Δημήτρης Παφίλας

Η οικονομική καταστροφή της Ελλάδας έχει συντελεστεί. Το ερώτημα, όμως, που αναδύεται είναι πώς – και αν - θα αποκτήσουμε ξανά την χαμένη μας κοινωνική συνοχή. Η διάλυσή της είναι το χειρότερο απομεινάρι της προσπάθειας που θα γράψει η ευρωπαϊκή ιστορία - κατά την κα. Διαμαντοπούλου - εξεύρυσης χρημάτων από τον μηχανισμό.  

Ακόμη και μετά από μια απευκταία ολική καταστροφή, ποιος και πώς θα κινητοποιήσει τους ολίγους δημόσιους υπαλλήλους που, σκύβοντας το κεφάλι, υπομένουν τις λοιδορίες ( δικαιολογημένες για τους συνδικαλιστές ) από όλους μας;

Γιατί θα πρέπει οι γονείς να τρέχουν στα ξένα πανεπιστήμια να εγγράφουν τους γιούς και τις κόρες; Πώς θα πάρει μπρος το μικρό μαγαζάκι της γωνίας όταν καθημερινά δεν κάνει τζίρο, αλλά έχει να αντιμετωπίσει πολλαπλούς φόρους;

Πώς θα αντιμετωπίσουμε τους Έλληνες που έβγαλαν τα λεφτά έξω; ( όχι πάντως με τους εκφοβισμούς του κ. Οικονόμου…)

Οι ερωτήσεις ατελείωτες. Όλα αυτά προϋποθέτουν μια κοινωνική συμφωνία για να αντιστραφούν. Ότι αυτό το κράτος δεν θα λειτουργεί χειρότερα και από την Τουρκοκρατία με συνεχή χαράτσια. Ο Τούρκος ήθελε να εισπράττει την δεκάτη και την ίδια στιγμή επεδείκνυε σεβασμό στις ελληνικές κοινότητες  -ως ένα βαθμό τουλάχιστον.

Αντίθετα, καθημερινά η σημερινή κυβέρνηση ζητά όλο και περισσότερα για μια προσπάθεια η οποία φαίνεται χαμένη. Τούτο μάλιστα συμβαίνει όταν η ίδια η κυβέρνηση – δια του αντιπροέδρου – ζητά να μην μιλά κανείς διότι οι ξένοι αποκτούν επιχειρήματα.

Δηλαδή, να κρυβόμαστε μεταξύ μας και να συνεχίσουμε να κοροϊδεύουμε τους ξένους!

Ας επιστρέψουμε, όμως στην κοινωνική συμφωνία. Αυτή δεν πρόκειται να υπάρξει όσο τα βάρη είναι δυσανάλογα. Ο ανήμπορος δεν μπορεί να μπαίνει στο ίδιο τσουβάλι μ’ αυτόν που κατέχει «δεξαμενή κολύμβησης» ( νέα λέξη της εφορίας).

Για όσο διάστημα αυτό δεν αντιμετωπίζεται, η κοινωνική συνοχή θα παραμένει χαμένη. Και την ίδια στιγμή, το χάσμα μεταξύ των ισχυρών και των αδυνάτων θα βαθαίνει.