά συναισθηματικά συνολάκια για να καλύψουν το εμφανώς μεγάλο ηθικό τους έλλειμμα.

Βουρκώνουν με τον Αρη, κλαίνε για το Μπελογιάννη, δακρύζουν για το αδικοχαμένο δημοψήφισμα. Δρομολογούν ουτοπικούς ισχυρισμούς και κινητοποιούν αλληγορικές φαντασιώσεις για να κουκουλώσουν την εχθροπάθεια τους. Φτιασιδώνουν την καθημερινότητα με έπαρση, υπεροψία, οίηση για να μακιγιάρουν την ανεπάρκεια, την απελπισία, το μετεωρισμό τους.

Η συσκευασία της επικοινωνιακής πανοπλίας τους, βλέπετε, τα περιέχει όλα. Μουσκεμένα μαντήλια, ιδεολογικό μέικ απ, εξεζητημένη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, “τσουβάλιασμα” των πολιτικών τους αντιπάλων. Ωστόσο, όταν ραγίσει αυτή η εύθραυστη θωράκιση τους αρχίζουν να “τσιρίζουν”.

Το έπαθε και ο υπεύθυνος γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού. Επιστράτευσε μια ακόμη προβλέψιμη πρόζα στο λιμπρέτο της συγκρουσιακής του οπερέτας. Θιγμένος δήθεν από το χαρακτηρισμό “θεσμικός κατσαπλιάς” ανέσυρε τη προπαγανδιστική
πρακτική μιας παρωχημένης κομματικής νομενκλατούρας που ασκείται σε πλαστογραφίες. Ιστορικές μόνον, ευτυχώς.

Επιχείρησε το εξαγνισμό της κυβέρνησής του αναφερόμενος σε ένα φορτισμένο παρελθόν με στοιχεία αυτοθυσίας, αυταπάρνηση, αλληλεγγύης της αριστεράς, το οποίο το ίδιο του το κόμμα δεν δικαιούται να οικειοποιείται. Γιατί το έχει παραχαράξει και με το σημερινό εμπόριο ελπίδας του και με τη λεηλασία των πιο κοινωνικά ευάλωτων.

Αναπόφευκτα είναι χλωμό ιδεολογικά, άχαρο πολιτικά και μάταιο ιστορικά ο πρωθυπουργικός σύμβουλος να επικαλείται το χθες για να ξηλώσει τη σφραγίδα του ”άρπαγα” από τη σημερινή κυβέρνηση. Ακόμη χειρότερα είναι χοντροκομμένη αδεξιότητα να παραπέμπει νεφελωδώς ό,τι δε του αρέσει σε “δολοφονία χαρακτήρα”

Από μια άποψη βέβαια η τελευταία είναι ηπιότερη σε σχέση με τη προτροπή σε μαζική αυτοκτονία. Γιατί και ο ίδιος στο παρελθόν καλούσε ενυπόγραφα τον κόσμο να μην πιστεύει τα “ψέματα” για την έκρηξη στο πυρηνικό σταθμό του Τσερνμπιλ και να τρώει άφοβα λαχανικά, ραντισμένα με ραδιενεργά ισότοπα.

Οπότε ας μη τα ¨”σκαλίζει” με επιθετικές αναπολήσεις. Εκτός πια αν έχει αποφασίσει πέρα από επίσημη πένα να αναλάβει “πρώτη φορά” κηπουρός του τοξικού μπαξέ του Μαξίμου.