Δημήτρης Δανίκας

Σχετικά με τις επερχόμενες εκλογές για την Τοπική Αυτοδιοίκηση, σχετικά με την τεχνητή πόλωση των δύο μεγάλων κομμάτων και σχετικά με την απλή αναλογική, το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό και αποκαλυπτικό: το επίπεδο ανάπτυξης της Ελλάδας, απελπιστικά χαμηλό. Και πάντα με το επιχείρημα «μα είναι ιδιαιτερότητα ελληνική!».

Σχετικά, λοιπόν, με τον «Κλεισθένη» του Παναγιώτη Σκουρλέτη, ο οποίος Κλεισθένης του Αλκμεωνίδου του Αθηναίου (570-508 π.Χ.) έθεσε τις βάσεις για τη δημοκρατική μεταρρύθμιση της Αθήνας, πολύ σωστά προβλέπεται στο νομοσχέδιο η κατάτμηση της Β’ Περιφέρειας Αθηνών. Οσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ανέκαθεν όλες οι παρατάξεις επιχειρηματολογούσαν για τον διαμερισμό μιας τόσο θηριώδους περιφέρειας όσο περίπου και το ένα πέμπτο της ελληνικής επικράτειας. Και όταν λέω όλες οι δυνάμεις, εννοώ όλες. Τα επιχειρήματα είναι πολλά και δεν είναι της ώρας να τα αναφέρω ένα προς ένα.

Πώς να σας το εξηγήσω. Αν η σύζυγος με τον σύζυγο αδυνατούν να τα βρουν για το σε ποιό σχολείο θα πάνε τα παιδιά τους και τι θα έχουν π.χ. για βραδινό, τότε πώς εμείς, ως κοινωνία, απαιτούμε και περιμένουμε από τις μεγάλες πολιτικές δυνάμεις να ομονοήσουν για τα μεγάλα εθνικά θέματα; Αν δεν μπορούμε να τα βρούμε για την αποκομιδή των σκουπιδιών, τότε είμαστε εντελώς για τα σκουπίδια. Μα είναι τρελό!

Αλλωστε, εξ όσων γνωρίζω, η απλή αναλογική για την πλειονότητα των ευρωπαϊκών χωρών είναι καθεστώς από αρχαιοτάτων χρόνων. Και μάλιστα σε αρκετές πόλεις ο δήμαρχος εκλέγεται μετά από ψηφοφορία των μελών του δημοτικού συμβουλίου. Ναι, λέμε. Ομως εμείς δεν έχουμε κατακτήσει αυτή την κουλτούρα την ευρωπαϊκή!

Η λογική να ψηφίζεις δήμαρχο με πυγμή συγχρονίζεται με την καθυστερημένη αντίληψη τη νεοελληνική, αυτή του «εθνοσωτήρα», του «πατερούλη», του «παιδονόμου» και του «χαρισματικού». Ετσι απωθείται εντελώς το κριτήριο της συλλογικότητας, της συνευθύνης και της συναίνεσης.

Η Αθήνα είναι Καμίνης, η Θεσσαλονίκη είναι Μπουτάρης και πάει λέγοντας. Κι έτσι ο, φερ’ ειπείν, «χαρισματικός» δήμαρχος καταλήγει περικυκλωμένος από «άσχετους» και «άχρηστους» δημοτικούς συμβούλους.

Ομως απλή αναλογική δεν λογίζεται με δεύτερη Κυριακή. Προφανώς ο Πάνος Σκουρλέτης επιχειρεί να συνδυάσει δύο πράγματα εντελώς ασύμβατα μεταξύ τους. Δηλαδή την απλή αναλογική με την παροιμιώδη ιδιαιτερότητα την ελληνική. Ενα βήμα μπρος, δύο βήματα πίσω. Λάου-λάου.

Αυτή η ελληνική ιδιαιτερότητα περιλαμβάνει όλες τις παθογένειες της νεοελληνικής πραγματικότητας..

Οπως ας πούμε ιδιαιτερότητα ελληνική η ολοσχερής απουσία συνεννόησης των πολιτικών κομμάτων του ίδιου δημοκρατικού τόξου. Ολοι λειτουργούν υπέρ του ίδιου συστήματος. Ομως, όλα κι όλα, εγώ θα το υπηρετήσω καλύτερα!

Εξ αυτής της ιδιαιτερότητας προκύπτει δεύτερη ιδιαιτερότητα. Ο τεχνητός φανατισμός που προφανώς ευνοεί τη συσπείρωση των πελατών. Εξ αυτού του φανατισμού προκύπτει και άλλη ιδιαιτερότητα. Η εκάστοτε αξιωματική αντιπολίτευση να απαιτεί, μετά το τέλος κάθε εκλογικής αναμέτρησης, μια νέα εκλογική αναμέτρηση. Από εκλογές σε εκλογές λοιπόν. Και εξ αυτού του φανατισμού να προκύπτει και άλλη νεοελληνική ιδιαιτερότητα. Ο εμφύλιος πόλεμος μεταξύ των δύο κομμάτων. Που μπορεί να καταλήξει στο Ειδικό Δικαστήριο.

Και εξ όλων αυτών των ιδιαιτεροτήτων προκύπτει ορυμαγδός πολιτικός, συνοδευόμενος από χαρακτηρισμούς του τύπου «είσαι ψεύτης», «είσαι απατεώνας», «είσαι το παιδί για όλες τις δουλειές», «είσαι ταγματασφαλίτης», «είσαι γερμανοτσολιάς» και, γιατί όχι, «είσαι προδότης».

Και ενώ πυροδοτούνται και αναπαράγονται όλες αυτές οι ιδιαιτερότητες. Και ενώ έτσι το πολιτικό κλίμα είναι ασταθές και επικίνδυνο για κάθε υποψήφιο επενδυτή. Στο τέλος οι ίδιοι πολιτικοί, υποκρινόμενοι τους «αφελείς», τους «αθώους» και τους «εκσυγχρονιστές», κατηγορούν αλλήλους ως ηθικούς αυτουργούς αυτού του ασταθούς πολιτικού κλίματος που διώχνει τους επενδυτές!

Η κατάληξη μοιάζει με την παραμορφωτική, στρεβλή εικόνα μιας χώρας που σουλατσάρει φορώντας φέσι οθωμανικής και μουσουλμανικής προελεύσεως με γόβες στιλέτο από την Prada. Εξω ευρωπαϊκή κούκλα, μέσα τουρκαλβανική πανούκλα!