Δημήτρης Δανίκας

Ανάμεσα σε γνωστούς-αγνώστους αλλά πολύ οικείους. Επειδή κι αυτοί φανατικοί βάζελοι. «Βρε Λαυρέντη» του έλεγα, «πάλι εδώ στη φωλιά με τους βάζελους». Κι εκείνος απαντούσε με σαρκαστικό αλλά ταυτόχρονα αθώο χαμόγελο παιδιού «βρε βρε το Αεκάκι μας».

Καθόταν που λέτε μπροστά απ όλους, ασυμμάζευτος σε μια καρέκλα να βλέπει από την τηλεόραση και να ωρύεται με την πανάθα του. Να ωρύεται επειδή δεν άντεχε τόση και τέτοια κατρακύλα. Και μετά να σηκώνεται, φορτωμένος με τον όγκο του, να μας αποχειρετάει αφήνοντας πίσω του αυτό το σπάνιο μείγμα βουλιμίας και κρυφής μελαγχολίας.

Το βλέμμα του φευγάτο. Το βλέμμα του σε εσένα αλλά και στο άπειρο στραμμένο. Μια αίσθηση που αν είχες ελάχιστη ευαισθησία θα σε έκανε να καταλάβεις πως αυτός ο άνθρωπος, αυτό το πλάσμα με τα τόσα σπάνια τραγούδια, αυτός που ξεσήκωνε πλήθη νέων ανθρώπων και που διαρκώς αναζητούσε να συναντηθεί με το στίγμα των ημερών και με το πάθος των καθημερινών ανθρώπων, αυτός ο Λαυρέντης έφερε μέσα του μεγάλο καημό.

Η βραχνάδα του από το ασήκωτο φορτίο του. Το πάθος του από την ανεξέλεγκτη ταραχή του. Η βουλιμία του από την προσπάθεια να χορτάσει την ακόρεστη «πείνα» του.

Το σοκαριστικό με τον Λαυρέντη είναι αυτή η σχέση που όλοι έχουμε με μια αόρατη κόκκινη κλωστή. Μ αυτή που ήμαστε δεμένοι εκ γενετής. Μια αόρατη κλωστή που κουβαλάμε, που την μεταφέρουμε, που την αγνοούμε. Και την θυμόμαστε για λίγο μόνο όταν κάποιος Λαυρέντης η κάποιο αγαπημένο μας πρόσωπο εγκαταλείψει αυτόν τον μάταιο κόσμο.

Τότε, μόνο τότε, λέμε, πόσο μάταια είναι όλα. Πόσο κόπο εξαντλήσαμε προκειμένου το εγώ μας να ταίσουμε. Τότε μόνο, για μια στιγμή, καταφέρνουμε να επικοινωνήσουμε με την πεμπτουσία της ύπαρξής μας.

Κι αν είσαι Λαυρέντης Μαχαιρίτσας, έχει καλώς. Εσύ φεύγεις αλλά τα έργα σου, τα τραγούδια σου μένουν. Ολοι θα σε μνημονεύουν.

Αν όμως ρε καψερέ, λέω στον εαυτό μου, δεν είσαι σχεδόν τίποτα, τότε από το τίποτα ήρθες και στο τίποτα πηγαίνεις.

Γιατί πόσα πράγματα έχει ανάγκη κάθε άνθρωπος να πορευτεί καλά στη ζωή του; Ενα πιάτο φαί, μια σχέση που θα τη ποτίζει και θα την φροντίζει και μια ευχάριστη παρέα αλληλεγγύης και αισθημάτων. Ολα τα καλά πράγματα σ αυτή τη ζωή, ιδιαιτέρως σ αυτή τη χώρα προσφέρονται δωρεάν. Να μην τα απαρριθμήσω.

Αυτά λέμε, για μερικές ώρες, στη συνέχεια τα ξεχνάμε, τα προδίδουμε και στο τέλος φτου και από την αρχή με την εγωπάθειά μας πορευόμαστε.

Οσο για τον Λαυρέντη ένα τραγούδι πάντα θα τον συνοδεύει. Κάθε φορά που το ακούω, που ανατριχιάζω και που στη μνήμη μου τον επαναφέρω. Ενα τραγούδι που το λένε «Νότος», γραμμένο το 1996, με στίχους από τον Ισαάκ Σούση. Ενα τραγούδι που του πάει τέλεια. Που τον εκφράζει. Που είναι γραμμένο για τον ίδιο και για τύπους σ αυτόν. Για τους «λαθρεπιβάτες» αυτής της έρμης χώρας. Ενα τραγούδι που πάει κάπως έτσι.

“Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα
σωπαίνεις, θυμάσαι
και μεθυσμένη μες τον ύπνο σου γελάς
Ποια πόλη, ποια χώρα
ποια θάλασσα σε ταξιδεύει τώρα”