Δημήτρης Παφίλας

Μέσα στο πολιτικό σκηνικό σύγχυσης από το 2009 και μετά, αλλά και την συνεχή πλύση εγκεφάλου επί δεκαετίες είχαμε και δραματικές αξιακές αλλαγές.

Ποιους μπορούμε να θεωρήσουμε «επαναστάτες» στην σημερινή Ελλάδα;  Για πολλούς, είναι τα παιδιά που σπουδάζουν και δεν επιβαρύνουν  τους γονείς, είναι η κοπέλα στην γωνία που πουλά δωρεάν κάρτες κινητής τηλεφωνίας. Είναι τόσοι άλλοι οι οποίοι αγωνίζονται είτε στον δρόμο, είτε αλλού.
 
Λόγου χάρη ο Τσε Γκεβάρα ήταν τω όντι αγωνιστής. Δούλεψε με τους εργάτες, πολέμησε και σπατάλησε την περιουσία του. Ήταν επιλογή του. Στην Ελλάδα, αντίθετα, αρκετοί μπορούν να θεωρήσουν αγωνιστές είτε τους καταληψίες, είτε όλους όσοι έμαθαν να κάνουν ληστείες ή συμβόλαια για έναν συγκεκριμένο χώρο. Πριν από μερικούς μήνες, ένας εξ αυτών συνελήφθη στην Κύπρο, για εκτέλεση συμβολαίου με νεκρούς 4 ανθρώπους.  

Επιπλέον, όποιοι θεωρούν τους εαυτούς τους αγωνιστές ας μοιράσουν το προϊόν των ληστειών σε άπορους. Διότι αν μερικοί «αναρχικοί» έχουν λεφτά από ληστείες λέτε να έχουν ιδεολογικό πρόβλημα να πάνε στο Κολωνάκι για κρασιά και πούρα;
Αγωνιστές, όμως, της πατρίδας, της οικογένειας και γύρευε τι άλλο θεωρούν τους εαυτούς τους και οι τύποι που έχουν μαζευτεί πέριξ της Χρυσής Αυγής.  Πρώην «Βατράχια», πρώην «Ελικοπτεράδες», «μισθοφόροι», εφαψίες, περίεργοι και αρκετοί άφραγκοι, συνωθούνται κάτω από μαύρες σημαίες.

Όποιοι, λοιπόν, επενδύουν σε μια μάχη μεταξύ των δυο ακραίων πόλων, ρίχνουν λάδι σε ένα «ασκέπαστο» τηγάνι. Στην Ελλάδα έχουμε επιλέξει αυτή την δύσμοιρη δημοκρατία, στην οποία πάντως δεν λείπουν οι κανόνες. Κι αν οι αστυνομικοί που κτυπούσαν επί ώρες τους 20χρονους- βρίσκοντας δικαιολογίες του τύπου μας έβρισαν, μας έφτυσαν- μείνουν ατιμώρητοι θα κάνουν χειρότερα αύριο. Ίσως είναι κοινότοπα αυτά που λέμε, αλλά αυτή την ώρα κάτι πρέπει να λειτουργήσει ξανά. Εξάλλου,και οι αστυνομικοί είναι Έλληνες και έχουν και αυτοί μεταξύ τους, παιδιά της πιάτσας, που δεν δέχονται να κτυπάνε κάτω από την «ζώνη».