Δημήτρης Δανίκας

 Η παράνοια κορυφώνεται. Η παράνοια κυριεύει κάθε τετραγωνικό μέτρο  αυτής της ημι-μπανανίας. Οπως, ας πούμε, η  χτεσινή κάθοδος των «μυρίων»  Δημοσίων υπαλλήλων.Με την  ντουντούκα της ΑΔΕΔΥ. Εμπρός  παιδιά  για μονιμότητα μέχρι τ  αυτιά!

Τα επιχειρήματα πέφτουν   βροχή. Οπως, ας πούμε, ότι  έτσι και λειτουργήσει  ο θεσμός της αξιολόγησης, τότε κάθε κυβερνητικό κόμμα θα   διώχνει  τα  «παιδιά των άλλων» και θα μπάζει από το παράθυρα  τα  δικά «της» παιδιά. Απάντηση. Απλή.  Γιατί τώρα   τι  γίνεται; Γιατί   χτες, προχτές, με όλα τα κυβερνητικά κόμματα τι   ακριβώς συνέβαινε; Εμπαιναν με την αξία τους;  Να μην θυμηθώ  τώρα  την μνημειώδη συμφωνία Σαμαρά-Βενιζέλου-Κουβέλη  με την αναλογία πέντε  γαλάζιοι,  τρεις πράσινοι και  δύο  ροζ. Κάπως έτσι.  Μέσα στην  κρίση, η πελατεία είναι λύση!

Ετερο επιχείρημα ότι «ποιοι  διαθέτουν  την εγκυρότητα, την αξιοπιστία και  την ικανότητα να μας κρίνουν; Αυτοί; Πριτς!» Απάντηση επίσης απλή.  Υπάρχουν   διεθνείς  μηχανισμοί, με αντικειμενικά  κριτήρια που διαθέτουν την κατάλληλη επειρία και τους ειδικευμένους ανθρώπους να αξιολογούν και να κρίνουν!

Η  λογική της μη αξιολόγησης και του «άσε τα πράγματα να λειτουργούν όπως σήμερα»  καταλήγει στις  εξής αντιδημοκρατικές και άκρως αντιπαραγωγικές  καταστάσεις. Οι μεν (όσοι έχουν μπει) με  δεμένο το  γαιδαρό  τους. Βρέξει χιονίσει με τον μισθό  τους. Οι δε (όσοι δεν έχουν μπει) μονίμως στην απέξω. Αναγκάζονται να  φεύγουν  και   ξένες χώρες να υπηρετήσουν!

Δηλαδή οι  νέοι με  πολλά πτυχία, με σύγχρονο προφίλ και με   τεχνολογική επάρκεια παραμένουν  στα  αζήτητα. Οι καλοί έξω. Οι μέτριοι, οι αραχτοί και  οι  άσχετοι μέσα. Που  καταλήγει αυτή η λογική;  Στο χάλι της   σημερινής κρατικής μηχανής. Τουτέστιν αντιαραγωγικότητα, τεχνολογική καθυστέρηση, «αναλφαβητισμός» και τριτοκοσμικά αποτελέσματα!

Από κοντά και  εκείνοι με τα πέτσινα πτυχία. Από κοντά και οι επίορκοι. Από κοντά και οι αφασικοί. Από κοντά και οι άσχετοι. Σύμφωνα με   επιστημονικές μετρήσεις εφτά στους δέκα  είναι ακατάλληλοι και  αδιάφοροι. 

Ασε το  επιχείρημα  περί  δημοκρατίας και ισονομίας. Εμείς του ιδιωτικού τομέα  να πορευόμαστε με τον καθηνερινό  τρόμο της απόλυσης και της υποβάθμισης. Εμείς  καθημερινά  στην  αξιολόγηση. Ομως  οι άλλοι,   της κομματικής πελατείας,  κάτω από την ομπρέλα  της προστασίας.  Εργαζόμενοι  δύο κατηγοριών. Εργαζόμενοι δύο  ειδών. Και  το  χειρότερο όλων   είναι το   αποτέλεσμα το τελικό. Ο ιδιωτικός τομέας συνεισφέρει. Οτι   συνεισφέρει. Ο  μέσος δημόσιος  υπάλληλος αδιαφορεί, χασμουριέται και  καταστρέφει

Μία από τις πρώτες  ριζικές αλλαγές της Συνταγματικής αναθεώρησης είναι  το  αίτημα για την  κατάργηση της μονιμότητας. Μαζί με την αναγκαστική θεσμοθέτιση της αξιολόγησης. Και μαζί με την θεσμική  λειτουργία  ενός νέου και αντικειμενικού  τρόπου απόλυσης και πρόσληψης!

Η  χτεσινή νουντούκα της ΑΔΕΔΥ  είναι η πιο κραυγαλέα,  εκκωφαντική δημόσια παραδοχή της ανικανότητας και της αντικανονικότητας που κυριαρχούν  στους κόλπους  των δημοσίων υπαλλήλων. Γιατί αγαπητέ μου, εσένα το λέω που παριστάνεις τον δημοκράτη και τον αντάρτη, η λαική σοφία το έχει  πει: καθαρός ουρανός αστραπές  δεν  φοβάται

Αφού φοβάσαι  σημαίνει ότι έχεις λερωμένη  τη φωλιά  σου. Ολα  τ άλλα είναι απλώς αερολογίες για χαιβάνια. Οποιος καταργήσει τη μονιμότητα θα εξασφαλίσει την  υστεροφημία  του!