Δημήτρης Δανίκας

Ποσοτικά, πάνω κάτω ο ίδιος  αριθμός μπαχαλάκηδων. Πάνω κάτω η ίδια τακτική. Πάνω κάτω τα ίδια «εργαλεία». Πάνω κάτω η ίδια καταστροφική  μανία. Και πάνω κάτω το ίδιο αποτέλεσμα:  εκείνοι  τα σπάνε και τα  γκρεμίζουν.  Και   οι διαδηλωτές  λακάνε προς όλες τις κατευθύνσεις

Το παιχνίδι «κλέφτες-αστυνόμοι» καταλήγει σε   βάρος κάθε επετείου και κάθε  απεργιακής κινητοποίησης.  Η μνήμη  του Γρηγορόπουλου «στολίζεται» με δηλητηριώδη αέρια,  με φωτιές και με πάσης  φύσεως καταστροφές. Η κάθε επέτειος ταυτίζεται με βανδαλισμούς,  με το πλιάτσικο, με  χουλιγκανισμό και  με καταστροφές. Οι μάζες  φοβισμένες απομακρύνονται, αγκαλιασμένες και τυλιγμένες με  την εσωστρέφεια και τον καναπέ. Και εν ολίγοις το σύστημα, τρίβει  τα χέρια του από ευτυχία και ευφορία!

Το κλειστό επάγγελμα του  μπαχαλάκη ο  καλύτερος σύμμαχος  κάθε κυβερνητικής εξουσίας. Συγκοινωνούντα  δοχεία. Οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Οι νοικοκυραίοι απαιτούν περισσότερη αστυνομική προστασία. Η «σιωπηλή» πλειοψηφία απομακρύνεται από κάθε  μαχητική παρουσία. Και μετά  την στιγμιαία εκτόνωση,  μηδέν  στο πηλίκον. Τίποτα δεν αλλάζει. Ολα μένουν ίδια!

Κλειστό και το επάγγελμα του «απεργού». Περίπου  «κλειδωμένο» από το επίσης κλειστό επάγγελμα  των εργατοπατέρων. Οι απεργιακές  κινητοποιήσεις είναι αποκλειστικό «προνόμιο» των  συνδικαλιστών. Ο  συνδικαλισμός  συρρικνώνεται. Ο συνδικαλισμός  μοιάζει  σαν  σεχταρισμός. Και  το πλήθος των εργαζομένων σε κάθε  τομέα, γυρίζει την πλάτη του σε κάθε απεργιακή κινητοποίηση

Απ  αυτό το κλειστό επάγγελμα  του εκ  συστήματος απεργού,  οφελούνται οι  εργατοπατέρες,  οι συνδικαλιστικές ηγεσίες και τα κομματικά γραφεία.  Γιατί δεν τους ενδιαφέρει  η  ποσότητα αλλά  η στατιστική και  τα νούμερα.  Τόσες απεργιακές κινητοποιήσεις μέσα στο  2017.  Τόσες    διαδηλώσεις και τόσες αντιπαραθέσεις Οι  κομματικοί ινστρούχτορες  γράφουν  στα τεφτέρια. Οι  εργατοπατέρες  πιστεύουν πως έτσι εκπληρώνουν  τα καθήκοντά τους. Και  η κοινωνία μετράει τις πληγές της

Γι αυτό πιστεύω και πλειοδοτώ  στην πρόταση των ευρωπαικών  θεσμών  η κάθε απεργία να νομιμοποιείται  όταν λαμβάνει  ψήφους πενήντα συν ένας  τοις εκατό. Με  την πλειοψηφία όλων  των εργαζομένων κάθε κλάδου

Αυτό  θα αναγκάσει τους συνδικαλιστές να ενδιαφερθούν και  να στραφούν  προς τους «αδιάφορους». Από τη  συμμετοχή αυτών   των «αδιάφορων» θα εμπλουτιστεί το  απεργιακό  δυναμικό. Και με την  συμμετοχή των «αδιάφορων» θα κριθεί η δυναμική κάθε απεργιακού αιτήματος. Με απλά λόγια, αυτές οι «αδιάφορες»  συνειδήσεις  είναι που θα ανοίξουν το επάγγελμα, θα αλλάξουν  το παριεχόμενο  της απεργίας, θα  κινητοποιήσουν  περισσότερους και  έτσι θα ταρακουνήσουν την εξουσία

Αλλιώτικα μία από τα ίδια.  Οι  συνδικαλιστές με  τα οφίτσιά τους. Οι  κομματικοί γραφειοκράτες με  τα τεφτέρια τους. Η  εξουσία με το άλλοθι ότι  η απεργία είναι δικαίωμα  συνταγματικά κατοχυρωμένο. Και οι μάζες, με το  κεφάλι σκυμμένο, «σκάσε και  κολύμπα»

Που πα να πει  ότι  το  πενήντα συν ένα, είναι πρώτης τάξεως ευκαιρία. Να περιοριστεί,  στα κανονικά  του επίπεδα,  ο ρόλος του εργατοπατέρα. Να δραστηριοποιηθούν οι  συνδικαλιστικοί μηχανισμοί. Και επιτέλους το πλήθος  του ιδρώτα και του μόχθου να  δρασκελίσει το κατώφλι της Ιστορίας. Τα μεταξωτά  βρακιά  χρειάζονται και επιδέξια οπίσθια!