Δημήτρης Δανίκας

Η χυδαιότητα της μικρότητας. Η χυδαιότητα της υποκρισίας. Η χυδαιότητας μιας αφόρητης πονηρίας. Η χυδαιότητα της ενοικίασης μιας κυβερνητικής εξουσίας. Με τη θρασύτητα μιας διακορευμένης ελληνικής πολυκατοικίας. Η θρασύτητα ενός νόμιμου στρατηγικού κακοπληρωτή. Που ο ίδιος νομοθετεί και ο ίδιος νομιμοποιεί τη δική του πομπή. Ο κλέφτης την κλεψιά του νόμιμη και σωστή πάντα θεωρεί.

Η χυδαιότητα των 50 ευρώ τον μήνα. Οσα ελάμβανε ο Παναγιώτης Σγουρίδης. Οσο κοστίζουν δέκα πακέτα τσιγάρα. 

Ποια η αξία της υπόληψης, του φιλότιμου, της πολιτικής του διαδρομής; Να αρπάξει 50 ευρώ τον μήνα; Κάτι περισσότερο από ένα ευρώ την ημέρα. Λιγότερα από τη λουλουδού. Λιγότερα από το γυφτάκι. Λιγότερα από τον Αφρικανό μετανάστη που περιφέρεται με μπιχλιμπίδια σε παραλία της Λούτσας.

Τόση και η πολιτική αριστερή μαγκιά του Δημήτρη Μάρδα. Που στα μουλωχτά, μέσα στη μούρλια εξόδου της Σωρρακώσταινας από την Ευρωζώνη, εκείνο το καυτό καλοκαίρι του 2015 έχωσε τη σχετική διάταξη σε εκείνο το ακριβοπληρωμένο μνημόνιο που κόπρισε πίσω του ο Μπαρουφάκης.

Αυτό και το μέτρο αλληλεγγύης, κάποιας, έστω μικρής, αλληλεγγύης προς τον ρακένδυτο που σκαλίζει στα σκοτεινά τους κάδους των απορριμμάτων για μια μπουκιά για το άδειο στομάχι του. Τόσο το μέτρο όλων σχεδόν των παρατάξεων.

Γιατί δεν είναι μόνο ο Σγουρίδης, η Ράνια, ο Παπαδημητρίου και μερικοί αριστεροί της λιγουρίας και του φραγκοδίφραγκου. Που στα μουλωχτά αλλά νομίμως θα τσεπώσουν το φιλοδώρημα που οι ίδιοι είχαν αφήσει στο τραπέζι. Είναι όλοι οι βουλευτές της περιφέρειας. Από το 1994 μέχρι σήμερα. Που από τη μια λαμβάνουν τον παχυλότατο μισθό τους. Και από την άλλη έκαστος εξ αυτών τσεπώνει μερικές εκατοντάδες ευρώ για ενοικιαζόμενο δωμάτιο σε ξενοδοχείο του κέντρου.

Είναι όλοι αυτοί με τεράστιες περιουσίες και μπόλικες καταθέσεις. Είναι αυτοί της περιφέρειας που εξακολουθούν να ασκούν την επαγγελματική τους δραστηριότητα. Είναι όλοι αυτοί οι «πένητες», οι «άφραγκοι», που εσύ ο ρακένδυτος, ο τρομοκρατημένος και ο άνεργος είσαι αναγκασμένος να μετατραπείς σε χορηγό του ενοικίου τους!

Και μετά από αυτή τη «μικρή» πλην νόμιμη λεηλασία του δημόσιου κορβανά, απορούμε όλοι μαζί ποιοι είναι αυτοί που ρίχνουν λάδι στη φωτιά. Μα, φυσικά, όλα τα σκάνδαλα τα γνωστά. Μα, φυσικά, τα ενοίκια τα πολιτικά. Αυτά ρίχνουν λάδι στη φωτιά της Χρυσής Αυγής. Αυτό είναι το λάδι που ανάβει τη φωτιά στα Εξάρχεια τα αθηναϊκά.

Μέσα σε αυτό το ντελίριο και τον παροξυσμό, έτσι μου ’ρχεται τον Γεώργιο Καραϊσκάκη να παραφράσω και να θυμηθώ: «Ελα, λιγούρι, απεσταλμένε από τους γύφτους, έλα ν’ ακούσεις τα κερατά σας - γαμώ την πίστιν σας και τον Μωχαμέτη σας. Τι θαρεύσετε, κερατάδες... Δεν εντρέπεσθε να ζητείτε ‘‘από ημάς’’ ενοίκιον για το σπίτι σας. Να τον χέσω τον Βεζίρην σας και τον Σιλιχτάρ Μπόδα την πουτάνα» - «Αμα ζήσω, θα τους γαμ@σω. Αμα πεθάνω, θα μου κλ@σουν τον π@@τσο»!

Ομως ένα πράγμα με παρηγορεί μέσα σε αυτή την αφόρητη μοναξιά. Η απάντηση του Λόρδου Ντάρλινγκτον στο θεατρικό έργο του τιτάνα Οσκαρ Γουάιλντ «Η βεντάλια της Λαίδης Γουίντερμιρ: «We are all in the gutter but some of us are looking at the stars».

Meaning: «Ολοι ζούμε στον υπόνομο, αλλά μερικοί από εμάς κοιτάμε τ’ άστρα»!