Δημήτρης Δανίκας

Ενας άλλος «τα θελε ο κ@@@ς του». Κάποιος τρίτος «ας πρόσεχε». Και πάει λέγοντας

Ανθρωποι καθημερινοί, απλοί, «ανώνυμοι», συνηθισμένοι. Ολων των ηλικιών. Κυρίως νέοι. Κυρίως του ανδρικού φύλου. Και καθόλου της «Χρυσής αυγής». Ολων των κομμάτων. Ως εκ τούτου

Ενα λοιπόν: ο κόσμος είναι θυμωμένος. Εχει χάσει την πίστη του στα κόμματα. Το φταίξιμο το ρίχνει στους προχτεσινούς, τους χτεσινούς και τους σημερινούς κυβερνώντες. Και οι περισσότεροι που θα στραφούν προς τον Κυριάκο θα το πράξουν επειδή επιθυμούν να τιμωρήσουν τον Τσίπρα. Οχι επειδή πιστεύουν ότι θα αλλάξει κάτι. Εστω και το ελάχιστο. Φύγε εσύ, έλα εσύ!

Δύο λοιπόν: ο θυμός εκφράζεται με ποικίλους τρόπους. Κυρίως με την αποχή. Με την περιφρόνηση. Με την απώλεια κάποιας πίστης, κάποιας ελπίδας. Ετσι είναι εθισμένοι στο χειρότερο. Εθισμένοι στην απελπισία. Επειδή διαπιστώνουν ότι τίποτα, επί της ουσίας, δεν έχει αλλάξει. Επειδή είναι πεποισμένοι ότι η διαφθορά και η διαπλοκή είναι η Λερναία Υδρα. Μόνο ο Τσοχατζόπουλος την πλήρωσε. Κι αυτό επειδή είναι βλάκας. Λένε

Τρία λοιπόν: οι περισσότεροι αρνούνται κατηγορηματικά να καταδυθούν προς τα μέσα. Σρις προσωπικές τους ευθύνες. Αφού, σου λέει, το ψάρι από το κεφάλι βρωμάει, τότε γιατί να κόψουμε την ουρά;

Τέσσερα λοιπόν: μοναδικό, ύστατο καταφύγιο, η πατριωτική «παρθενιά». Ε όχι, σου λένε, να πουλήσουμε την ιστορία μας. Ε όχι να εκχωρήσουμε την Μακεδονία μας. Ποτέ!

Πέντε λοιπόν: κάτω από αυτές τις συνθήκες και με δεδομένη την φτωχοποίηση και την επερχόμενη συρρίκνωση των συντάξεων, ο θυμός εκφράζεται τυφλά. Προς όλες τις κατευθύνσεις. Ακόμα προς τον σύντροφό τους, προς τα παιδιά τους, προς όλους. Ο θυμός είναι «εσωτερικός». Ετσι και η εσωστρέφεια μετατραπεί σε εξωστρέφεια τότε θα μας πάρει και θα μας σηκώσει!

Εξι λοιπόν: αρκετοί εξ αυτών είναι αδύνατον να συμφιλιωθούν με την διαφορετικότητα του Αλλου. Με τ αυτιά ερμητικά «κλειστά» Και με την άποψή τους ακλόνητη και τσιμεντωμένη. Ετσι, αυτή η «αυτιστική» τους συμπεριφορά τροφοδοτεί το θυμικό τους. Και το θυμικό τροφοδοτεί την ριζωμένη πεποίθησή τους. Φαύλος κύκλος

Εφτά λοιπόν: κάπως έτσι συμβαίνουν δύο πράγματα. Οι πιο ακραίοι ορμάνε και ξυλοφορτώνουν τον Μπουτάρη φερ ειπείν. Και αρκετοί από τους «απαθείς» παριστάνουν τους απλούς θεατές. Κατά βάθος επικροτούν. Το θέαμα της βίας διαθέτει πρωταγωνιστές και θεατές. Οι πρωταγωνιστές είναι λίγοι. Οι θεατές πολλοί. Επομένως δεν είναι αυτοί οι τέσσερις, πέντε που προσκομίστηκαν στο δικαστήριο. Είναι «απείρως» περισσότεροι

Το συμπέρασμα εφιαλτικό. Η ατμόσφαιρα είναι κομμένη και ραμμένη στο «κοστουμάκι» του Μιχαλολιάκου και του Κασιδιάρη. Ετσι και η «Χρυσή Αυγή» είχε ως αρχηγό τον Μάκαρο Βορίδη καθώς και στελέχη του δικού του διαμετρήματος, τότε η Ελλάδα θα είχε σφόδρα ερωτευτεί τον φασισμό

Και κάτι ακόμα. Και οι σημερινοί, «αριστεροί» κυβερνώντες καλλιεργούσαν κλίμα βίας. Αλλά και μερίδα της Νέας Δημοκρατίας ενθαρρύνει τέτοιες πράξεις βίας. Ολα μα όλα, από την εξωτερική πολιτική μέχρι την καθημερινή ζωή, θυσιάζονται στο βωμό της μικροκομματικής ψηφοθηρίας. Πορεύονται με το οτιδήποτε και με οποιονδήποτε. Αρκεί να παραμείνω η να εγκατασταθώ στην εξουσία. Οσο δηλαδή οι πολιτικοί «σκοτώνονται» και «αλληλοτρώγονται» ακόμα και για ψύλλου πήδημα, τόσο το πόπολο θα ακολουθεί με πράξεις τυφλής βίας

Αυτός ο δρόμος ο πιο σύντομος για την επικράτηση του καθημερινού φασισμού. Δάσκαλε που δίδασκες και νόμο δεν εκράτεις!