Δημήτρης Παφίλας

Η δικαιοσύνη, έστω και αργά, ή και με την προτροπή ξένων και εγχωρίων δυνάμεων οδήγησε τον Κορυδαλλό τον πρώην υπουργό κ. Α. Τσοχατζόπουλο. Αν και υπάρχουν ακόμη τρεις - τέσσερις ακόμη που έχουν δηλώσει ότι δωροδοκήθηκαν και κυκλοφορούν ελεύθεροι...

Οι πολίτες έχουν φρίξει από την παρέλαση των off shore εταιρειών, των λογαριασμών κλπ Οργίζονται από την πολυτελή ζωή που όλοι γνώριζαν και λίγοι ομολογούσαν. Υπάρχει κάτι, όμως, που είναι χειρότερο από τα εκατομμύρια που φέρεται να υπεξαίρεσε ο Τσοχατζόπουλος. Πολλοί δημοσιογράφοι από τον χώρο μας στάθηκαν δίπλα στον πρώην υπουργό, αλλά τώρα είναι αυτοί που βάζουν τώρα το «μαχαίρι» στο λαιμό του «ωραίου Μπρούμελ». Ποτέ δεν πατάς ένα πεσμένο, δεν τον σπρώχνεις πιο πέρα. Αυτόν τον κώδικα τον τηρούν και οι χειρότεροι μαφιόζοι.

Όταν μεσουρανούσε ο υπουργός δεν υπήρχαν κατηγορίες, αλλά έργα για τον πολίτη, την Δημοκρατία. Αντί να σιωπούν αυτοί που τον στήριζαν, γεμίζουν τις εφημερίδες ή τα κανάλια με χίλιες δυο λεπτομέρειες από τις κινήσεις των κατηγορούμενων. Υπάρχει κάτι χειρότερο άραγε;

Κανένας δεν αισθάνεται την ανάγκη ακόμη και να στηρίξει τον Τσοχατζόπουλο. Να πάει μαζί του έως το τέλος, ακόμη και αν είναι εξόφθαλμη η απάτη. Αυτή η συλλογική υποκρισία από δημοσιογράφους, συντρόφους, παρατρεχάμενους μολύνει χειρότερα την ελληνική κοινωνία.

Δεν υποστηρίζουμε βεβαίως να λυπηθούν τον κάθε Τσοχατζόπουλο, αλλά ορισμένα «γατάκια» κάλο θα ήταν να σιωπούν. Αγριόγατες με τους πεσμένους, «γατάκια» στους ισχυρούς.