Δημήτρης Δανίκας

Αν, λέω τώρα εγώ, επανέλθει. Αν ο Κυριάκος δεν καταφέρει για δεύτερη τετραετία να κερδίσει. Αν ο Αλέξης παραμείνει αρχηγός. Αν η Φώφη καταλήξει στην αγκαλιά του Αλέξη. Αν το Κίνημα Αλλαγής διχοτομηθεί, το μισό προς Κυριάκο και το άλλο μισό προς Αλέξη. Αν το κόμμα του δεν κατηφορίσει προς το ποσοστό του 4 με 6 τοις εκατό. Αν, αν, αν

Τι εννοεί ο «ποιητής»; Το αυτονόητο και άκρως νεοελληνικό. Πως δηλαδή όλες οι εξουσίες στα «πλήκτρα» του αρχηγού. Ολες. Από τη Δικαιοσύνη μέχρι εφημερίδες, ηλεκτρονικά μέσα, κανάλια, ανεξάρτητες αρχές, όλα. Προφανώς, σου λέει το «παιδί», έχασα την εξουσία επειδή μου διέφυγαν μερικοί, μερικοί

Τι είναι οι «αρμοί»; Φυσικά οι «κλειδώσεις» του μηχανισμού. Ποιος μηχανισμός; Φυσικά κάθε «αρμός» που συνδέει το ένα με το άλλο κομμάτι της εξουσίας. Μπας και είναι κάτι καινούργιο αυτό; Μπας και είναι η επιτομή του αυταρχισμού;

Ούτε συζήτηση. Αυταρχισμός στη νιοστή. Όμως έτσι λειτουργεί η πρωθυπουργική εξουσία εν Ελλάδι. Γι αυτό όλοι αλλάζουν. Γι αυτό το κράτος καταλήγει υπό τον απόλυτο έλεγχο του κάθε κυβερνώντος κόμματος. Γι αυτό ο εκάστοτε πρωθυπουργός ανεβάζει και κατεβάζει όποιον γουστάρει. Γι αυτό δεν έχει συνέχεια το κράτος. Γι αυτό εκλογική πελατεία. Γι αυτό «τα δικά μας παιδιά». Γι αυτό δεν υφίσταται αξιοκρατία. Γι αυτό ουδεμία ανεξαρτησία. Γι αυτό η Ελλάδα ουδεμία σχέση με ευρωπαική χώρα. Γι αυτό, ακόμα και το παραμικρό, ελέγχεται από τον πρωθυπουργικό περίγυρο

Αποκέντρωση στα λόγια. Ανεξάρτητες αρχές στα χαρτιά. Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη μέχρι εκεί που συμφέρει και πάει λέγοντας. Όλα αυτά ως κληρονομιά από το Οθωμανικό, μουσουλμανικό, παρελθόν. Αρχηγού παρόντος πάσα αρχή παυσάτω!

Και κάτι ακόμα. Γι αυτό τον λόγο είναι αδύνατον η Σωρρακώσταινα να ανεχθεί εκλογικό σύστημα απλής αναλογικής. Να μοιραστώ εγώ την εξουσία με το αντίπαλο κόμμα; Ποτέ των ποτών. Επομένως ο διάλογος είναι εκτοπισμένος και σφραγισμένος σε κάποιο επιταγμένο κλειστό κέντρο. Επομένως ο διάλογος εξ ορισμού είναι αδιέξοδος. Επομένως τα κόμματα είναι εχθρικά. Επομένως η κοινωνία, εξ ορισμού, είναι διχοτομημένη, ίσως και τριχοτομημένη. Επομένως εξ ορισμού βρισκόμαστε σε αντίπαλα στρατόπεδα. Επομένως αντίπαλοι και οι ψηφοφόροι του άλλου κόμματος. Επομένως η Ελλάδα μοιρασμένη. Επομένως εγώ πατριώτης εσύ ενδοτικός. Επομένως εγώ προνομιούχος, εσύ στο περιθώριο. Επομένως δύο κόσμοι διαφορετικοί. Επομένως ο ένας εναντίον του άλλου. Και επομένως σήμερα εσύ, αύριο εγώ.

Καταλάβατε τώρα το βάθος, την έκταση, την ουσία και την αθεράπευτη παθογένεια μιας κοινωνίας που εκλαμβάνει το αντίθετο ως εχθρικό και το άλλο κόμμα ως το απόλυτο κακό;

Μα αν είναι έτσι, που είναι, τότε ποιος ο βασικός, ο απόλυτος εχθρός; Ο μετανάστης και ο πρόσφυγας, σφραγισμένος στη Μόρια, η εσύ, εγώ, όλοι εμείς που πορευόμαστε εθισμένοι στον αδιέξοδο, καθυστερημένο, τριτοκοσμικό δρόμο του διχασμού; Ποιος; Να σου πω εγώ. Ο μεγάλος εχθρός είναι ο Οθωμανός που εξακολουθεί εντοιχισμένος μέσα μας!