Δημήτρης Δανίκας

Φοβήθηκαν να μην χάσουν θεατές, ακροατές, θαυμαστές. Να μη δουν τα θέατρά τους άδεια. Να μην παίζουν μπροστά από μύγες και κουνούπια. Να μην απωλέσουν αναγνώστες. Και να μην δεχτούν απειλητικά μηνύματα και άλλα τέτοια τόσο δημοκρατικά και τόσο πολιτισμένα

Ο φόβος, ο τρόμος και η αυτολογοκρισία. Ο φόβος των θεατών και των αναγνωστών. Ο τρόμος που προκαλεί η υστερία. Και η αυτολογοκρισία προκειμένου να γλιτώσουν από το πογκρόμ

Γιατί έτσι δεν θα θεωρηθούν μειοδότες, ενδοτικοί και οπαδοί του Τσίπρα. Γιατί έτσι δεν θα «κρεμαστούν» για «εσχάτη προδοσία». Και γιατί έτσι θα γλιτώσουν από τη μανία

Με απλά λόγια η «μακεδονο-υστερία» κατακρεουργεί την δημόσια έκφραση προσωπικής γνώμης και ατομικής ελευθερίας.

Η «μακεδονο-υστερία» όπως και κάθε άλλη ακραία, μαζική, κατακραυγή, λειτουργεί με το άσπρο και το μαύρο. Επειδή αν συμφωνείς σε κάποια από τα σημεία του πολιτικού προγράμματος του Κυριάκου Μητσοτάκη είσαι Νέα Δημοκρατία. Και αν συμφωνείς με κάποια από τις μεταρρυθμίσεις του Αλέξη Τσίπρα είσαι με τον «ψεύτη» και τον «απατεώνα»

Ετσι η «μακεδονο-υστερία» διαχωρίζει τους Ελληνες σε «πατριώτες» και σε «προδότες», Ετσι αυτός ο ακραίος, ο μεταφυσικός, ο εντελώς σχηματικός διαχωρισμός λειτουργεί μονοσήμαντα και αφοριστικά. Ετσι από τους αφορισμούς καταλήγουμε στον τίτλο του θρυλικού σπαγγέτι-Γουέστερν «Ο καλός, ο κακός και ο άσχημος»

Και όσο βυθιζόμαστε στον αφορισμό, τόσο κόβουμε κάθε γέφυρα να συνεννοηθούμε και να συνυπάρξουμε ο καθένας με την άποψή του και την διαφορετικότητά του

Και όσο πορονόμαστε περιχαρακωμένοι στον εαυτό μας και τις απόψεις μας, τόσο πιστεύουμε ότι εμείς και όχι οι άλλοι ήμαστε οι σωστοί, οι αλάνθαστοι, οι κανονικοί, οι πραγματικοί Ελληνες, οι αδικημένοι και προδομένοι

Και όσο περισσότερο περιχαρακωμένοι, τόσο φανατικοί, ακραίοι και δογματικοί

Κι έτσι συμβαίνει τούτο το τρελό και εξωφρενικό. Να βρίσκουμε κάποια κοινά σημεία επαφής με τον αντίστοιχο φανατικό Σκοπιανό παρά με τον συμπολίτη μας τον τάχα μου «ενδοτικό»

Κι αν τα βάλεις κάτω τότε θα αντιληφθείς ότι κυρίως από το 2010 και ύστερα, διαρκώς οι Ελληνες χωρίζονται, με τον ίδιο ακραίο φανατισμό, σε καλούς και κακούς

Οπως περίπου με τους «αγανακτισμένους» και τους «γερμανοτσολιάδες». Οπως περίπου με εκείνους που στο Δημοψήφισμα είπαν «Οχι» και τους άλλους που ψήφισαν «Ναι». Οπως περίπου συμβαίνει σήμερα με τα Σκόπια και την συμφωνία των Πρεσπών

Τι μας χωρίζει; Επί της ουσίας τίποτα. Τότε; Μα είναι λογικό να συμβαίνει αυτό το εξωφρενικό. Επειδή τίποτα δεν μας χωρίζει γι αυτό ακριβώς τα κόμματα τοποθετούν φράχτες προκειμένου να μαντρώσουν τα αμνοερίφια. Πως αλλιώς οι λύκοι θα κατασπαράξουν τα πρόβατα;


Ο φανατισμός είναι σαν το κάπνισμα. Οσο ρουφάς τόσο απολαμβάνεις. Και όσο περισσότερο απολαμβάνεις τόσο πιο γρήγορα θα καταλήξεις στα θυμαράκια. Χαζέ ε χαζέ μπεεεεεεεεεε!