Δημήτρης Δανίκας

Πρώτα ο Καμμένος, ύστερα η Βασιλική Θάνου. Προσωπική του ιδιοκτησία  η Δικαιοσύνη.  Είσαι μαζί μου;  Ελα στο γραφείο μου. Είσαι εναντίον μου;  Θα σου  δείξω εγώ την  πυγμή μου!

Πρώτα, λοιπόν οι αλλεπάλληλες  τηλεφωνικές συνδιαλέξεις του Καμμένου με τον ισοβίτη. Υστερα  οι πιέσεις να αλλάξει την κατάθεσή  του και μ αυτή να ενοχοποιήσει  επιχειρηματία  που  δε  γουστάρει η  «αριστερή» κυβέρνησή του. Και  τώρα  η   τοποθέτηση της Βασιλικής Θάνου στου Τσίπρα  την  προσωπική  δούλεψή  του. Ανερυθρίαστα. Κυνικά. Αποκαλυπτικά. Σχεδόν  δικτατορικά!

Ομως το τάνγκο  χρειάζεται  δύο   για να το  χορέψει κανείς.  Δηλαδή ο Αλέξης με την Βασιλική. Τέτοια αντικειμενικότητα! Τόση αμεροληψία! Και τόση  «τυφλή» ουδετερότητα! Από  την πρώτη  κυρία  της μεγαλύτερης και σπουδαιότερης  βαθμίδας της Δικαιοσύνης. Η  μέχρι  προ τινος πρόεδρος του Αρείου Πάγου στην  «αγκαλιά»  του Σύριζα!

Ούτε  τα προσχήματα. Ούτε το πρωτόκολλο. Ούτε τίποτα. Ο βήχας και ο «έρωτας» δεν   κρύβονται. Πράγμα που  σημαίνει αφόρητη   τριτοκοσμική μελαγχολία

Πρώτο  λοιπόν. Οι  θεσμοί  ξεχαρβαλωμένοι. Η διάκριση των  εξουσιών διακορευμένη. Η Σωρρακώσταινα  για μια ακόμα  φορά  ταπεινωμένη!

Δεύτερο  λοιπόν. Το  κυβερνητικό  κόμμα κάνει ότι θέλει. Και  όποιος  τους εμποδίζει ορμάει και τους καταστρέφει!

Και  τρίτο λοιπόν. Η λογική  που πρυτανεύει είναι  η γνωστή και   στο βάθος εντελώς σταλινική. Ο «πατερούλης»  ήταν αξεπέραστος πρωταθλητής  στην  «ανακάλυψη»  εχθρών. Από παντού.  Εξω οι ιμπεριαλιστές.  Μέσα  στην  σοβιετική κοινωνία  οι οπορτουνιστές. Και    φυσικά ανάμεσα στους πιο στενούς  συνεργάτες  του οι  χαφιέδες και οι υπονομευτές!

Η λογική  ήταν απλή. Οποιος δεν προσκυνούσε  αμέσως τον καρατομούσε. Οποιος  πιστά  δεν  τον ακολουθούσε αμέσως εκείνος τον  «δολοφονούσε»  αλλά και τον  δολοφονούσε!

Εχθρός  για τον Τσίπρα όποιος  ασκεί    αντικυβερνητική κριτική. Εχθρός όποιος   δικαστικός μαζί του  δεν  συμφωνεί.  Εχθρός όποιος επιχειρηματίας  δεν υποτάσσεται στην  δική του πολιτική!

Ομως  εχθρός  και ο    φτωχός. Εχθρός και ο   συνταξιούχος,  Εχθρός και ο άνεργος. Εχθρός και  ο  λαός. Γιατί συμβαίνει  τούτο το  τερατώδες και  εξωφρενικό. Ενώ με την  ρητορική  του κολακεύει  τον λαό,  την ίδια στιγμή με την  εφαρμογή των  μέτρων,  καταστρέφει τον   απλό,  φτωχό λαό

Πράγμα που  σημαίνει ότι στις σχέσεις του με τους θεσμούς πορεύεται με παλιομοδίτικο,  αναχρονιστικό  σταλινικό   αυταρχισμό. Και στην  σχέση του με  την  Οικονομία και την κοινωνία πορεύεται με δεξιό, νεοφιλελεύθερο  συντηρητισμό. Σα να λέμε το  φάντασμα του Στάλιν  χορεύει  τάνγκο με το  φάντασμα της  Θάτσερ!

Ενα πράγμα καταλαβαίνω  εγώ. Οτι  προκειμένου να  διατηρήσει την  εξουσία είναι ικανός να  διαπράξει τα πάντα. Και με τον  διάβολο  ακόμα αρκεί  εκείνος  να  είναι καβάλα στο κύμα!

Εμείς «θαμμένοι»  εκείνοι Θανοκαμένοι. Εμείς  φτωχοποιημένοι,  εκείνοι  αραχτοί και για  την  εξουσία  κολασμένοι. Εμείς κατεστραμμένοι, εκείνοι πάνω  στο  σβέρκο μας βολεμένοι!
Αλλά να ξέρει. Οσους περισσότερους  εχθρούς δημιουργεί  τόσο πιο  απωθητικός και μισητός  γίνεται γι  αυτούς. Ολα  εδώ πληρώνονται. Και θα ναι ντάλα μεσημέρι!