Δημήτρης Δανίκας

Η «εκπαιδευτική μεταρρύθμιση» η τσιχλόφουσκα όλων των υπουργών. Με τελευταίο και κορυφαίο -όλων- τον Κώστα Γαβρόγλου. Το εντελώς σουρεαλιστικό με τον μυστακοφόρο Γαβ (έτσι, για λόγους συντομίας) είναι το βιογραφικό του, καθώς αποτελεί την πιο εκκωφαντική αναίρεση της εκπαιδευτικής του πολιτικής.

Ο Γαβ, λοιπόν, όχι απλώς υπήρξε φοιτητής του Κέιμπριτζ, που είναι το δευτερότριτο καλύτερο πανεπιστήμιο στον κόσμο, αλλά στη συνέχεια θήτευσε ως καθηγητής στο Χάρβαρντ και στο MIT!

Ο Γαβ, λοιπόν, αφού πρώτα είχε εξαγγείλει την κατάργηση των Πανελληνίων Εξετάσεων, στη συνέχεια επανήλθε δριμύτερος διπλασιάζοντας τις εξετάσεις. Γιατί, σου λέει, να εξετάζονται μία φορά; Ας εξετάζονται δύο. Και γιατί δύο; Ας εξετάζονται τρεις. Και γιατί τρεις; Να εξετάζονται επί καθημερινής βάσεως. Κάπως έτσι!

Ο Γαβ, λόγω της μακράς θητείας του στα κορυφαία πανεπιστημιακά ιδρύματα Αγγλίας και ΗΠΑ, γνωρίζει άριστα τα εξής απλά πράγματα - που μέχρι στιγμής αποτελούν μακρινό όνειρο για την τριτοκοσμική πραγματικότητα που διαχειρίζεται και διαιωνίζει ο ίδιος!

Πρώτον, η απομνημόνευση έχει τελειώσει από τη στιγμή που το Ιντερνετ προσγειώθηκε στη ζωή μας. Ολες οι πληροφορίες είναι εκεί. Για να αντιληφθείτε το βάθος του ελληνο-αφρικανικού συστήματος, ένα σας λέω. Από πρώτο χέρι. Αθηναία πρωταθλήτρια στις εξετάσεις του I.B. (International Baccalaureate) απορρίφθηκε, μετά πολλών επαίνων, από επιτροπή καθηγητών της Οξφόρδης επειδή ναι μεν η μνήμη της ήταν φωτογραφική, όμως η κρίση, το προφίλ και τα εξωσχολικά της ενδιαφέροντα φτωχά!

Δεύτερον, η εισαγωγή των υποψήφιων φοιτητών καθορίζεται από τους βαθμούς του απολυτηρίου και την ετυμηγορία των καθηγητών:

Τρίτον, οι εξετάσεις τύπου «Πανελλήνιες» δεν υφίστανται. Οπως δεν υφίσταται, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ο παραθεσμός του φροντιστηρίου!

Τέταρτον, οι καθηγητές όλων των βαθμίδων, από το Δημοτικό μέχρι το Λύκειο, αξιολογούνται τουλάχιστον μία φορά ετησίως. Και μάλιστα η αξιολόγηση γίνεται από ειδικές εξωσχολικές εταιρείες!

Και πέμπτον, η πορεία ενός μαθητή βαθμολογείται με τα εξής κριτήρια: γνώση, κρίση, προσωπικότητα, εξωσχολικές δραστηριότητες και ευρύτερη μορφωτική καλλιέργεια!
Για να συμβούν όλα αυτά, δηλαδή να εναρμονιστεί επιτέλους η Ελλάδα με το ευρωπαϊκό εκπαιδευτικό κεκτημένο, πρέπει ο μισθός του καθηγητή τουλάχιστον να διπλασιαστεί, η πορεία του να αξιολογείται με αυστηρά κριτήρια από εξωσχολικές εταιρείες, το Λύκειο να αναβαθμιστεί, το περιεχόμενο της διδακτέας ύλης να αλλάξει δραστικά και να συγχρονιστεί με τις σημερινές απαιτήσεις!

Πρέπει ακόμα η εισαγωγή των υποψήφιων φοιτητών να είναι αποκλειστική συνάρτηση τόσο του βαθμού του απολυτηρίου τους όσο και της ετυμηγορίας των καθηγητών. Τέλος, πρέπει να καρατομηθεί η παθογένεια του «αιώνιου φοιτητή». Με απλά λόγια, στην Ευρώπη μπαίνεις πιο εύκολα στο πανεπιστήμιο, αλλά το πτυχίο το παίρνεις δυσκολότερα!

Εδώ, λοιπόν, συμβαίνει οι δάσκαλοι να βαριούνται, το όνειρο του πτυχίου να εμπορευματοποιείται, η απομνημόνευση να θριαμβεύει, οι μαθητές με ταλέντο και κρίση να εκτοπίζονται, οι γονείς να αγωνιούν και να πληρώνουν, η δωρεάν Παιδεία να είναι σενάριο παραμυθίας, το Λύκειο να πεθαίνει, η παραπαιδεία να θριαμβεύει και η έρευνα να λιγοστεύει!
Με έναν λόγο, και η εκπαιδευτική μεταρρύθμιση του Γαβρόγλου είναι του... Η παροιμία η γνωστή ταιριάζει σε κάθε τριτοκοσμικό μεταρρυθμιστή: «Τ’ αγγειά γινήκαν θυμιατά και τα σκατά λιβάνι, οι βλάχοι γίναν δήμαρχοι κι οι γύφτοι καπετάνιοι»!