Δημήτρης Δανίκας

Κι όμως ο  ψευτοσουλτάνος  έχει  δίκιο. Εχει δίκιο  στην περίπτωση «απαγωγής»  και ομηρίας των   δύο  Ελλήνων  στρατιωτικών. Το εξηγώ

Είναι  η δεν είναι η Τουρκία  σύμμαχος και  φίλη  χώρα; Τουλάχιστον  στα χαρτιά. Φυσικά είναι. Οχι μόνο λόγο ΝΑΤΟ. Οχι μόνο  με τις  κοινές  συμμαχίες. Αλλά  και επειδή επί σειρά ετών, εμείς εκείνοι  που  υποστηρίζαμε  φανατικά την ενσωμάτωση του   ψευτοσουλτανάτου  στην Ευρωπαική Ενωση

Εγινε  η δεν έγινε πραξικόπημα;  Εγινε. Πέτυχε η απέτυχε το πραξικόπημα; Απέτυχε. Επομένως,  λόγω αποτυχίας, ο   ψευτοσουλτάνος  εξακολουθεί να είναι   το απόλυτο  αφεντικό αυτής της  χώρας. Ο μεγάλος   γείτονάς  μας

Αρα όταν   οι οκτώ Τούρκοι   αξιωματικοί, του αποτυχημένου πραξικοπήματος,  κατέπλευσαν και   ζήτησαν πολιτικό άσυλο από τις ελληνικές αρχές,  εμείς,  ως καλός γείτονας, έπρεπε να παραμερίζαμε   αισθήματα αλληλεγγύης προς  αυτούς και  να τους επιστρέφαμε στον    μεγάλο γείτονά μας

Θα μου πείτε πως κάτι  τέτοιο  συνιστά κυνισμό και   ψυχρό υπολογισμό. Συμφωνώ και πλειοδοτώ. Ομως  σε ζητήματα  εξωτερικής  πολιτικής όλες οι  χώρες πορεύονται με  κριτήριο, το απόλυτο κριτήριο,   ψυχρού υπολογισμού. Που τις περισσότερες   φορές  καταλήγει να  μοιάζει με απάνθρωπη βαρβαρότητα προς μειοψηφίες και μικρές  ομάδες. Ετσι  είναι

Η παγκόσμια Ιστορία περιέχει άφθονα   παραδείγματα. Απόλυτου κυνισμού και   απόλυτης  βαρβαρότητας. Ας πούμε  οι «σύντροφοι»  σοβιετικοί  είχαν συνάψει   συμφωνία  με τον αρχικανίβαλο Αδόλφο Χίτλερ. Προκειμένου να ανασυγκροτήσουν  το  εσωτερικό τους μέτωπο και να αναδιαρθώσουν την  πολεμική τους  βιομηχανία

Εμείς  λοιπόν, με διάφορες  διαδικαστικές προφάσεις, ροκανίσαμε  χρόνο και με  νεοελληνική κουτοπονηριά  κοροιδεύαμε  τον  ψευτοσουλτάνο. Ολο περίμενε. Για τις καθυστερήσεις  φταίει η  Δικαιοσύνη και  άλλα τέτοια πολλά

Ο  ψευτοσουλτάνος θύμωσε. Ετσι είσαι;  Τώρα  θα  δεις.  Γι αυτό  μπαγλάρωσαν   τα δύο   παλικάρια.  Γι αυτό τώρα, επικαλούνται οι  Τούρκοι, όπως  εμείς, τον σεβασμό προς τους θεσμούς και την Δικαιοσύνη. Και  γι αυτό, κρίνω  εγώ, ότι  η  παραμόνη  τους στις φυλακές της Αδριανούπολης  θα  παραταθεί επ αόριστον. Και  γι αυτό,  ως παμπόνηροι  κι αυτοί, δεν   ζητάνε, επισήμως, την ανταλλαγή  των  οκτώ με τους  δύο Ελληνες  αξιωματικούς. Αλλά αφήνουν τα πράγματα να  εξελιχθούν, δεν   βιάζονται κι  έτσι το μπαλάκι της ανταλλαγής πέφτει στο   δικό μας γήπεδο

Σα να λένε, πλαγίως,   θέλετε  τους δύο πίσω;  Φέρτε  τους οκτώ πραξικοπηματίες. Δώσε να  σου  δώσω

Οσο εμείς, δια της διπλωματικής οδού,  δεν θέτουμε το ζήτημα  της ανταλλαγής στο  τραπέζι των   διαπραγματεύσεων, τόσο εκείνοι  θα παριστάνουν  τους  αδιάφορους. Αλλωστε εμείς καιγόμαστε όχι  εκείνοι

Αφού, σου λέει,   δεν  συμμορφώνεσαι με τους στοιχειώδεις κανόνες  καλής  γειτονίας. Αφού δεν παραδίδεις  αυτούς τους επίορκους  στρατιωτικούς που  σχεδίασαν και  εφάρμοσαν  σχέδιο ανατροπής  της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης στην  Τουρκία.  Ε τότε κι εγώ,  ως πίεση και  ως απειλή, θα έχω  φυλακισμένους τους   δικούς  σου,  σαν όμηρους  για  την ανταλλαγή

Θέλεις  τους δύο;  Φέρε πίσω τους οκτώ. Αλλιώτικα  έλα  να τους πάρεις με το ζόρι. Ιδού η Αδριανόπουλη ιδού το σάλτο μορτάλε. Με απλά λόγια μια ευκαιριακή και κουτοπόνηρη  ελληνική τακτική  μπορεί να μετατραπεί σε  θρυαλλίδα πολεμική!