Δημήτρης Δανίκας

Με απλά λόγια, το στομάχι είναι που κάνει Ανάσταση. Το στομάχι με σουβλιστά αμνοερίφια, κοψίδια και κοκορέτσια. Το στομάχι και καθόλου ο απλός, καθημερινός πολίτης αυτού του έρμου τόπου.

Που σημαίνει ότι είναι ακόμα καιρός να αναλογιστούμε, ώστε στο μέλλον αλλιώς να πορευτούμε και να συγκρουστούμε. Με την ανάσταση της μιζέριας μας. Με την ανάσταση της παθητικότητάς μας. Και με την ανάσταση της ανοχής μας!

Από τη Δευτέρα του Πάσχα ο Γολγοθάς μάς περιμένει. Γιατί ο Αλέξης Τσίπρας ως Πόντιος Πιλάτος θα μας υποδέχεται με «καθαρά» αριστερά χέρια. Γιατί η εξουσία του κυβερνήτη είναι το μαστίγιο για τον πολίτη. Γιατί όσο εκείνος μαστιγώνει τόσο ο λαός ματώνει. Και γιατί όσο ο λαός ματώνει και το ανάστημά του δεν ορθώνει τόσο ο Πόντιος Πιλάτος αποθρασύνεται και μας σταυρώνει!

Ανάσταση χωρίς Ανάπτυξη είναι σκέτη φαντασίωση. Και Ανάπτυξη χωρίς επενδύσεις είναι επίσης σκέτη φαντασίωση. Και αυτή προελεύσεως Αλέξη Πιλάτου. Και γιατί με τέτοια γραφειοκρατία, με τόσα εμπόδια, με άφθονη αβεβαιότητα, με ωκεανούς αριστερής μπουρδολογίας και με ατελείωτα πισωγυρίσματα η Ανάπτυξη είναι σκέτο, καθαρό, κρυστάλλινο παραμύθι.
Ολα αυτά τα συναισθάνεται και τα καταλαβαίνει ακόμα και το τελευταίο μικροσκοπικό πλάσμα βρεφονηπιακού σταθμού. Γιατί πώς αλλιώς από τον Γολγοθά των οκτώ τελευταίων ετών θα εκτοξευθούμε στην Ανάσταση των παραγωγικών δυνάμεων και την ανάταση των μικρών οικονομιών των απλών πολιτών;

Επομένως, επειδή όλα αυτά είναι γνωστά. Επειδή, παρόλα αυτά, ο Αλέξης Πιλάτος μαζί με τους «αριστερούς» Γραμματείς και Φαρισαίους όλα τα φρενάρουν. Επειδή οι στατιστικές και οι αριθμοί είναι τόσο ισχνοί όσο πουθενά αλλού στην ευρωπαϊκή γη. Και επειδή οι «αριστεροί» επιτελείς εξακολουθούν να σκηνοθετούν μια εικονική πραγματικότητα καθαρής εξόδου από την επιτήρηση των δανειστών.

Για όλους αυτούς τους λόγους ένα πράγμα είναι γεγονός. Τεκμηριωμένο από την αδιαφορία, τη γραφειοκρατία και την παροιμιώδη και βολική παρελθοντολογία. Οτι δηλαδή εκείνοι, οι «αριστεροί», είναι λιγότερο ένοχοι από τους άλλους που μας κυβέρνησαν σαράντα ολόκληρα χρόνια.
Επειδή, λοιπόν, αυτοί είναι οι κυβερνώντες. Αυτοί οι υπεύθυνοι.

Αυτοί οι ένοχοι. Αυτοί με την καθημερινή και συστηματική προπαγάνδα διαδίδουν την πιο επικίνδυνη και πιο μαζική ναρκωτική ουσία για τον εθισμό στη μιζέρια μας. Αυτοί βαυκαλίζονται με τα τριτοκοσμικά μεροκάματα. Αυτοί με την αχαλίνωτη και αχόρταγη επιθυμία τους να οργανώνουν και να συγκροτούν τη δική τους ψηφοθηρική κρατική μηχανή. Αυτοί είναι που συνεχίζουν και διαιωνίζουν την αναξιοκρατία και την κομματική πελατεία. Αυτοί είναι που πάσχουν από αθεράπευτη εξουσιολαγνεία.

Η πορεία προς την ανάπτυξη είναι γνωστή. Ο Αλέξης Πιλάτος αδιαφορεί. Η Ανάσταση γι’ αυτόν και την παρέα του είναι μια καθημερινή, ίσως και πληκτική, γιορτή. Η Ανάσταση για τον απλό, καθημερινό άνθρωπο του μόχθου είναι όνειρο μακρινό και απατηλό.

Επομένως, μπορεί να γυρίσω το άλλο μάγουλο προς κάποιον τυχαίο εχθρό, αλλά όχι προς εκείνο τον ύπουλο κυβερνητικό. Που συνειδητά και συστηματικά με έχει εγκαταλείψει στον Γολγοθά και τον Σταυρό. Ε, όχι, δεν το μπορώ. Σε αυτή την περίπτωση η πραγματική Ανάσταση περνάει από έναν δρόμο γνωστό. Εκδικητικό θέλεις; Ε, λοιπόν, εκδικητικό. Οφθαλμόν αντί οφθαλμού και οδόντα αντί οδόντος.

Επιτέλους, είναι καιρός. Ενα πράγμα πρέπει να σκεφτεί καθένας εξ ημών και υμών: όποιος Ανάσταση υποσχέθηκε αλλά Γολγοθά έδωκε, στο τέλος θα σταυρωθεί από τον ελληνικό λαό!