Δημήτρης Παγαδάκης

«Σκότω λιμός ξύνοικος» έγραφε ο αρχαίος τραγικός Αισχύλος. Δηλαδή «μέσα στο σκοτάδι συνυπάρχει η πείνα». Πριν όμως ενσκήψουν και τα δύο καταιγιστικά στην Ελλάδα της κρίσης, ο παλαιός δικομματισμός χόρταινε από λαϊκισμό και κρατισμό. Και βαρυστομάχιαζε τσιμπολογώντας από το κέτερινγκ της πλαστής ευημερίας. Με τα συνήθη κουταλοπίρουνα. Αλισβερίσια, νταραβέρια, διορισμούς, ρουσφέτια, διευκολύνσεις και χαριστικές ρυθμίσεις. Τότε, η ανανεωτική Αριστερά δεν είχε παγιδευτεί ακόμα στο τράνζιτο τοπίο των εκλογικών αναμονών. Με μειλίχια σύνεση δοκίμαζε τα ορεκτικά του εκσυγχρονισμού, χωρίς φαρισαϊκές σόδες και πικρά χωνευτικά της εξουσίας.

Το παρελθόν, όμως, είναι μια άλλη χώρα. Και αφού τα έφερε έτσι η ζωή κάθισε και η ΔΗΜ.ΑΡ., εν γνώσει των συνεπειών, στο κυβερνητικό τραπέζι. Δίχως αντεξουσιαστικά συμπλέγματα, με έντονο φιλοευρωπαϊσμό και περίσσευμα κοινωνικής ευαισθησίας μετέφερε νότα αισιοδοξίας για μια αξιόπιστη κυβέρνηση. Μόνο που οι συρρικνωμένοι συνδαιτυμόνες της δεν ζύγισαν με ακρίβεια το προφίλ της. Θεώρησαν ότι μια και μπήκε στον χορό θα χορέψει σε οποιοδήποτε τέμπο. Ωστόσο, από την Αγίου Κωνσταντίνου εκπορεύονταν αφειδώς μόνο η μετριοπάθεια και η μεταρρυθμιστική ορθοφροσύνη. Αντίθετα, διαχειριζόταν με περισσή τσιγκουνιά το πολιτικό κεφάλαιο που σταδιακά συσσώρευε. Ειδικά αφότου οι κεντροαριστεροί πρόσφυγες σκάλωναν εκεί πριν αποφασίσουν αν υπάρχει ευρύχωρο αντίσκηνο, ίσως πιο έξαλλο ή πιο δογματικό, αριστερότερα.

Κάπως έτσι η γυάλινη τραπεζαρία των κυβερνητικών εταίρων ράγισε. Τα μέτρα ήταν η βαριοπούλα στην εύθραυστη επιφάνειά της. Μαζί, εξατμίστηκε και το τραπεζομάντιλο της αμοιβαίας εμπιστοσύνης. Η εγκλωβισμένη στη ρητορική της «υπεύθυνη» Αριστερά δεν μπόρεσε να υπηρετήσει, ούτε να υπερασπιστεί, την κυβέρνηση στο κρισιμότερο θέμα για το οποίο αυτή σχηματίστηκε. Αναπόφευκτα, το σκηνικό γεννάει γκρίνια και αστάθεια. Είναι, άλλωστε, ενοχλητικά άδικο όσοι υπερψήφισαν τα μέτρα να ποτίζονται ως το κόκαλο με την οργή και τη χλεύη της κοινωνικής καταιγίδας. Και όσοι τράβηξαν την ουρά τους να πορεύονται στεγνοί με αδιάβροχο. Πόσο μάλλον οι «παρόντες» -ούτε καν με ψήφο κατά συνείδηση- να το παίζουν αδάμαστοι ιππότες της κυβερνητικής στήριξης, όταν οι δύο άλλοι εταίροι διαγράφουν τους δικούς τους απείθαρχους βουλευτές.

 Γίνεται πλέον φανερό ότι ο απορροφητήρας του ευρωπαϊσμού δεν μπορεί να συμμαζέψει τα απομεινάρια της ψηφοφορίας. Ούτε, φυσικά, αρκεί η υπερψήφιση του Προϋπολογισμού για να γεφυρωθεί το κυβερνητικό ρήγμα. Γιατί ακόμα και ο κακός συμβιβασμός απαιτεί τόλμη, θάρρος, υπέρβαση, αυτοθυσία. Και η ΔΗΜ.ΑΡ. τράβηξε νωρίς τις διαχωριστικές γραμμές επιλέγοντας να περιχαρακωθεί από το πολιτικό κόστος. Αν τώρα θέλει και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο, υπάρχει μόνο μία συνταγή: να φτιάχνει την πρώτη με υπολείμματα κρατισμού και να ταΐζει τον δεύτερο με τα αποφάγια του λαϊκισμού.