Δημήτρης Δανίκας

Να τα  χαίρεστε  όλοι εσείς. Κυβερνητικοί παράγοντες, πρόεδροι,  αθλητικογράφοι  που  ρίχνετε λαδι στη  φωτιά, σύνδεσμοι και ορδές   των  χουλιγκάνων. Αλλά και οπαδοί. Αμφοτέρων των ομάδων!

Μετά  τα μαχαιρώματα. Μετά τον ανελέητο βομβαρδισμό πάσης φύσεως  αντικειμένων. Οπου  έκανα  τον σταυρό  μου. Επειδή  ακόμα να  μας προκύψουν χειροβομβίδες,  αυτοσχέδιες  βόμβες και άλλα  τέτοια   εκρηκτικά «αγαθά» που θα  μπορούσαν, άνετα και ανεμπόδιστα να  τα  χρησιμοποιήσουν  όλοι αυτοί  οι κανίβαλοι!

Μετά  το   αυτονόητο συμπέρασμα  ότι   ανάμεσα  στους   τρελούς, παρανοικούς,  σχιζοφρενείς  τζιχαντιστές και  σε όλους αυτούς  τους  ανεξέλεγκτους,  οργανωμένους,  συντεταγμένους επιδρομείς,  οι διαφορές είναι ελάχιστες.  Να μην  πω ότι  οι  τζιχαντιστές, έστω  στα λόγια,  καταλήγουν  στα θυμαράκια  ως αυτόχειρες  υπέρ   Μουσουλμανικών   βωμών και εστιών. Ενώ οι δικοί μας ωρύονται, εφορμούν, αλληλοκατασπαράσσονται  και τα κάνουν όλα λίμπα  με μοναδικό επιχείρημα ένα  τόπι!

Μετά  το απίστευτο   ρεσιτάλ οργανωμένου  σφαγιασμού   της  ηττημένης ομάδας, από μια  σφυρίχτρα  που αλληθώριζε κατά μεριά Θεσσαλονίκης,  ΣΕΚΑΠ,  Μακεδονίας Palace,  λιμανιού  και  άλλα  τέτοια, Οργανωμένου γιατί άλλη εξήγηση  δεν  βρίσκω  αφού ακόμα και η γιαγιά μου,  παντελώς αδιάφορη περί ποδοσφαίρου,  πετάχτηκε  από  την  κουνιστή πολυθρόνα της και  είπε «μα  στραβός είναι  αυτός ο  διαιτητής;». Αλλά και μετά την ακύρωση  του  δεύτερου  τέρματος της  ηττημένης ομάδας  ως οφ σάιντ, πράγμα  που μόνο με το υποδεκάμετρο  μπορούσε κάποιος να το μετρήσει. Αφού προηγουμένως τη   φάση  θα μπορούσε, με κάποιο  μαγικό τρόπο να την «παγώσει». Οπως  στις ταινίες επιστημονικής  φαντασίας!

Μετά  το παραλήρημα  παραγόντων,  ποδοσφαιριστών  και  όλων  των οπαδών  του  δικεφάλου του Βορρά. Που όχι μόνο προσπέρασαν  όλη αυτή την  εφιαλτική «παράσταση» με  τα αλλεπάλληλα, ατομικά και   συλλογικά  ρεσιτάλ κανιβαλισμού, αλλά από  πάνω   αποθέωναν  τους θριαμβευτές. Οπως περίπου, συνέβαινε στην αρένα του Κολοσσαίου της Ρώμης με  τα λιοντάρια, τις ξεσκισμένες  ανθρώπινες σάρκες και  τα    ξεκοιλιασμένα πτώματα!

Μετά  την   ακόμα  πιο  εκκωφαντική  υποδοχή  της ομάδας στην  Θεσσαλονίκη,  μια υποδοχή ηρώων  που  συνήθως  συμβαίνει σε  πραγματικούς ήρωες των πεδίων  των μαχών και σε παρελάσεις αστροναυτών!

Και μετά  την «άκρα του  τάφου  σιωπή»  τόσο  των παραγόντων της ΕΠΟ   όσο και   των αρμόδιων κυβερνητικών αξιωματούχων. Μετά απ όλα αυτά,  και στη συνέχεια διαβάζοντας  τα περισσότερα πρωτοσέλιδα των  αθλητικών  εφημερίδων, ένα  πράγμα  ονειρεύτηκα!

Αφού  μυαλό  δεν βάζετε.  Αφού  την μέθοδο της Μάργκαρετ  Θάτσερ περιφρονείτε. Αφού  μέσα σ αυτή  την ανελέητη  κρίση  της εφιαλτικής  φτωχοποίησης,  της  διαρκούς αγωνίας και   του εξαντλητικού  τρόμου,  εσείς  συνεχίζετε απτόητοι,  αχαλίνωτοι και  ασύδοτοι   τότε  μόνο μία λύση   υπάρχει:

Να  εγκλωβιστούν όλοι αυτοί σε  κάποιο γήπεδο.  Χωρίς  την παραμικρή  αστυνομική προστασία. Και παρουσία των  προέδρων και των παραγόντων, όπως σε  Ρωμαική αρένα,  να κατασπαράξει  ο ένας τον άλλο. Μόνο  δια της μεθόδου της αλληλοφαγίας μπορεί   να  ξεβρωμίσει  ο τόπος. Αφήστε τους να κατασπαράξουν ο ένας τον άλλον. Θα σας  ευγνωμονεί ολόκληρη  η στοιχειωδώς  πολιτισμένη  ευρωπαική ποδοσφαιρική κοινότητα!