Δημήτρης Δανίκας

Ο  ήρωας  της Γαλλικής ταινίας μονομαχεί με το  αδιέξοδό του. Το πολιτικό. Από  την πανωλεθρία στο Μάη  του ‘ 68.  Βιάστηκε, γκρεμίστηκε,   διαλύθηκε. Ομως πλήρης οραμάτων. Εγκατέλειψε επειδή  μέσα σε  μερικούς μήνες τα έπαιξε όλα  για όλα. Και έχασε!

Η Μαίρη Τσώνη μονομαχούσε με  την κατάθλιψή  της. Με το αδιέξοδό της. Το υπαρξιακό. Αν και προς τα έξω πορευόταν ανοδικά, εν τούτοις προς  τα μέσα βυθιζόταν καθοδικά. Η Μαίρη Τσώνη ήταν ένα από τα πιο εύθραυστα, ευάλωτα και ευαίσθητα πλάσματα  της  γενιάς της!

Χαρισματική, ταλαντούχα και με την τέχνη της ερωτευμένη. Τηρουμένων  των αναλογιών  αποδείχτηκε το ισοδύναμο μιας  Ειμι Γουάιχαουζ. Δεν της έλειπε τίποτα. Μα τίποτα. Γιατί και  φωνάρα   εξαιρετική. Και  φιγούρα εντυπωσιακή. Και  προσωπικότητα λαμπερή!

Το όνομά της  συνδέθηκε και  ταυτίστηκε με  τις καλύτερες στιγμές της μεταμοντέρνας  μουσικής και  κινηματογραφικής  Σκηνής. Των  νέων  ρευμάτων.  Μιας  ελληνικής εξωστρέφειας  με  ευρωπαικό ορίζοντα. Κόντρα  στην  γραφική παράδοση της παροιμιώδους «λληνικότητας»

Παρέα με τον Αλέξανδρο Βούλγαρη,  τον  γιο του Παντελή και της Ιωάννας Καρυστιάνη, στο  ροκ  συγκρότημα «Merry and the Boy”. Εκεί, πασίγνωστη, σε “μικρότερους”,  ψαγμένους,  κύκλους. Το όνομά της εκτινάχθηκε όταν  εμφανίστηκε  στο  cast του «Κυνόδοντα»  του Γιώργου Λάνθιμου. Οπου μαζί με την Αγγελική Παπούλια  είναιτα  δύο  κορίτσια, οι  δύο  αδερφές μιας νοσηρής  οικογένειας  των Βορείων Προαστίων. Κάθε  ευρωπαικής πρωτεύουσας!

Εκεί  την ανακάλυψε ο  μακαρίτης Νίκος Παναγιωτόπουλος  για την  ταινία  του «Τα οπωροφόρα της Αθήνας». Εκεί, σ αυτή την ταινία έπαιξε στο πλευρό του θρυλικού Λευτέρη  Βογιατζή. Σ αυτή  την παρεξηγημένη  ταινία. Οπου  η κατάληξη  μοιραία και  αποκαλυτπική. Ο  Βογιατζής εγκαταλείπει στα  68 του λόγω καρκίνου.  Συμβαίνει. Συχνά. Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος στα  75  του, ένα χρόνο πριν, δηλαδή το 2016 εγκαταλείπει από καρδιακή ανακοπή. Συμβαίνει. Συχνά

Η Μαίρη  Τσώνη  εγκαταλείπει στα τριάντα. Συμβαίνει. Σπάνια.  Σπανιότα.  Τελευταίος  ψίθυρος απόγνωσης,  το  τηλεφώνημα προς το  ΕΚΑΒ «δεν είμαι καλά ελάτε να με πάρετε»!

Τελικά   την πήρε ο θάνατος. Τελικά  δεν άντεξε. Τελικά  το  εσωτερικό   αδιέξοδο και το  διαρκές  φλερτ με  την κατάθλιψη  την  παρέλυσαν. Τελικά ανίκανα  τα  χαρίσματα να  την  στηρίξουν  σ αυτή τη  ζωή.  Τελικά το προαναγγελθέν  χρονικό ενός θανάτου!

Η Μαίρη Τσώνη  ο πυρήνας μιας  γενιάς που  ξοδεύεται  χωρίς  υποστυλώματα. Η   γενιά μιας καινούργιας εποχής. Η εποχή του  χυδαίου ρεαλισμού, του αχαλίνωτου ανταγωνισμού, του εφήμερου σχεδιασμού. Τα  οράματα τελείωσαν. Οι  ιδεολογίες τελείωσαν. Τα όνειρα  τελείωσαν. Τι έμεινε; Ο στίχος του Μανόλη Αναγνωστάκη. Ο  πιο κατάλληλος να  συνοδεύει  την Μαίρη στο δικό της ατελείωτο  σκοτάδι: «Καὶ προχωροῦσα μέσα στὴ νύχτα χωρὶς νὰ γνωρίζω κανένα/ κι οὔτε κανένας κι οὔτε κανένας μὲ γνώριζε μὲ γνώριζε»!