Δημήτρης Παφίλας

Από τις διαπιστώσεις έχουμε χορτάσει. Από όλες τις πλευρές. Η κυβέρνηση και τα κόμματα που την στηρίζουν διαπιστώνουν, η αντιπολίτευση διαπιστώνει τα δικά της, που ευτυχώς είναι σε άλλη σφαίρα. Ο καθένας διαπιστώνει, αλλά κανείς δεν μιλά για το ποιος θα πληρώσει πραγματικά τον λογαριασμό.   

Γιατί μεταξύ του τι λέω και τι κάνω, υπάρχει ο ωκεανός, όπως λένε οι φίλοι μας οι Ιταλοί. Για παράδειγμα, ο πρώην υπουργός Οικονομικών κ. Αλέκος Παπαδόπουλος πιθανότατα να ήταν ένας υπουργός που να τον χρειαζόμαστε το 2009, όταν κάποιοι αδιαφορούσαν και γίναμε βορά μιας δράκας από Hedge Fund. Μπορεί επίσης να ήταν υπουργός ο οποίος δεν μοίρασε το πλεόνασμα που είχε επιτύχει για να μειώσει το χρέος. Κι επειδή λόγω καταγωγής γνωρίζουμε ότι, ποτέ δεν ενέδωσε στα ρουσφέτια, ίσως να έχει κι έναν λόγο που τοποθετείται αρνητικά απέναντι στην αισιοδοξία της κυβέρνησης. Δίκιο επίσης έχει ότι το πρόγραμμα που εκτελείται να γίνει ελληνικό. Μ ΄ άλλα λόγια, να πάρουμε τα βιβλία και τους λογαριασμούς στα χέρια μας ξανά. Ο κ. Παπαδόπουλος, όμως, δεν έχει κανένα δικαίωμα να επιτίθεται στην αισιοδοξία ή σε οποίον επιμένει να αγωνίζεται.

Όταν μάλιστα δεν δέχθηκε  να συμμετάσχει στον αγώνα. Ναι, μεν  η αισιοδοξία δεν διακηρύσσεται, αλλά αν δεν ξεκινήσουμε από κάπου  δεν έρχεται η άλλη άκρη του τούνελ. Εξάλλου, ας θυμηθεί ότι η αισιοδοξία στην Αμερική ξεκίνησε από ένα email της αμερικανικής Τράπεζας Citigroup που μιλούσε για άνοδο κερδών τριμήνου. Κι από τότε οι ΗΠΑ πηγαίνουν καλύτερα, γλιτώνοντας την κατάρρευση μετά  την Lehman Brothers. Μ ένα ψέμα για τα κέρδη η αισιοδοξία διακηρύχθηκε…και επιβλήθηκε από την αγορά προς την υπόλοιπη οικονομία.

Άλλη χώρα...