Δημήτρης Δανίκας

Δηλαδή όταν περίπου ενάμισι εκατομμύριο ψυχών για το μεροκάματο ιδρωκοπούν, μόνο αυτοί παράγουν και ψευτοζούν.

Δηλαδή όταν τίποτα, μα τίποτα δεν έχει ολοκληρωθεί και σχεδόν κανείς δεν έχει πληρώσει και δεν έχει τιμωρηθεί.

Δηλαδή όταν όλα αυτά τα σκάνδαλα, από τα εξοπλιστικά και τη Siemens, μέχρι τα φάρμακα, το ξετίναγμα των ασφαλιστικών ταμείων και τις διάφορες λίστες με πρώτη εκείνη την λεγόμενη της Λαγκάρντ, δεν έχουν λυτρωθεί και δεν έχουν με συγκεκριμένα πρόσωπα ταυτοποποηθεί.

Δηλαδή όταν εκατοντάδες, να μην πω χιλιάδες, «ευυπόληπτοι» και κοστουμαρισμένοι παράγοντες και κοσμικοί, έχουν γδάρει τις τράπεζες, έχουν μεταφέρει τους παχύρευστους λογαριασμούς τους στην Ελβετία και σε διάφορα άλλα σημεία του γήινου γεωγραφικού σύμπαντος.

Δηλαδή όταν μεγάλο μέρος της κοινωνικής, επιχειρηματικής και οικονομικής αφρόκρεμας έχει παραβιάσει κάθε ίχνος κανονικότητας, νομιμότητας και συμμόρφωσης προς τους θεσμούς αλλά και προς του νόμους που θεσπίζονται από το ελληνικό κοινοβούλιο.

Και δηλαδή όταν όλοι αυτοί, από τα κάτω προς τα πάνω, από τους “μικρούς” τους ¨”μικορομεσαίους” μέχρι τους μεγάλους και τους “σπουδαίους” παριστάνουν τους τιμητές, τους δασκάλους, τους καθηγητές, τους μέντορες, τους ταγούς, τους καθοδηγητές, τους φωτεινούς, τους υποδειγματικούς και τους νομοταγείς.

Οταν συμβαίνουν όλα αυτά, σε μια χώρα που θέλει να λέγεται ευρωπαική, ενώ στην πραγματικότητα είναι μισοαφρικανική και μισοαραβική. Δηλαδή μαιμουδίζει ευρωπαικά, χωρίς τίποτα, εκτός από το νόμισμα και τις βιτρίνες, δεν ακουμπάει ευρωπαικούς θεσμούς και κανονικότητα ευρωπαική.

Οταν “ο κόσμος το χει τούμπανο κι εμείς κρυφό καμάρι” και όταν με την παραμικρή αναταραχή “η τρίχα γίνεται τριχιά”.

Και όταν οι άνωθεν, όλων σχεδόν των κομματικών παρατάξεων και όλων σχεδόν των λειτουργών, όλων αυτών που όπως λέει ο φτωχός αλλά σοφός λαός “έχουν χεσμένη τη φωλιά τους”.

Πως μετά απ όλα αυτά τα απίθανα, τα απίστευτα, τα τριτοκοσμικά, τα εξωφρενικά, τα αφρικανικά, τα τρομερά, τα κλεψιμαίικα, τα δανεικά αγύριστα, τα δισεκατομμύρια που έκαναν φτερά, τα γρηγορόσημα, τα μιζαδόρικα, τα ανήκουστα, τα ¨κακουργηματικά”, τα γλέντια τα τρελά και τα μασούρια τα χοντρά.

Πως, με ποιο δικαίωμα, με ποιο ανάστημα, με ποιο ηθικό εκτόπισμα, με ποιο σοβαρό επιχείρημα, με ποιο βιογραφικό, με ποιο αδέκαστο παρελθόν, με ποιο παράδειγμα και με ποιο νόμο Ανθρώπου και Θεού, ζητάτε τα ρέστα από αυτά τα παιδιά;

Οποιος απαιτεί και με τα ΜΑΤ επιβάλλει κανονικότητα απ αυτά τα παιδιά. Και όποιος ταυτοχρόνως συγκαλύπτει και πορεύεται με ομερτά, αυτός είναι χειρότερος από τη λαική ρήση “δάσκαλε που δίδασκες”.

Και όποιος από τις κατασταλτικές δυνάμεις, θωρακισμένος σαν αστακός, τραβολογάει, κλωτσάει, καθυβρίζει, σούρνει, κοπανάει και ξεμαλλιάζει ανυπεράσπιστες φοιτήτριες , ε αυτός χειρότερος από τα χειρότερα και πιο αντιπαθητικά, αποκρουστικά και διαταραγμένα ψυχολογικά πλάσματα ελληνικά.

Θέλεις κανονικότητα; Μαζί σου! Και πιο πέρα. Στο επίπεδο των γερμανικών μερκελιστικών προδιαγραφών. Αυτή την κανονικότητα γουστάρω, λαχταρώ, επιθυμώ, ελπίζω, αγωνιώ και εύχομαι να την βρω. Με την κανονικότητα ερωτευμένος, κολλημένος κι εγώ.

Ομως πρώτα στην κανονικότητα εσύ ο μεγάλος και ο τρανός και έπειτα στην ίδια κανονικότητα να συμμορφωθεί και ο απλός λαός .

Αλλιώτικα με τι μοιάζει όλο αυτό, το μπάχαλο το γνωστό; Σαν ο πατέρας να είναι νταβατζής, η μητέρα στην πορνεία την καθημερινή και παρόλα αυτά από την θυγατέρα τους να απαιτούν να παραμείνει παρθένα μέχρι με γάμο να αποκατασταθεί!