Δημήτρης Δανίκας

.Χωρίς βία. Χωρίς εγκληματικότητα. Χωρίς ιδιοτέλεια. Χωρίς απάτες, κλοπές πάσης φύσεως. Χωρίς μαφία. Χωρίς συμμορίες. Χωρίς διαπλοκή. Χωρίς φόνους!

Εναν κόσμο χωρίς πολέμους. Ενα κόσμο ιδανικό. Ανθρώπινο. Μορφωμένο. Συγκροτημένο. Φιλοσοφημένο. Πολιτισμένο. Εναν κόσμο ονειρεμένο. Κάτι σαν επίγειο παράδεισο. Υπάρχει; Δεν υπάρχει. Ετσι αν με ρωτούσαν να καταργηθεί η αστυνομία, θα έλεγα «όχι». Το αναγκαίο κακό. Χωρίς αυτό το κακό, μπάχαλο χειρότερο και καταστροφικό. Αναγκαία η ύπαρξή της. Ο φόβος των εγκληματιών

Πως να το κάνουμε; Φανταστείτε να μην υπήρχε Αστυνομία. Φανταστείτε να μην υπήρχε ίχνος καστολής. Μπρρρ. Εδ΄β που φτάσαμε όλοι σχεδόν οι πολίτες, κυρίως των ανυπεράσπιστων περιοχών ζητάνε περισσότερη και διαρκή αστυνόμευση.Χωρίς την ύπαρξή της, ακόμα και οι απλοί, καθημερινοί πολίτες θα έμπαιναν στον πειρασμό και θα ορμούσαν σε πλιάτσικο ομαδικό. Ο σώζων εαυτόν σωθήτω και γαία πυρί μιχθήτω

Αστυνομία και εγκληματικότητα συνθέτουν την διαλεκτική της βίας.Το ένα τροφοδοτεί το άλλο. Στοιχειώδες. Αυτή η πραγματικότητα

Ας πούμε λοιπόν ότι εγώ με την παρέα μου είχαμε μπουκάρει σε κάποια ιδιωτική κατοικία. Ας πούμε ότι είχαμε θρονιαστεί σε ξένη περιουσία. Γιατί το κάνουμε αυτό; Ας πούμε έτσι για μαγκιά. Ας πούμε πως παριστάνουμε τους τσάμπα επαναστάτες. Ας πούμε πως πίσω από το μυαλό μας λειτουργούσε και μας καθοδηγούσε η πονηρή σκέψη της χρησικτησίας. Μετά από χρόνια αυτό το σπίτι θα είναι δικό μου. Χωρίς να πληρώσω μία

Θα μου πείτε πως μια τέτοια σκέψη ουδεμία σχέση με επανάσταση και μπολσεβικισμό. Μάλλον ιδιοτέλεια. Μάλλον πονηριά. Μάλλον οργανωμένο σχέδια να αποκτήσω, δια της βίας, κάτι που δεν είναι δικό μου και που δεν έχω πληρώσει μία

Πάμε παρακάτω. Οπότε μια μέρα καταφθάνουν αστυνομικοί με τον εισαγγελέα. Με ειδοποιούν. Τίποτα εγώ. Παριστάνω τον «επαναστάτη». Με ειδοποιούν και με απειλούν. Πάλι δεν ιδρώνει το αυτί μου

Ασε που τους βλέπω. Ασε που βλέπω αστυνομικούς σαν αστακούς. Με ασπίδες, κράνη, χημικά, ρόπαλα και όλα τα συμπράγκαλα τα γνωστά. Τίποτα εγώ

Εξακολουθώ να παριστάνω τον καμπόσο. Να τους βρίζω. Να εκτοξεύω καρέκλες, μπογιές και ό, τι άλλο βρω μπροστά μου. Μια του κέφτη, δυο του κλέφτη. Την τρίτη φορά οι αστακοί μπουκάρουν και με λιανίζουν. Κανονικά. Τότε εγώ με την παρέα μου ωρύομαι και επικαλούμαι τα ατομικά μου δικαιώματα. Τότε αρχίζω τις καταγγελίες. Τότε παριστάνω τον ιερομάρτυρα. Τότε από καταληψίας παριστάνω το θύμα

Η κοινή λογική λέει τα εξής: Ενα λοιπόν. Μπήκες και θρονιάστηκες σε ξένη περιουσία; Τότε να περιμένεις τα χειρότερα. Τότε, όπως έλεγε η νόνα μου «τα θέλει ο πισινός σου παιδάκι μου»

Δύο λοιπόν. Είδες τους «αστακούς» με το εισαγγελέα και παρόλα αυτά εξακολουθούσες να βρίζεις και να εκτοξεύεις αντικείμενα; Τότε όπως έλεγε η νόνα μου «τα θέλει ο πισινός σου παιδάκι μου»

Τρία λοιπόν. Μπήκαν οι αστυνομικοί και σε έκαναν τόπι στο ξύλο; Οπως έλεγε και η νόνα μου «τα θέλει ο πισινός σου παιδάκι μου»

Με απλά λόγια, Αφού προκάλεσες. Αφού μπουκάρισες. Αφού ξένη περιουσία λεηλάτησες. Αφού δεν έφυγες. Αφού τους έβρισες. Αφού όλα τα έκανες. Τότε στο τέλος τις περιμένες; Να έρθουν οι μπάτσοι, να σε χαιδέψουν, να σε αγκαλιάσουν και να σου γλυκομιλήσουν;

Τα θέλει ο πισινός σου παιδάκι μου. Με βία μπουκάρισες, με βία απάντησες και με βία την πλήρωσες. Οπως λέει και ο Μιχάλης Χρυσοχοίδης «ε όχι πάντα αθώοι οι καταληψίες και πάντα ένοχοι οι αστυνομικοί». Το ένα χέρι πλένει το άλλο και τα δύο μαζί το κακοφορμισμένο, διακορευμένο πρόσωπο της βίας!