Δημήτρης Παγαδάκης

Κυνήγι μαγισσών, λαϊκισμός ή υποκρισία;. Ολα μαζί, αν δεν υποτάσσονταν στην τάση «πρώτα πυροβολώ και μετά στοχεύω». Η «Liberation», τουλάχιστον, μαλλιοτραβήχτηκε με τον δισεκατομμυριούχο Μπερνάρ Αρνό που θέλει να πάρει βελγική υπηκοότητα για να αποφύγει τους υψηλούς φόρους στη χώρα του. Κι ας γελάνε τρανταχτά στο υπερ-σικ προάστιο Ουκλ, το «πάρκο των χλιδάτων φορολογικών μεταναστών» στις Βρυξέλλες. Η γαλλική εφημερίδα σωστά, έστω και συμβολικά, ξεφώνησε αυτόν τον «Πάπα της πολυτέλειας και σύμβολο του εγωισμού των πλουσίων». Είχε απολύτως δίκιο για λόγους εθνικής αξιοπρέπειας, για το έλλειμμα εναρμόνισης της ευρωπαϊκής φορολογίας και για να διαδώσει στην κοινωνία ένα αίσθημα δικαιοσύνης. Κι ας αγνοεί τον ντόπιο ροκ σταρ Τζόνι Χαλιντέι που έχει καταφύγει στο υπερπολυτελές Γκστάαντ εκμεταλλευόμενος την ιδιαίτερα χαμηλή φορολογία του καντονιού της Βέρνης. Είναι ζήτημα προτεραιοτήτων. Η Γαλλία δεν κυνηγάει τη φοροδιαφυγή με φτηνά τρικ εντυπωσιασμού και διαπομπεύσεις. Την τσεκουρώνει.

Στην Ελλάδα τα μόνα που τσεκουρώνονται αμείλικτα είναι οι μισθοί, οι συντάξεις και τα επιδόματα. Και τεντώνονται εξοντωτικά πενθήμερα, οκτάωρα και χαράτσια. Αντίθετα οι σμπαραλιασμένοι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί της χώρας λησμονούν τους μεγαλοοφειλέτες, αδυνατούν να πατάξουν τη φοροδιαφυγή, να εισπράξουν βεβαιωθέντες φόρους, ληξιπρόθεσμες οφειλές και πρόστιμα. Στην απόγνωσή τους οι πολιτικοί τους προϊστάμενοι αμολάνε γράσο.

Χρησιμοποιούν τεχνάσματα για να κουκουλώσουν την ανικανότητά τους να επιδείξουν ετοιμότητα και ταυτόχρονα να παραμυθιαστεί η κοινωνία. Η διαρροή βροντερών ονομάτων της πίστας ως φοροφυγάδων αρκεί για να εξαφθεί η περιέργεια, να φωλιάσει η καχυποψία, να υποδαυλιστεί η οργή, να συντονιστεί ο εμπαιγμός τους. Λες και κανείς δεν άκουσε ποτέ για αρπαχτές με «μαύρα» σε συνεστιάσεις και θερινές συναυλίες. Ούτε πήρε χαμπάρι για ξίδια, λουλούδια, παρελκόμενα, πάρκινγκ και γκαρνταρόμπες της νυχτερινής διασκέδασης όλα χωρίς αποδείξεις. Καμία έκπληξη. Αλλωστε, σπανίως διενεργούνται εκεί έλεγχοι, ασκούνται διώξεις ή επιβάλλονται τιμωρίες.

Είναι βέβαιο ότι μερίδα δημοφιλών τραγουδιστών χρησιμοποιείται ως άλλοθι στην ιδιότυπη νομιμοποίηση παραβατικών συμπεριφορών και ύποπτων συναλλαγών. Στοχοποιούνται ως εξιλαστήρια θύματα για την ανακούφιση μιας διχαστικής δυσπιστίας περί ατιμωρησίας. Δεν είναι, όμως, όλοι αναμάρτητοι Από το συγκεκριμένο σινάφι αρκετοί αποφεύγουν την υψηλή φορολόγηση με νόμιμους, αλλά όχι και ηθικούς τρόπους. Το κόλπο το έχει ήδη εφαρμόσει μέρος της οικονομικής ελίτ και το έχουν αντιγράψει δακτυλοδεικτούμενοι πολιτικοί, επιδεικνύοντας αντικοινωνική εγωπάθεια. Αν τα πρώην φτωχόπαιδα που έκαναν λαμπερή καριέρα στις πίστες θέλουν να ταυτιστούν μαζί τους, δικαίωμά τους. Ας αποφύγουν, όμως, να κουνάνε επιτιμητικά το δάχτυλο στην κοινωνία, γιατί τη δική τους ελάφρυνση θα κληθεί να επιβαρυνθεί και πάλι ο πιο κοινωνικά ευάλωτος. Αυτός που μαραίνεται καθημερινά χωρίς να τους έχει πετάξει ποτέ ένα πανεράκι άνθη.