Δημήτρης Δανίκας

Τι να πούμε τώρα! Οτι η υποκρισία πάει σύννεφο; Οτι η ψηφοθηρία τρέχει με χίλια, ο λαϊκισμός ακόμα περισσότερο και η μούρλια με διαστημικές ταχύτητες με κατεύθυνση προς το υπερπέραν;

Αφήνω στην άκρη το παρελθόν, το βαθύ παρελθόν, εκείνο της δεκαετίας του ’50, όπου μετά από ασφυκτικές πιέσεις των υπερατλαντικών, πανίσχυρων συμμάχων αναγκάζονται οι λεγόμενες «δεξιές» κυβερνήσεις να αναγνωρίσουν το κρατίδιο με την ονομασία «Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας».

Αφήνω πίσω μου τις ταχυδακτυλουργικές και τάχα μου διεθνιστικές αμαρτίες της Αριστεράς περί Σλαβομακεδονίας και άλλα τέτοια. Αφήνω πίσω μου τη «μακεδονική» γλώσσα, αναγνωρισμένη, επί ελληνικού εδάφους, κάπου στα τέλη της δεκαετίας του ’70.

Αφήνω πίσω μου το γεωγραφικό και ιστορικό υποδεκάμετρο. Δηλαδή το 50% και κάτι περισσότερο η ελληνική Μακεδονία. Δηλαδή το 40% και κάτι λιγότερο το σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων. Και δηλαδή το 10% στη Βουλγαρία. Κάπως έτσι.

Αφήνω πίσω μου τη ρεαλιστική προσέγγιση του μακαρίτη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Αφήνω πίσω μου τα φιλοπατριωτικά πυροτεχνήματα του Αντώνη Σαμαρά που, για ψηφοθηρικούς λόγους, «τύφλωσαν» τους αρχηγούς όλων των κομμάτων, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να το χώσουμε κάτω από το χαλάκι.

Και, τέλος, αφήνω πίσω μου την πάγια τακτική των Ελλήνων πολιτικών όλων σχεδόν των κομμάτων, που τη μια στιγμή διεκδικούν το μάξιμουμ και στο τέλος καταλήγουν να αποσπούν το ελάχιστο. Μέχρι και το τίποτα. Οπως λόγου χάριν είχε συμβεί με το περιβόητο σχέδιο του Ντιν Ατσεσον. Οπου η Κύπρος θα κατέληγε ελληνική πλην κάποιων αγγλικών και νατοϊκών βάσεων. Πριτς! Αναφώνησε ο μακαρίτης ο Μακάριος. Κάπως έτσι και με τη «φιλοπατριωτική» συμβολή του Μητσάρα Ιωαννίδη η μισή περίπου Κύπρος κατέληξε στα κάτεργα της Τουρκίας!

Τα αφήνω όλα αυτά πίσω μου και προχωράω στο ψητό. Στον ρεαλισμό. Στο κατοχυρωμένο. Στο διαπιστωμένο. Στο εντελώς απλό.

Πώς λέγεται, παιδάκι μου, το σημερινό κρατίδιο των Σκοπίων; Με ποια ονομασία είναι κατοχυρωμένη αυτή η γεωγραφική κουκκίδα, βορείως της Ελλάδας, στον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών;

Να το κάνω ακόμα πιο απλό, εντελώς νιανιά. Ποια είναι η ονομασία αυτής της κουκκίδας που εμείς, ως επίσημη Ελλάδα, αναγνωρίζουμε, έστω και προσωρινά; Για σκέψου. Για βάλε το μυαλό σου να λειτουργήσει. Για κατέβασε από το Ιντερνετ τα σχετικά δεδομένα. Για ρώτα. Για μάθε. Αντε, μην πω κάτι χειρότερο. Αμάν πια!

Η επίσημη, προσωρινή, ονομασία, αποδεκτή από την επίσημη Ελλάδα, είναι FYROM. Ωραία; Πάμε παρακάτω. Τι ακριβώς σημαίνουν αυτά τα πέντε αρχιγράμματα; Να τα κάνω ακόμα πιο νιανιά. Το F σημαίνει Former (ελληνιστί «πρώην»). Το Y σημαίνει Yugoslavia (ελληνιστί Γιουγκοσλαβία). Το R σημαίνει Republic (ελληνιστί Δημοκρατία). Το λατινικό O σημαίνει Of (ελληνιστί «της»). Και το M σημαίνει Macedonia. Ελληνιστί Μακεδονία.

Και τώρα πες μου, στον Θεό που πιστεύεις, ποιος άνθρωπος σε ολόκληρο τον πλανήτη, αναφερόμενος σε αυτή τη χώρα, θα την ονόμαζε ποτέ ως Former Yugoslavia Republic of Macedonia; Ουδείς! Για έναν απλούστατο λόγο. Οτι το Former έφυγε και το Yugoslavia μάς άφησε χρόνους και καιρούς. Επομένως τι μένει; Δημοκρατία της Μακεδονίας!

Από που είστε; Από τη Μακεδονία. Πώς λέγεται δηλαδή αυτή η γεωγραφική «πορδούλα»; Αν δεν βρεθεί λύση, Μακεδονία. Αν όλοι οι αρχηγοί και όλα τα κόμματα υποχωρήσουν στα συλλαλητήρια και ορμήσουν προς άγραν ψήφων, τότε η συγκεκριμένη ονομασία θα παραμείνει. Και το χειρότερο; Θα παραμείνει χωρίς την παραμικρή υποχώρηση σχετικά με τους αλυτρωτικούς ισχυρισμούς αυτής της μικροσκοπικής χώρας.

Αμ και κερατάς, αμ και δαρμένος! Καταλάβατε; Οχι; Με τέτοια μούρλια πώς να προκόψει αυτή η χώρα; Μου, ρε! Το «Μου» είναι αρχίγραμμα. Το οποίο παραπέμπει όχι μόνο στη «Μακεδονία» αλλά και στη νεοελληνική μακακία!