Δημήτρης Δανίκας

Προδότης. Κ@@@γερος. Αθλιος. Μ@@@οπανο. Π@@@@ης. Σκουπίδι. Πράκτορας. Π@@@@γερος. Μύξα. Σίχαμα. Σκουλήκι. Κ@@@τρυπίδας. Εκφυλος. Διεστραμμένος. Βαράτε τον. Δώστου κι άλλες. Μην τον λυπάστε. Του αξίζουν χειρότερα. Σκοτώστε τον στο ξύλο. Στραγγαλίστε τον. Κρεμάστε τον. Ξεσκίστε τον. Ανοίξτε το κρανίο του. Φάτε τον. Ψήστε τον. Σουβλίστε τον. Ποδοπατήστε τον. Βρε τον παλιο@@@στα. Φτύστε τον. Αποτελειώστε τον!

Ολοι, μα όλοι, να κοιτάνε. Να παρακολουθούν. Να απολαμβάνουν. Να ρεμβάζουν. Να ξερογλείφονται. Να γουστάρουν. Να ηδονίζονται. Να καταγράφουν στα κινητά τους. Να ποστάρουν. Να ψιθυρίζουν ο ένας στον άλλον «μωρέ καλά του κάνουν».

Μια τόσο δα η απόσταση. Ανάμεσα στην παθητική απόλαυση και στην ενεργητική συμμετοχή. Οσοι βαρούσαν, κοπανούσαν, γρονθοκοπούσαν, κλωτσούσαν αυτόν τον «κ@@@γερο» ήταν οι παρορμητικοί. Οι ασυγκράτητοι κανίβαλοι. Οι κτηνάνθρωποι. Τα φασιστοειδή. Τα σκουπίδια.

Οσοι απλώς παρατηρούσαν ήταν οι παθητικοί. Αυτοί που γουστάρανε αλλά δεν είχαν τα κότσια να ορμήσουν. Αυτοί που φοβήθηκαν τις συνέπειες. Που συγκρατήθηκαν. Οι πρώτοι είναι οι ένοχοι. Οι δεύτεροι οι ηθικοί αυτουργοί.

Χειρότερη η δεύτερη από την πρώτη κατηγορία. Επειδή παρατηρούσαν. Επειδή με το βλέμμα τους το γλεντούσαν. Επειδή «απαθώς» έβλεπαν έναν ανίσχυρο υπερήλικα να γρονθοκοπείται ανηλεώς από ένα τσούρμο ανθρωπόμορφων τεράτων. Επειδή τηρούσαν τις αποστάσεις. Επειδή «έπαιζαν» με τα κινητά τους. Αυτή την κ@@@τρυπίδα της τεχνολογίας όπως λέει ο Ντανιέλ Οτέιγ σε μια ταινία. Και επειδή η εικόνα της Θεσσαλονίκης παραπέμπει, ευθέως, σε αντίστοιχους δημόσιους ξυλοδαρμούς Εβραίων στη Ναζιστική Γερμανία.

Μόνο μια γυναίκα. Μόνο ένας άνδρας. Μόνο αυτοί οι δύο επιχείρησαν, αγωνίστηκαν, τόλμησαν να προστατεύσουν το θύμα. Μόνο δύο. Κανείς άλλος. Ολοι να παρατηρούν. Οι παπαράτσι να ακολουθούν. Ουδείς εξ αυτών αγανάκτησε. Εκείνη τη στιγμή. Ουδείς εξ αυτών έσπευσε να βοηθήσει, να απλώσει χείρα βοηθείας. Ουδείς εξ αυτών ούρλιαξε το στοιχειώδες, το ανθρώπινο, το αυθόρμητο «σταματήστε ρεεεεε»!

Σιγά που θα εμποδίσουμε το «σκάνδαλο». Σιγά που δεν θα πέσουμε πάνω σαν τα κοράκια να καταβροχθίσουμε ανθρώπινες σάρκες. Σιγά που θα χάσουμε τέτοιο θέαμα. Κι άλλο. Κι άλλο. Αντε να βγουν και κουμπούρια να τον σκοτώσουν επί τόπου. Αντε να βγουν μαχαίρια να τον σφάξουν όπως κάνουν στα αμνοερίφια το Πάσχα. Αντε να εξέλθουν παρανοϊκοί δολοφόνοι να τον τεμαχίσουν και να διαμοιράσουν τα κομμάτια του σ' αυτούς τους λύκους.

Και οι άλλοι. Ολοι αυτοί. Οι εκατοντάδες. Οι θεατές. Οι πολίτες. Οι ψηφοφόροι. Οι Μακεδονομάχοι. Οι χουλιγκάνοι. Αυτοί που μπαινοβγαίνουν στα Σκόπια. Που ψωνίζουν στα Σκόπια. Που γεμίζουν το ρεζερβουάρ των οχημάτων τους με αμόλυβδη Σκοπίων. Που μπαινοβγαίνουν στο Καζίνο των Σκοπίων. Που κατεβαίνουν στα συλλαλητήρια. Που προειδοποιούν και απειλούν την πολιτική ηγεσία. Που εξ αιτίας της «αδικίας» που έγινε στην ΠΑΟΚάρα τους δεν πρόκειται να πάρουν τα όπλα και να αμυνθούν για την πατρίδα. Αυτοί που ψηφίζουν Ψωμιάδη. Αλλά και των άλλων κομμάτων.

Αυτοί οι θεατές. Οι «ανώνυμοι». Οι πάντα αγανακτισμένοι. Οι πάντα αδικημένοι. Αυτοί-και είναι τόσοι μα τόσοι πολλοί-που τη μια πάνε προς ΠΑΣΟΚ, την άλλη προς Σύριζα και την παράλλη προς Κυριάκο Μητσοτάκη. Αυτοί είναι η σύγχρονη Ελλάδα. Αυτοί διαμορφώνουν τα τηλεοπτικά προγράμματα. Αυτοί το «Survivor». Αυτοί ο καθρέφτης της Σωρρακώσταινας.

Και αφού ο «πελάτης» έχει πάντα δίκιο τότε καλώς ο Μπουτάρης έφαγε ξύλο!