Δημήτρης Δανίκας

Θα κάθεσαι, θα πληρώνεσαι,  θα αμολάς  τις  αμπελοφιλοσοφίες  σου, θα σε  χειροκροτούν και  θα  έχεις και μερικούς  σωματοφύλακες να σε προσέχουν και παρατρεχάμενους  τους λόγους σου να γράφουν. Και ποιος ξέρει; Μπορεί,  μπορεί λέω, κάτω από κρίσιμες  συνθήκες και αν  η τύχη είναι με το μέρος  σου, να γίνεις υπουργός και γιατί όχι και πρωθυπουργός. Αντε και με το καλό”

Αυτά περίπου έλεγε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου στους  αρσενικούς απογόνους  του. Που  φέρουν το όνομά του. Και πράγματι ο Γιώργος  έγινε αρχηγός. Και πράγματι   ψηφίστηκε. ως  αρχηγός, από την  συντριπτική πλειοψηφία των πράσινων  οπαδών. Και πράγματι έγινε πρωθυπουργός. Και πράγματι έφυγε  νύχτα-που λέει ο λόγος-από τον θώκο  τον  καλό!

Ποιος  φταίει;  Ο Τραγάκης; Ο (αείμνηστος) Μητσοτάκης; Ο επίσης αείμνηστος Καραμανλής; Ο Παπανδρέου; Ο Κεφαλογιάννης;  Ο Βαρβιτσιώτης; Ατελείωτη   η  σειρά  “τζακιών”, επιγόνων, κληρονόμων και   πολιτικών  οικογενειών!

Μα φυσικά ο  απλός λαός. Αυτός φταίει. Γιατί  αυτός τους  ψηφίζει. Αυτός τους χειροκροτεί. Αυτός  τρέχει από  πίσω τους. Αυτός τους ξαναψηφίζει.  Αυτός τους νοσταλγεί Ακόμα και τώρα, που λέει  ο λόγος,   δεκάδες  χιλιάδες Καραμανλικοί,  νοσταλγούν  τον Κώστα junior που επί των ημερών του, διπλασιάστηκε σχεδόν, το  χρέος της  χώρας. Και  κοντά  μ αυτόν  τον διπλασιασμό  διορίστηκαν  χιλιάδες  συμβασιούχοι  ως μονιμάδες στο  Δημόσιο!

Ωραία λοιπόν  έξω ο Παναγιώτης Τραγάκης. Εμ τότε έξω και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Η λογική της κομματικής «εξορίας»  του υιού Τραγάκη πρέπει να ισχύσει   και στην περίπτωση της Ολγας  Κεφαλογιάννη, του Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη και  δεν ξέρω κι εγώ  σε πόσους  άλλους!  Δηλαδή τι; Το κριτήριο εναντίον νεποτισμού και  οικογενειοκρατίας λειτουργεί α λα καρτ; 

Δεν  βολεύει να  φύγει ο  Κυριάκος. Δεν βολεύει να  φύγει η Ολγα. Δεν βολεύει να φύγει ο Μιλτιάδης. Ολοι  αυτοί  οι επίγονοι έχουν κατοχυρώσει  την θέση  τους, και έχουν καπαρώσει το  στασίδι τους. Α  δεν παίζω!

Αλλά δεν είναι μόνο οι πολιτικοί. Η κληρομικότητα και ο  νεποτισμός  διασχίζει πλήθος ευυπόληπτων και  αξιοσέβαστων   οικογενειών.  Ας πούμε Πανεπιστημακών  δασκάλων. Ας πούμε διεθυντικών  στελεχών. Ας πούμε «επώνυμων» ιατρών.  Ας πούμε δικηγόρων γνωστών. Και ας πούμε  επιχειρηματιών. Από  τον παππού στον πατέρα από τον πατέρα στον γιο, από τον γιο στον  εγγονό και  πάει λέγοντας

Η  ελληνική οικογένεια είναι   ο πυρήνας, ο κρίκος,  η ασπίδα προστασίας.  Κάθε  ψηφοφόρος, λάτρης αυτού του «πυρήνα» και αυτής της παράδοσης, αναγνωρίζει στον υποψήφιο πολιτικό, που προέρχεται από  μεγάλη   οικογένεια,  τον εαυτό  του,  τις συνήθειές  του, το παρελθόν και το μέλλον  του. Μ αυτή την πολιτική οικογένεια πορεύτηκε μέχρι τώρα. Αυτή η πολιτική οικογένεια είναι το  ρουσφέτι του,  η προστασία του.

Επομένως  η ελληνική κοινωνία αποδέχεται,  συναινεί,   ψηφίζει και  χειροκροτεί  τους απογόνους Καραμνλή, Μητσοτάκη, Παπανδρέου,  Βαρβιτσιώτη, Κεφαλογιάννη. Εμείς, τους θέλουμε. Εμείς το πρόβλημα. Εμείς και η λύση του προβλήματος. Ο θρίαμβος της οικογενειοκρατίας   είναι και θρίαμβος βαθιάς καθυστέρησης.  Γι αυτό είναι μεγάλος αδικημένος και πικραμένος  ο Γιάννης Τραγάκης. 

Δεν  υπηρέτησα, σου λέει,  το κόμμα όλα αυτά τα χρόνια;  Δεν πρόσφερα τα πάντα; Δεν  ακολούθησα  πιστά την κομματική γραμμή; Τότε γιατί έξω ο γιος μου; Γιατί να  την πληρώσει ο Παναγιώτης μου; Επειδή ο Κυριάκος βρήκε ευκαιρία να   βγάλει από πάνω του την ρετσινιά του Νεποτισμού; Επειδή ο  γιος μου είναι μικρότερος και δεν πρόλαβε, όπως ο Μιλτιάδης, να καπαρώσει την θέση  του νωρίς; Μεγάλη  πίκρα, μεγάλη αδικία, μικρή πολιτική, μικροί πολιτική, καθυστερημένη, Ελλάδα τριτοκοσμική!