Δημήτρης Δανίκας

Και κάθε   ημέρα, σε περίοδο κρίσης, μετράει όπως ένας  «κανονικός» μήνας. Επομένως από το πολύ  «ξύλο» πρέπει  να έχουν βάλει μυαλό. Εστω μισό!

Μπας και όλα αυτά προέρχονται από κάποιο  σχέδιο  κρυφό και σατανικό;  Οπως ας πούμε να τα  φορτώσουν όλα  στους ξένους  δανειστές, ιδιαιτέρως στον Σόιμπλε και στην   συνέχεια, πέφτοντας από ¨ντουβάρι»  αρνήσεων σε «ντουβάρι» περιφρονήσεων, να προκηρύξουν  εκλογές. Με την προσδοκία να συσπειρώσουν και έτσι να ανακόψουν τον  κατήφορό τους. Ωραία. Μα  αν είναι  έτσι τότε ήδη έπρεπε να  το  είχαν κάνει. Ομως εκείνοι  συμμορφώνονται με  τον προλαλήσαντα Βόλφγκανγκ Σόιμπλε!

Τότε  γιατί το κάνουν;  Γιατί ανεβάζουν τον πήχυ των  προσδοκιών; Μπας και   αγνοούν   ένα  βασικό  κανόνα  των  διαπραγματευτικών  διαδικασιών;  Οτι   δηλαδή  όσο περισσότερες προσδοκίες. Και όσο περισσότερες  σφαλιάρες, τόσο μεγαλύτερη απογοήτευση σπέρνεις και  σχεδόν  όλους κινδυνεύεις να χάσεις!

Σαν να είσαι ο Αστέρας  Τριπόλεως και φορτωμένος από μεγιστοτεράστιες  ψευδαισθείς να πιστεύεις  ότι  θα  κερδίσεις της Ρεάλ  μέσα στην Μαδρίτη!

Αφού  η Γερμανία πορεύεται  προς τις  εκλογές. Αφού η Ελλάδα είναι ένα από τα κρίσιμα θέματα  αυτών των γερμανικών εκλογών. Αφού η Γερμανία είναι η μεγαλύτερη  εξαγωγική οικονομία του πλανήτη. Αφού όλες οι   χώρες της ευρωζώνης  συστοιχίζονται πίσω από την Γερμανία. Αφού ο  Σόιμπλε κάνει  κουμάντο. Αφού ο Σόιμπλε  έχει  δηλώσει με  δεκάδες  αφορμές  ότι  σ αυτή τη  φάση  δεν πρόκειται να  αποφασιστεί η  ρύθμιση του ελληνικού χρέους. Αφού η Μέρκελ, κάθε φορά που  τηλεφωνικά συνομιλεί με τον Τσίπρα,  τον αποπέμπει   στον Σόιμπλε. Και  αφού βρίσκεται σε  δυσχερέστατη  θέση,  αφού  χρωστάς ένα σκασμό λεφτά. Και αφού  οι  συσχετισμοί  δυνάμεων είναι   σε βάρος    σου, ε τότε  γιατί σκηνοθετείς επικοινωνιακά όλη  αυτή την καραφαρσάρα που  στο τέλος  θα καταλήξει   τραγωδία;


Σαν  μια  αυτοκαταστροφική  δύναμη να έχει στοιχειώσει τον Αλέξη Τσίπρα. Σα να  είναι εξαρτημένος από ακατανίκητο μαζοχισμό. Σα να ηδονίζεται με την ταπείνωση, με  τον χλευασμό και με τα αλλεπάλληλα «μαστιγώματα»!

Αλλιώτικα δεν εξηγείται αυτή  η  εμμονή. Αλλιώτικα θα έπρεπε οι διαπραγματεύσεις να είχαν γίνει με  χαμηλόφωνους όρους.  Χωρίς γραβάτες και succes story. Χαμηλόφωνα και σεμνά. Και  χωρίς να  στοχοποιείται ο Σόιμπλε. Ετσι ώστε  με χαμηλομένο τον πήχυ ό, τι παραπάνω κατάφερνες να κερδίσεις από  τις διαπραγματεύσεις να  το «πουλούσες»  επικοινωνιακά  ως επιτυχία της κυβέρνησής σου Σ αυτή  την  χαμηλόφωνη  διαδικασία η  τρίχα γίνεται  τριχιά.  Στην αντίθετη περίπτωση η  τριχιά γίνεται  τρίχα. Δηλαδή η    τριχιά  γύρω από το λαιμό σου και  η τρίχα το  στοιχείο που  συμβολίζει  την προσωπικότητά σου. Σα να λέμε  ρε  τον τρίχα!