Δημήτρης Δανίκας

Στη θέση του Κυριάκου, κάθε ημέρα θα άναβα λαμπάδα στο μπόι και τον όγκο του Αλέξη Τσίπρα. Ο αθεόφοβος τα έκανε όλα. Μα όλα! Οπως συνήθως συμβαίνει με τα λεγόμενα «σοσιαλιστικά» και «αριστερά» κόμματα. Που αφού σκουπίσουν και μαζέψουν όλα τα απορρίμματα, στο τέλος παραδίδουν τη σκυτάλη στην επερχόμενη Δεξιά.

Οπως, ας πούμε, η περίπτωση του «σοσιαλιστή» Νικόλαου Πλαστήρα. Που με την εκτέλεση των Νίκου Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Νίκου Καλούμενου και Ηλία Αργυριάδη έβαψε τα χέρια του στο αίμα. Οπως η περίπτωση Ανδρέα Παπανδρέου. Που με τη δημαγωγία του κατάφερε να περιορίσει τα ποσοστά του ΚΚΕ. Και όπως με το «ιδιώνυμο» του Ελευθέριου Βενιζέλου: ο νόμος που κατέληξε «λαιμητόμος» για χιλιάδες αριστερούς αγωνιστές.

Με την κυβίστηση του Αλέξη και την υπογραφή του τρίτου μνημονίου η Αριστερά ισοφαρίζει τις μνημονιακές επιδόσεις τόσο του ΠΑΣΟΚ όσο και της Νέας Δημοκρατίας. Τις ισοφαρίζει και έτσι απενοχοποιεί τα δύο προηγούμενα κυβερνητικά κόμματα.

Αφού, σου λέει, ούτε η Αριστερά μπορεί να απεγκλωβίσει τη Σωρρακώσταινα, ε, τότε τα μνημόνια είναι μονόδρομος. Τι Γιάννης, τι Γιαννάκης. Η συνέχεια ακόμα πιο δεξιά.
Με τη μαζική φτωχοποίηση. Με τη μαύρη εργασία. Με το γκρέμισμα των μεροκάματων. Με το κούρεμα των συντάξεων. Με τον εκπατρισμό χιλιάδων νέων επιστημόνων. Και με τη συρρίκνωση της μικρομεσαίας «τάξης». Μέτρα ευνοϊκά υπέρ των μεγάλων επιχειρηματικών μονάδων. Μέτρα που δεν θα τολμούσε να επινοήσει, ούτε φυσικά να εφαρμόσει, η Νέα Δημοκρατία.

Αυτή είναι μία από τις τρεις πλευρές της καραμπινάτης δεξιάς κατεύθυνσης του Αλέξη Τσίπρα. Η δεύτερη, ακόμα πιο καλά. Ακόμα πιο φιλοατλαντικά. Ακόμα πιο πρόθυμα φιλοαμερικανικά. Ακόμα πιο «ερωτικά» και φιλογερμανικά.

Μνημειώδης η προθυμία του «αριστερού» Αλέξη Τσίπρα. Πετάει ο γάιδαρος; Πετάει, αγαπητέ Τζέφρι Πάιατ. Οπως λένε και οι ξένοι διπλωμάτες, «ποτέ άλλοτε η Ελλάδα δεν ήταν τόσο μα τόσο κοντά με τις Ηνωμένες Πολιτείες». Οι «δολοφόνοι των λαών» σαν μαγική εικόνα μεταμορφώθηκαν σε «αδέλφια των αριστερών».

Η τρίτη και τελευταία πλευρά, ακόμα καλύτερα για την επερχόμενη κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Με τις τάχα μου αριστερές επιδρομικές και σχεδόν «καταδρομικές» φορολογικές εφορμήσεις τα δημοσιονομικά «καθάρισαν». Το 1/3 του δανείου από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο θα αποπληρωθεί ή ήδη αποπληρώθηκε. Τέλος, μερικά δισεκατομμύρια, περίπου 5 και κάτι ψιλά, τοποθετήθηκαν σε ειδικό λογαριασμό ώστε στο μέλλον να περιοριστεί το ετήσιο «μεγαλειώδες» και ασήκωτο πλεόνασμα του 3,5%.
Οσο για τις αριστερές ιδέες, τα οράματα, τον σοσιαλισμό και το ηθικό αριστερό πλεονέκτημα, εκεί να δεις γλέντι τρικούβερτο εντελώς δεξιό.

Με Καλογρίτσα, Πετσίτη, κότερα, κρουαζιέρες, πούρα και άλλα πολλά εξατμίζεται κάθε ίχνος ηθικού πλεονεκτήματος για την Αριστερά. Από κοντά και τα γαβγίσματα του Παύλου Πολάκη. Α έτσι, σου λέει, είναι ο αριστερός; Τότε αυτός ο τραμπουκισμός πλησιάζει και προσομοιάζει με φασισμό.

Ολα αυτά παρέα με πολλά άλλα «καλά». Οπως διορισμοί. Οπως η ασυγκράτητη επέκταση της εκλογικής πελατείας. Οπως οι ανεμάρτιστες και τυχοδιωκτικές συνεργασίες με πάσης φύσεως γυρολόγους. Οπως αυτοσχεδιασμοί του Κώστα Γαβρόγλου στην Παιδεία. Οπως το ακόμα χειρότερο ξεχαρβάλωμα της κρατικής μηχανής. Οπως η αλαζονεία της εξουσίας. Και όπως η καθημερινή ανασφάλεια του φτωχού, του μεροκαματιάρη πολίτη.

Αν προσθέσουμε όλα αυτά, τότε το αποτέλεσμα καταλήγει να είναι: «Αυτοί, παιδάκι μου, είναι χειρότεροι από τη Δεξιά». Γι’ αυτό η ψαλίδα. Γι’ αυτό η διαφορά. Γι’ αυτό η «παλινόρθωση» του παλαιού συστήματος. Ο Σαμαράς έφερε Τσίπρα και ο Τσίπρας επαναφέρει Σαμαρά.

Οπως λέμε «τι Γιάννης, τι Γιαννάκης», έτσι και «τι Αλέξης, τι Κυριάκος». Και αφού ο πρώτος αποδείχτηκε ερασιτέχνης και περίπου Πολάκης, ε, τότε καλύτερα ο Κυριάκος ο επαγγελματίας και αυθεντικός παίκτης της Κεντροδεξιάς. Με απλά λόγια, προτιμότερο το αυθεντικό από το φτηνό κινέζικο προϊόν!